Είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου λοιπόν το οποίο φαίνεται να κυριαρχεί αυτού που βλέπετε συνήθως... Σήμερα μιλάει αυτό...
Βαρέθηκα... να ακούω κριτική για τον τρόπο ζωής μου... όλα τα πρέπει... να κάνω όνειρα χωρίς δείγματα υλοποίησης... να βάζω στόχους που δεν φτάνω... να ξυπνάω νύχτα... τους δήθεν φίλους μου... τα πάντα...
Και στο μυαλό μου να τριγυρνάει συνεχώς αυτό το τραγούδι...
Σιχάθηκα... τις μέρες που φεύγουν άχρηστες... την αδυναμία του χαρακτήρα μου... την γκρίνια και τη μιζέρια μου... την δήθεν αισιοδοξία μου... τον εαυτό μου... τη ζωή μου...
Instead of setting it free I... took what I hated and made it a part of me...
Νωρίς ξεκίνησε σήμερα η μέρα... καιρό είχα να ξυπνήσω πριν τις 12 το μεσημέρι... ίσως και μήνες! Καιρός ήταν πάντως να διορθώσω λίγο το πρόγραμμά μου, και πολύ χαίρομαι που το έκανα επιτέλους.
Μια βόλτα λοιπόν στην Πατησίων, να ξεχάσω λίγο την αποτυχημένη - sofar - εξεταστική μου, και ένας τρελός κάνει τον τροχονόμο στο φανάρι μεταξύ Πατησίων και Μάρνη. Με το που ανάψε το φανάρι πήγε να σκαρφαλώσει στο πρώτο αυτοκίνητο που είδε μπροστά του.
Παρόλο το κρύο είπα να συνεχίσω την βόλτα μου στα Εξάρχεια, να παρατηρήσω λίγο τους ανθρώπους. Τίποτα καινούριο ή αξιοσημείωτο δυστυχώς... άλλοι τρέχανε βιαστικοί στις δουλείες τους, άλλοι πίνανε ανέμελοι τον καφέ τους, και άλλοι μαζεύαν τα βιβλία για την εξεταστική τους από τα βιβλιοπωλεία της Σόλωνος ( να τι είχα ξεχάσει! ).
Το απόγευμα με βρίσκει στο Μοναστηράκι, σε ένα τέλειο καφέ... Σαν ξεχασμένο από το Θεό ήταν, ή μάλλον πιο δίπλα του από κάθε άλλο. Έβλεπε στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας, οι άνθρωποι που περνάγανε δεν θύμιζαν σε τίποτα το χάος που επικρατεί στο κέντρο της πόλης και όλα φαινόντουσαν να κυλούν σε πιο ήρεμους ρυθμούς - και την χρειαζόμουν μια τέτοια ηρεμία!
Αργά το απόγευμα, η κατάμεστη πλατεία Συντάγματος μου θύμισε ότι είναι Παρασκευή - και ώρα να γυρίσω ξανά στο σπίτι. Βλέπεις σε αυτή τη ζωή δεν έχεις μόνο δικαιώματα ( έχεις...; ) αλλά και σίγουρα υποχρεώσεις - στην προκειμένη διάβασμα.
Η διαδρομή για το σπίτι ήταν αρκετά μουντή, το μετρό βλέπεις δεν σου επιτρέπει να βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω... αλλά ας μην αρχίσω να γίνομαι γκρινιάρης... συγκέντρωσα αρκετές εικόνες εκεί έξω!
Στην ημερήσια επιδρομή μου στο blogger.com διάβασα κάτι που με στενοχώρησε ιδιαίτερα... ένας αγαπημένος blogger, ο x-ouranoy έκανε ένα post το οποίο με έκανε να σκεφτώ για ακόμα μια φορά ότι σε αυτή τη ζωή είμαστε απλά περαστικοί... τίποτε παραπάνω... Έτσι είναι όμως το παιχνίδι της ζωής, και τους κανόνες δεν τους βάζουμε εμείς... ίσως όμως αυτή να 'ναι και η γοητεία του.
Όπως και να 'χει, συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει αυτό το άγνωστο που μας ξημερώνει, όλο αυτό το χάος με τα καλά και τα κακά του. Τελικά την αγαπώ αυτή την πόλη.
Αν και θεωρείται ένα καινούριο trend, αποτελεί έναν πολύ δυναμικό τρόπο φιλανθρωπίας σήμερα. Ίσως να θυμάστε παλαιότερα events όπως το Live 8 ή το LiveEarth, που γινόντουσαν με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για χώρες τις Αφρικής, και του υπόλοιπου κόσμου που αντιμετωπίζει καθημερινά προβλήματα επιβίωσης.
