Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η επόμενη μέρα...

Με όλα αυτά που έχουν γίνει, και ακόμα όσα πρόκειται να γίνουν, νιώθω την ανάγκη να γράψω 2-3 λόγια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνομαι, και όπως θεωρώ πως θα είναι οι επόμενες για εμένα αλλά και για τον κόσμο γύρω μου.

---



Όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο έλλειμμα της χώρας μας, που κάθε χρόνο διογκωνόταν, ενώ η νέα κυβέρνηση, είχε υποσχεθεί προεκλογικά να μας βγάλει από την κρίση μέσα σε 100 ημέρες, καθότι υπήρχε πλήρες σχέδιο, και να κάνει τις κατάλληλες ενέργειες έτσι ώστε να μειωθεί το έλλειμμα Στην πορεία μας είπαν πως δεν ξέρανε την οικονομική κατάσταση της χώρας και το σχέδιο πήγε για φούντο. Γιατί έτσι απλοί άνθρωποι που είναι και αυτοί οι πολιτικοί, που να έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα της χώρας. Αχ πόσο ταυτίζομαι μαζί τους ώρες ώρες!

Όπως και να 'χει... από εκείνη τη στιγμή και μετά όλα τρέξανε, σαν να κοιμήθηκα μια ημέρα και να ξύπνησα την επομένη μέσα στο χάος. Δεν μου φαίνεται παράλογο, σαν ηφαίστειο που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια και τελικά έκανε το μεγάλο μπαμ. Η χώρα πρέπει να μειώσει άμεσα το έλλειμμά της, καθότι είμαστε όλοι κλέφτες και καλοπερασάκιδες. Έτσι μας βλέπουν έξω, πιστεύουν πως οι Έλληνες κλέψανε την Ευρώπη και είναι όλοι πλούσιοι, αργόσχολοι και ευτυχισμένοι... που να 'ξεραν και αυτοί...

Έτσι έγινε το μπαμ, μέσα από άπειρες απεργίες, συνελεύσεις, διαδηλώσεις, επιθέσεις, με αποκορύφωμα τον θάνατο 3 ανθρώπων, που ήταν αναγκασμένοι να μείνουν μέσα στο κτίριο τις εταιρίας τους, χωρίς να 'χουν την πολυτέλεια να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους για όσα γίνονται... το αποκορύφωμα... ίσως και όχι....

αποκορύφωμα... ή μήπως η νέα καθημερινότητα..

Στεναχωρήθηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα με όλα όσα έγιναν, και έψαξα στα μπλογκ να δω την οργή του κόσμου, ψάχνοντας κάποιον που να νιώθει όπως εγώ... ίσως για να ταυτιστώ, ίσως για να νιώσω πως ανήκω κάπου... ίσως ήθελα να μην νιώθω μόνος... Οι φωνές διαφορετικές, αντίθετες απόψεις, και πολλοί νέοι άνθρωποι, ο μελλοντικός πυρήνας της νέας Ελλάδας, να επικροτεί όλα αυτά. Να χαίρεται για την εξέλιξη των γεγονότων στις 5/5... να μιλάει για μια νέα επανάσταση, να δείχνει τον θάνατο ενός μωρού σαν "θυσία" για όλους εμάς...

Ίσως τελικά να μην έπρεπε να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία... στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα... πως γίνεται να μιλάς τόσο ψυχρά για 3 αθώους; 3 νέους με όνειρα, ελπίδες και ανησυχίες όπως εμείς... όπως εγώ...

Όλο αυτό με βάζει σε μια κατάσταση να σκέφτομαι πως το αύριο δεν θα είναι καθόλου εύκολο, η αντίληψη του μέσου Έλληνα δεν συγκλίνει με την δική μου, και η νέα τάξη πραγμάτων θα είναι χειρότερη από τον χειρότερο εφιάλτη μου. Κρίμα... κρίμα και πάλι κρίμα για αυτή την τόσο όμορφη χώρα, για αυτά τα νέα παιδιά, για την μάνα μου που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη επειδή αφιέρωσε όλα τα χρόνια της στο να με μεγαλώσει αντί να δουλέψει... και παρόλα αυτά εγώ να φοβάμαι που την έχω αφήσει μόνη της, μην της συμβεί κάτι κακό...

Την επομένη των γεγονότων βρέθηκα στο Χαλάνδρι... μια μαυροφορεμένη γιαγιά μας είδε να περιμένουμε σε μια γωνιά και ήρθε απειλητική προς το μέρος μας. "Να μην ξαναπάτε σε πορείες, που σκοτώνετε τον κόσμο και δεν ντρέπεστε! Νέοι άνθρωποι είστε, ντροπή σας!"

Ο φόβος και η αβεβαιότητα ρίζωσε στην καρδιά μου, και στην καρδιά κάθε ανθρώπου σε αυτή τη χώρα. Ήδη φοβάμαι... κάποτε ίσως φοβόμουν τους οικονομικούς μετανάστες... Όχι! όχι από φόβο επειδή είναι ξένοι. Επειδή είναι άνθρωποι που έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο και η χώρα μας δυστυχώς δεν τους το προσφέρει... ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει όταν πεινάει, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν φανταζόταν.

Πλέον φοβάμαι τους πάντες, τους Έλληνες ακόμα περισσότερο, και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι αλλοδαποί έχουν μάθει να επιβιώνουν πολύ καλά σε κάτι που εμάς μας σόκαρε. Αλλά πλέον είμαστε αναγκασμένοι να ανεχτούμε όλα αυτά, να μειώσουμε τα έξοδά μας σαν κράτος, να μεγαλώσουμε τα παιδιά με τα απολύτως βασικά...

Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι, κακόμοιροι και αξιοθρήνητοι να εκλιπαρούν για μια δουλειά, και ακόμα τόσοι που έχουν μια δουλειά να εκλιπαρούν για αξιοπρέπεια. Τι ειρωνεία.. τελικά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...

Πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα, δεν διαφωνώ, όλοι λίγο πολύ είμαστε "κλέφτες" του κράτους... από την υπάλληλο στα ΕΛΤΑ που εξυπηρετεί 1 πελάτη το 10λεπτο επειδή δεν την έπιασε ο καφές, μέχρι και εμένα που μου έσβησε την 40ευρη κλήση ένας γνωστός μου. Άλλοι κλέψαμε πιο πολλά, άλλοι λιγότερα... και άλλοι ίσως και τίποτα.

Άλλοι το κάνανε για να επιβιώσουν, καθώς οι μισθοί ποτέ δεν έφταναν, άλλοι για να κρατήσουν αυτά που έχουν, και άλλοι για να πλουτίσουν. Το κίνητρο για μένα δεν έχει καμία διαφορά, το αποτέλεσμα είναι ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ελλάδα στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου είναι τελειωμένη. Οι επιχειρήσεις, που δίνουν τις θέσεις εργασίας δεν έρχονται, άλλες φεύγουν, και το τίμημα το πληρώνουμε όλοι... και οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι...

Γιατί όταν το positioning της Ελλάδας είναι το ίδιο με αυτό της "λαμογιάς" και της "καλοπέρασης" , τότε ο εργοδότης, ή ο φίλος ή ο οποιοσδήποτε από το εξωτερικό είναι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντί σου, και εσύ πρέπει να αγωνιστής για να αποδείξεις ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα...

Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, δεν θέλω να ζήσω στη μιζέρια της Ελλάδας, θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα. Θέλω να φτάσω στα 60-70 και να ξέρω ότι έκανα πάντα αυτό που ήθελα, δεν θέλω να θυμάμαι ότι αγωνίστηκα για να φτιάξω κάτι που χάλασαν οι προγενέστεροι. Θέλω να ζήσω έξω, με αξιοπρέπεια, να με σέβονται, να με καταλαβαίνουν.

Θέλω να δουλέψω, να είμαι άνθρωπος, να με αγαπήσουν ανιδιοτελώς... θέλω να πάρω το πτυχίο μου και να ανοίξω τα φτερά μου, όπως ονειρευόμουν παλιά.

Θέλω θέλω θέλω... τελικά τι θέλω;

Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, θέλω να μεγαλώσω ευτυχισμένος, θέλω το αυτονόητο...

Θέλω να ακούσω και τα δικά σας θέλω, θέλω βοήθεια, θέλω να βλέπω αγάπη γύρω μου...


5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλά αυτό με τη γιαγιά πολύ φάση!
Καλά τα λες κι εσύ!

Εγώ ξέρεις τι θέλω;

Να μην ξανακούσω σε αυτή τη χώρα τα επίθετα Παπανδρέου και Μητσοτάκης και τη συνοδεία αυτών.

Πιστεύω πως η κάθε μικρή λαμογιά που κάνουμε κατά καιρούς εις βάρους του κράτους από δω και στο εξής θα δικαιολογείται! Γιατί όταν ζεις σε ενα κρατος που δεν σε αγαπάει, δεν σε προστατεύει, δε σε μορφώνει, δε σε ασφαλίζει, αντίθετα σε κλέβει και σε σκοτώνει ε τι θα κάνεις κι εσύ;

Να φέρουν τα λεφτά πίσω οι κλέφτες και τα λαμόγια, αυτό θέλω κι εγώ γιατί εξαιτίας τους όχι μόνο η μαμά μου δεν θα πάρει σύνταξη αλλά και ο μπαμπάς μου πρωτα θα πεθάνει και μετά θα έρθει η ώρα να συνταξιοδοτηθει.

Σε αγαπώ! Δεν ξέρω αν νιώθεις καλύτερα!
:))))

Φιλιά πολλά

ασωτος γιος είπε...

συμφωνω με την κουλα απολυτα
ναι τι θα κανεις εσυ? σωστη ερωτηση κι οσον αφορα τα επιθετα δυστυχως κουλα εχουμε αυτους που μας αξιζουν μεχρι να αποφασισουμε τι καινουργιο μας αξιζει

sCaTterBraiN είπε...

εγώ νομίζω ότι τώρα είναι που δεν πρέπει να επιτρέψουμε άλλες λαμογιές ούτε στους άλλους αλλά ούτε στους εαυτούς μας. τη μιζέρια της ελλάδας τη χτίζουμε ή την γκρεμίζουμε ο καθένας με τις πράξεις του.
καλημέρα!
:-)

Leviathan είπε...

katadia gia ti xora...tipote allo....kalispera...

gay super hero είπε...

Tουλάχιστον είσαι σε μια ηλικία που μπορείς να αποφασίσεις από την αρχή που θα φτιάξεις τη ζωή σου γνωρίζοντας τα δεδομένα. Αν και μια κουβέντα είναι αυτό, γιατί παντού ανεργία υπάρχει...

Οι μεγαλύτεροι δεν ξέρω τι μπορούν να κάνουν και τι μέλλον τους περιμένει...ειλικρινά.