Your Song #5 - Come Break me Down

Εχμμ αν το μεταφράσεις στην ελληνική του εκδοχή θα μπορούσε να είναι το "Έλα να με τελειώσεις, μόνο εσύ μπορείς" , παρ' όλα αυτά υπάρχει λόγος που δεν είναι αυτή :p

Αυτό λοιπόν το τραγούδι το ανακάλυψα πρόσφατα σχετικά, στο Guitar Hero, και με τρέλανε εντελώς, αν και γενικά δεν είναι τόσο του ρεπερτορίου που ακούω, μου αρέσει ένα κομμάτι που παίζει η κιθάρα. Οι στιγμές που το πρωτοάκουσα συνοδεύονται με μερικούς - λίγους και καλούς - φίλους, και ένα υπέροχο 5ήμερο, γι' αυτό λοιπόν και το ανεβάζω.

Σας αγαπώ λοιπόν... αν και πολλές φορές δεν έχω το θάρρος να σας το πω πρόσωπο με πρόσωπο, ίσως επειδή είμαι πιο "κότα" απ' όσο το παίζω, ίσως επειδή φοβάμαι ότι δεν είμαι άξιος της αγάπης που μου δείχνετε εσείς. Καμιά φορά μου φαίνεται αυτονόητο ότι σας έχω, και όμως δεν θα 'πρεπε να σας θεωρώ δεδομένους, γιατί δεν είστε... Κάνω λοιπόν τα λάθη μου, εσείς όμως έχετε πάντα το μεγαλείο να με συγχωρείτε και να με βοηθάτε να γίνω καλύτερος σαν άνθρωπος. Για μένα... για εσάς...

Μπορεί να μην είστε πλέον στην καθημερινότητά μου, όμως στην καρδιά μου υπάρχει πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι για όλους εσάς. Αφιερωμένο.

Στενός κορσές...; Τέρμα οι ευγένειες!

Παρέχονται μερικές έξυπνες απαντήσεις για να καταλάβει πόσο ανεπιθύμητος είναι και να την κάνει με ελαφρά. Αν έχετε κάποια ιδέα αφήστε σε comment και θα προστεθεί!

Ερ: Κούκλε/α μου που ήσουν όλη τη ζωή μου;;;
Απ: Κρυβόμουν από εσένα...

Ερ: Είμαι φωτογράφος. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου!
Απ: Είμαι πλαστικός/ή χειρουργός. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου.

Ερ: Καλησπέρα. Δεν είχαμε βγει ραντεβού μια φορά; Ή μήπως δύο;
Απ: Μάλλον μία φορά. Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος δύο φορές

Ερ: Θα 'θελες να βγούμε κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο;
Απ: Λυπάμαι. Θα έχω πονοκέφαλο αυτό το Σαββατοκύριακο

Ερ: Βλέποντας το πρόσωπό σου, πρέπει να γυρίζουν πολλά κεφάλια!!
Απ: Και βλέποντας το δικό σου, πρέπει να γυρίζουν αρκετά στομάχια!

Ερ: Έλα, μην είσαι ντροπαλός/ή, ζήτα μου να βγούμε!
Απ: Βεβαίως, βγες έξω.

Ερ: Πιστεύω ότι θα μπορούσα να σε κάνω πολύ ευτυχισμένο/η
Απ: Γιατί; Φεύγεις;

Ερ: Μπορώ να έχω το ονοματάκι σου;
Απ: Γιατί, δεν έχεις δικό σου;

Ερ: Θέλεις να πάμε να δούμε καμια ταινία;
Απ: Όχι, την έχω δεi.

Ερ: Νομίζω ότι κάπου σε έχω ξαναδεί!
Απ: Όντως. Γι' αυτό το λόγο δεν έχω ξαναπάει εκεί.

Ερ: Το κορμί σου είναι σαν ναός!
Απ: Λυπάμαι, δεν έχω λειτουργία σήμερα.

Ερ: Αν μπορούσα να σε δω γυμνό, θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένος.
Απ: Αν σε έβλεπα γυμνό, θα πέθαινα και εγώ.... από τα γέλια!

Ερ: Μανάρι μου είμαι ηφαίστειο στο κρεββάτι...!
Απ: Μάλιστα... σήμερα πάντως θα μείνεις ανενεργό.

Time goes by... so slowly(?)

Πάει πέρασε και η προηγούμενη εβδομάδα, και ακόμα και αν είμαστε ακόμα στο μέσο αυτής που ήρθε, νιώθω πως τελείωσε ήδη και αυτή. Βλέπεις αύριο είναι αργία, λόγο εορτασμού, ε μετά Παρασκευή είναι ένα βήμα πριν το ΣΚ, οπότε; Τέλος!