Οι καλλιτέχνες τραγουδούν όλοι μαζί σε μια μεγάλη συναυλία. Εσύ πηγαίνεις για να σε διασκεδάσουν, αλλά ταυτόχρονα αυτοί προσπαθούν με την δική σου γαϊδουριά να απαλύνουν των πόνο όλων αυτών των ανθρώπων που στερούνται τα αυτονόητα, καθώς τα έσοδα διατίθενται - είτε εξ' ολοκλήρου ή κάποιο μέρος τους - για όλους αυτούς που υπάρχουν, ζουν και υποφέρουν αλλά εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν είμαστε και πολύ πιθανό να μην έρθουμε ποτέ στην θέση τους.
Με αφορμή λοιπόν, τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν τον τελευταίο καιρό στην Αϊτή, οι LinkinPark - αγαπημένο συγκρότημα - δημιούργησαν ένα τραγούδι, του οποίου τα έσοδα πρόκειται να χαρίσουν χαμόγελα σε μερικές οικογένειες και παιδιά που στερούνται πλέον το προνόμιο να κάνουν όνειρα και να έχουν ιδανικά.
Ανεξάρτητα από το αν σας αρέσει ή όχι, το τραγούδι διατίθεται στο διαδίκτυο και μπορείτε να το κατεβάσετε για να συνεισφέρετε και εσείς την βοήθειά σας στους συνανθρώπους μας. Γιατί όχι; Το link που μπορείτε να επισκεφτείτε για να ακούσετε ή να κατεβάσετε το τραγούδι είναι το εξής: http://www.musicforrelief.org/
Στο site υπάρχουν και άλλα τραγούδια που μπορεί να σας ενδιαφέρουν. Διατίθενται όλα για τον ίδιο σκοπό.
Αλλοι τρόποι που μπορείτε να συνεισφέρετε:
Η Unicef προσφέρει κατάλλημα σε διάφορους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους από αυτή την καταστροφή
Η Care προσφέρει φαγητό σε ανθρώπους με την δική σας βοήθεια.
Είναι αλήθεια ότι δεν έχεις πάρει ακόμα όλα τα βιβλία του εξαμήνου σου; ΑΠ: Ναι
-Αυτό που απάντησες ειναι... Αλήθεια!!-
Εχεις να ανοίξεις βιβλίο της σχολής σου από την προηγούμενη εξεταστική; ΑΠ: Όχι... από την προ-προηγούμενη
-Αυτό που απάντησες είναι... Αλήθεια!!-
Έχεις σκόπο να περάσεις έστω και ένα μάθημα; ΑΠ: Ναι
-Αυτό που απάντησες είναι... ΨΕΜΑ!!-
Και κάπως έτσι τελειώνει το παιχνίδι για μένα φίλοι και φίλες, γιατί αν δεν έχεις ανοίξει βιβλίο όλο το εξάμηνο, αν έχεις παρακολουθήσει λιγότερες παραδόσεις από τον αριθμό των γευμάτων που κάνεις κάθε μέρα, και τέλος αν δεν είσαι σίγουρος για το πως πηγαίνεις στη σχολή σου τότε οι ελπίδες σου είναι απειροελάχιστες.
Όχι δεν είμαι πεσιμιστής, είμαι ακόμα ένας φοιτητής που αγχώνεται για την επερχόμενη εξεταστική. Περάσαμε τα μισά έτη και ακόμα μυαλό δεν βάλαμε... και δώστου να λέμε συνεχώς ότι από το επόμενο εξάμηνο θα αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά ποιος να απαρνηθεί την καλή ζωή και το καθισιό για το διάβασμα; Εφόσον οι παραδόσεις δεν είναι υποχρεωτικές, γιατί να μην συμπληρώσεις λίγο ακόμα ύπνο και να πας με τον μαύρο κύκλο στη σχολή, που ούτε καλό καφέ δεν φτιάχνουν!! Έχω να αναζητήσω δουλειά γιατί χρειάζομαι κάποιο επιπλέον εισόδημα! Επίσης έχω να ξανα-αρχίσω να πηγαίνω γυμναστήριο γιατί έχω παραμελήσει αρκετά τον εαυτό μου... Επίσης έχω παραμελήσει το αγόρι μου και θέλω να του αφιερώσω λίγο ακόμα χρόνο! Και αντ'αυτού κάθομαι και σκέφτομαι τα 6 μαθήματα που δίνω σε μια εβδόμαδα.
Όχι αντικειμενικά αν το πάρεις... έχω καμιά ελπίδα;; Δεν έχω πάρει καν όλα τα βιβλία, δεν έχω καν πρόγραμμα εξεταστικής και θα περάσω έστω τα μισά ;; Ποιον κοροιδεύω;;
Και ακόμα και αν έχω ελπίδες έστω για ένα - δυο... το ρισκάρω να αφήσω πίσω τη ζωή μου για κάτι που θα έχω ξεχάσει πριν καν μπούμε στο τριόδυο;; Δύσκολο πράγμα να 'σαι φοιτητής... έχουμε τα προβλήματα μας, έχουμε και την εξεταστική!
Όοοοχι ο τίτλος δεν αναφέρεται στο παιχνιδάκι του facebook, αλλά στην εβδομαδιαία παραμονή μου σε μια επαρχιακή πόλη, με αφορμή τον εορτασμό των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Πριν περιγράψω τις σκηνές, να αναφέρω ότι έκανα και μια υποτυπώδη προετοιμασία: Ξέχασα προς στιγμήν ότι είμαι gay, κοίταζα κοπελίτσες από δω και από κει για να πείσω ότι όντως αυτή η πόλη έχει γεμίσει με γκομενάκια ( μπλιαχ!! ) και τέλος πάντων να μη δώσω στόχο.
Αφού φόρεσα το κασκέτο του str8 λοιπόν, μπορώ να περιγράψω:
Σκηνή 1: Κοινωνικός προβληματισμός φίλης: "Οι ανάπηροι δεν προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο. Ούτε μπορούν να αποδώσουν όσο ένας αρτιμελής νέος, συνήθως δεν κάνουν παιδιά. Το ίδιο και οι ομοφυλόφιλοι. Κανονικά θα έπρεπε να απομακρύνονται και να προσφέρουν επιπλέον κοινωνική εργασία, για όσα στερούν στην κοινωνία"
Σκηνή 2: Στο κατάμεστο club, νεαρός - ωραίο παιδί - χορεύει πάνω στη μπάρα:
Μ: Πωπω... άθλιος είναι Εγώ: Γιατί ρε συ; Μ: Δεν την βλέπεις την πουστάρα; Ανεβαίνει στις μπάρες μπας και βρει κανέναν να τον πηδήξει.
Η ιερή στιγμή που το εσώρουχο ίπταται μετά από επιδέξια πιρουέτα του ποδιού ποτέ δεν προδικάζει ούτε και τροφοδοτεί την έμπνευση δημιουργίας ή τη διάθεση για βαθύ στοχασμό. Είναι όμως μια αυθόρμητη έκρηξη χαράς γιατί κάτω από το καυτό νερό και την προσομοίωση σάουνας υπάρχει πάντα χρόνος για φιλοσοφία.
Αναμεσα στην λυσσασμένη αναζήτηση της σωστής version για σαμπουάν και της σωστής θερμοκρασίας του νερού, μπλέκονται σκέψεις απλοϊκές για το τι ξημερώνει άυριο, για το αν ο καυγάς του απογεύματος είναι τόσο σημαντικός όσο ένα αυγό που δε βγήκε όσο σφιχτό έπρεπε ή αν είναι οιωνός κακός που σαν σε αρχαία τραγωδία πρέπει να σημάνει ενεργοποίηση για εξευμενισμό της θεότητας.
Είναι τέτοια η κατάπτωση που ανάμεσα σε αυτά υπάρχει παντα χρόνος για να αποφασιστεί αν πρέπει να γίνει ποστ στο blog ή απλώς να καταγραφούν οι σκέψεις στο μπακαλοτέφτερο (πίσω από τι λίστα αποδείξεων!) ώστε να διυληστούν αρμοδίως.
Καθρέφτη (καθρεφτάκι μου)
Όταν το μπανιο λάβει τέλος κι αρχισει η επόμενη σεκάνς με αφροξύρισμα/λύπανση/ζυγοστάθμιση και όλα τα σχετικά, αναγκαζεσαι να κοιτάξεις τη φάτσα σου και όπως τη κοιτάς η καλύτερη εκδοχή είναι να βρείς κάποια ρυτίδα που υπενθυμίζει ότι ο καριόλης ο χρόνος δε σε ξεχνάει ποτέ (το πολύ πολύ να καθυστερήσει ένεκα κάποιου επιδέξιου blowjob ίσως). Η χειρότερη εκδοχή είναι να βυθιστείς στο βαθυ σκατόχρωμα των ματιών και να επιχειρηματολογήσεις μονολογώντας για το πως και το γιατί μιας κατάστασης, για το αν πρέπει ή δεν πρέπει, για το ποιός έχει δίκιο ή άδικο.
Avatar
Η ανιδιοτελής προσφορά στο σύνολο - σήμα κατατεθεν των navi (αυτόχθονων του πλανήτη Πανδώρα) τι σχέσει μπορεί να έχει με πράγματα επιδερμικά (όπως το ξύρισμα)?
Εχει.
Πολλοί θα επιχειρησουν να δώσουν εξηγήσεις για τις αλληγορικές αλήθειες της ταινίας. Όλοι θα χουν δίκιο γιατί ο καθένας μεταφράζει κατά το δοκούν. Η Πανδώρα εκτός από πλανήτης (στη ταινία) δεν ήταν απλά ενα χαζογκομενάκι που το πάσαρε ο Δίας στον Προμηθέα για να τον "ξεβρακώσει". Ήταν ταύτοχρονα το κλειδί για την απόλυτη ύπαρξη αλλά και το κλειδί για το απόλυτο μπάχαλο. Αυτό σημαίνει ότι πηγαίνοντας για τη Πανδώρα (προσδοκώντας το "κουτί") θα βρείς εκεί εναν κόσμο φανταστικό (όπως αυτόν που είδαν τα γήινα αποβράσματα στη ταινία) που με αδέξιους χειρισμούς γεννάει φωτιά και αίμα.
Οι navi λοιπόν έχοντας συναίσθηση της σοβαρότητας του δώρου που έχουν (Πανδώρα) αντιλαμβάνονται τις υπάρξεις τους αναλόγως. Αυτοθυσία και προσφορά στο σύνολο (όπως κάθε tribe που σέβεται τον εαυτό του) δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από τον μέσο gay.
Οι παραπομπές σε ανατολικού τύπου κατήχηση με ροές ενέργειας, κουνταλίνι και τα σχετικά είναι απαραίτητο συστατικό για να ντυθεί με μανδύα παγκοσμοιοποίησης το έργο.
Ενω το ξύρισμα συνεχίζεται αναρωτιέσαι αν πρέπει να βλέπεις τα πράγματα με το δικό σου μάτι ή βάζοντας τον εαυτό σου στην αντίθετη μεριά. Συνήθως οι απόψεις δεν ταιριάζουν. Ποιά είναι η λογική εκδοχή? Η δική σου? ή του άλλου? Κι αν είναι του άλλου? Ελα όμως που κι έτσι αν είναι δεν ικανοποιεί το "εγώ" σου! Και τι γίνεται αν συναισθανθείς ότι όντως δεν έχεις δίκιο αλλά αδυνατείς να συμβιβαστείς με την αλήθεια της άλλης πλευράς (βλεπε ποστ gay laws handbook)?
Οι navi δεν έχουν τετοιους προβληματισμούς εφόσον a priori η αλήθεια της θεότητας είναι υπεράνω όλων. Να σημειωθεί δε πως ανέκαθεν η πίστη σε μια θεότητα ήταν πιο δυνατή από τη θεότητα καθεαυτή.
Τι γίνεται αν πιστέψεις λοιπόν ότι σε ένα δίλημμα μιας κατάστασης έχεις πάρει την μεριά που βρωμάει αδικία αλλά η φτωχή ύπαρξή σου αφενός αδυνατεί να επιμεληθεί ένα επιδέξιο ξύρισμα αφετέρου δεν δεχεται συμβιβαστικές λύσεις γιατί αυτές μικραίνουν το "εγώ"? (ο ήρωας της ταινίας έχει ενα τέτοιο δίλημμα σε όλη τη ταινία).
Νέμεσις
Η επαιτεία κάνει καλό στη ψυχη... Ο ήρωας κατανοεί την τιποτένια γήινη προέλευσή του και παρασύρεται στη μύηση των navi. Ζητά βοήθεια και του προσφέρεται απλόχερα. Είναι η Πανδώρα εκεί (μη ξεχνιόμαστε!). Δεν είναι γη. Αυτός δεν είναι gayδαρος και δεν απευθύνεται σε γκέτο με ταλιμπάν εγωκεντρισμού.
Τα κατακάθια των συμπαντικών αντιδράσεων (οι άνθρωποι ντε!) φλέρταραν με την ασέβεια. Είχαν τον έλεγχο (νόμιζαν). Έκαναν επίδειξη ισχύος (του κώλου).
Τι γίνεται όταν επιμένεις πως είναι reasonable να παραμείνεις σταθερός στη θέση σου επειδή δικαιολογείται από την τρέχουσα πραγματικότητα αλλά η συμπαντική πρόνεια (που ορισμένοι αφελείς λένε Θεο) θεωρεί ότι είσαι άγαλμα αλαζονείας?
Η επιστήμη λέει ότι η βασική διαφορά του ανθρώπου με τα ζώα είναι η συνείδηση της ύπαρξης κατα το "τα ζώα ζούν, οι άνθρωποι υπάρχουν" του Ουγκώ.
Μπούρδες.
Όλο και περισσότερο φαίνεται πως ο άνθρωπος είναι "ανθρωπότερος" όταν συμπεριφέρεται με ένα χαρακτηριστικό καθαρά ζωικό, το ένστικτο.
Αυτό οδηγεί τον ήρωα στην απόφαση να παει κόντρα στη μιαρή (ανθρώπινη) φύση του.
Είναι αυτό που εν τέλει είναι ο καταλύτης για να έρθει η νέμεσις και επιτέλους να βγάλει το ταλαίπωρο κοινό τα 3D γυαλιά που ταλαιπώρησαν τα μάτια του για 3 ώρες και να τινάξει τα ποπ-κορν από τα ρούχα.
Σκουπίστε - ψεκάστε - τελειώσατε!
Μετά από το πολυτάραχο ταξιδι στα βάθη των σκατόχρωμων ματιών έρχεται η ώρα να επανέλθει το παλτό της τιποτένιας ύπαρξης στα ίσια του με σκούπισμα και αρωματικό ψέκασμα.
Διάολε! Τι γίνεται αν δεν ξέρεις αν έχεις δίκιο ή άδικο και δεν ξέρεις αν είναι καλύτερο να ξέρεις αν έχεις δίκιο ή άδικο? Μήπως είναι συμπαντική πρόνεια η άγνοια (και ευτυχία) γιατί η επίγνωση οδηγεί στο "εγω" και το "εγω" οδηγεί στο "μόνος μου"?
Έχει μια ματαιότητα το πράγμα... κάτι σαν αυτό:
Δείτε την ταινία. Μπορεί να "βρείτε" από Μαρξ και Τσομσκι μέχρι ατυχείς προσπαθειες ηθοποιίας ανάλογες του Johan Paulik σε τσοντες belami :)
Είχα άδικο που καταλόγησα στη ταινια την ανυπαρξία σεναρίου. Είναι μια ταινια απίστευτα "ριχή" αλλά για τον άνθρωπο πραγματικό πηγάδι χωρίς πάτο!
Γειά σου καινούριε χρόνε... εγώ είμαι! Τι..; Δεν σου μίλησε το 2009 για μένα;;; Ψέμματα μου λες, στα όπα όπα με είχε! Δεν είχα κανένα παράπονο, και εγώ ήμουν καλό παιδί, αλλά και αυτό ότι ζήτησα μου το έδωσε! Γι'αυτό το λόγο σου στέλνω αυτό το μήνυμα για να κάνω με σένα μια καλή συμφωνία! Για το δικό σου καλό!
Κατ'αρχήν! Το πρώτο εξάμηνο που μας έρχεται περιμένω αύξηση στα οικονομικά μου... Και ξέρεις, όχι από αυτές τις πενιχρές του δημοσίου!! Έρωτας: Δεν έχω παράπονο sofar. Συνέχισε αυτό που άφησε ο προκάτοχός σου. Επαγγελματικά: Εδώ θα είμαι αρκετά large, να περάσω γύρω στα 6 μαθηματάκια και είμαι υπερευχαριστιμένος!
Το αντάλλαγμά σου; Θα είμαι καλό παιδί όπως πάντα, αυτό είναι δεδομένο, δεν αλλάζει! Θα γράψω ένα κείμενο του χρόνου ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ για σένα με το πόσα καλά έκανες στη ζωή μου!! Θα βγάλω άπειρες φωτογραφίες, και σε βάζω και εσένα κάτω στη γωνία με μεγάλα γράμματα! Lastbutnotleast... θα σε έχω για πάντα στην καρδιά μου.
Ένα παντοτινό αντίο λοιπόν στο 2009, και ένα γλυκό καλωσόρισμα στο 2010. Να φέρει σε όλους σας αυτά που ποθείτε και να σας αποζημιώσει με το παραπάνω για όσα σας στέρησε το 2009.