Σα να μου φαίνεται πως πέρασε γρήγορα ο καιρός, ο Μάρτιος βγήκε χωρίς να το καταλάβω. Αν με πετύχεις σε φάση πλήρους χαλάρωσης και με ρωτήσεις πόσο έχει ο μήνας, και απαντήσω αυθόρμητα θα σου πω 10; 11; Βλέπω τις δημοσιεύσεις μου αυτόν τον μήνα και μου φαίνονται αρκετές, μην πω υπερβολικές γιατί στο μυαλό μου υπάρχει η εντύπωση ότι τώρα μπήκαμε στον Μάρτιο!

Τι να πω... μάλλον φταίει και το γεγονός ότι έχω καταπιαστεί με αρκετά την τελευταία περίοδο και δεν έχω τόσο χρόνο για να κάτσω και να σκεφτώ τι θέλω και τι θα μπορούσα να κάνω. Συνήθως λειτουργώ με κάποιο πρόγραμμα, το οποίο δεν το ακολουθώ απαραίτητα κατά γράμμα μεν, απλά μου αρέσει να υπάρχει ένα πλάνο που να εξηγεί τι πρέπει να κάνω και μέχρι πότε. Αυτό το κάνω γιατί δεν θέλω να έρθω σε κατάσταση που να ψάχνω κάτι να ασχοληθώ και να μην βρίσκω τίποτα. Αυτή την εβδομάδα όμως δεν λειτουργώ έτσι, είναι συγκεκριμένα τα task που έπρεπε να φέρω εις πέρας, οπότε μάλλον το πρόγραμμα έγινε καθημερινότητα, από εναλλακτικό σχέδιο που ήταν, και γι' αυτό κύλισε γρήγορα.

Όπως και να 'χει, καταπιάστηκα αρκετά με εργασίες για το πανεπιστήμιο, παρέδωσα σήμερα την τελευταία και μπορώ να πω ότι ανακουφίστηκα. Όταν ασχολούμαι με κάτι θέλω να βάζω τα δυνατά μου, δεν μου αρέσει καθόλου η πρόχειρη δουλειά, ούτε και η μετριότητα. Μέχρι όμως, να τελειώσει αυτό το κάτι, πάντα υπάρχει μια ανησυχία μήπως δεν έχω κάνει κάπου λάθος (περιλαμβάνει ακόμα περισσότερο τις ατομικές εργασίες).

Έπρεπε επίσης να συνεννοηθώ με τα μαθήματα που θα πάρω στο Βέλγιο, και να συμπληρώσω τα έγγραφα που χρειάζονται. Άλλο άγχος από κει... είναι και αυτή η γραμματεία της σχολής μας ρε παιδί μου... εντελώς δημόσια υπηρεσία! Εντάξει δεν λέω, εξυπηρετικές οι γυναίκες, αλλά τόσο μα τόσο βαριεστημένες...! Άμα δεν τους το βγάλεις με το τσιγκέλι, όλο και κάποια πατάτα θα κάνεις. Αναγκάστηκα λοιπόν να κάνω μια προσωπική έρευνα, να συγκεντρώσω πληροφορίες από συμφοιτητές που έφυγαν, να επισκεφτώ τη σελίδα του πανεπιστημίου και να ψάξω την κάθε λεπτομέρεια... Αλλά τέλος και με αυτό, είναι όλα έτοιμα και μένει μόνο να τα παραδώσω.

Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πέρασε αρκετός καιρός από τότε που βγήκα λίγο για να διασκεδάσω... Ξέχασα πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπια ποτό κάπου έξω με φίλους, κι όμως δεν μου έλειψε.. όχι ότι το βαρέθηκα, αλίμονο! Απλά δεν κατάλαβα πως έμεινα τόσες μέρες μέσα. Μάλλον θα πάω κάπου σήμερα ποτό ή σινεμά; Για να δούμε ποιον φίλο μου έχω παραμελήσει περισσότερο τον τελευταίο καιρό...

Ποτέ... ΜΑ ΠΟΤΕ... την Κυριακή!

Ήταν όντως Κυριακή βασικά; Ούτε που θυμάμαι... Τέλος πάντων! Δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας! Όπως και να 'χει το τι πέρασα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται... έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:

Ήταν μία αρκετά ανοιξιάτικη Κυριακή [μάλλον] και καθώς κύλισε απαλά και όμορφα, αποφάσισα να κάνω κάτι περισσότερο ζωντανό το βράδυ. Κανόνισα λοιπόν να βγω με την φίλη [Katsiki]... ε και που θα πηγαίναμε;; Sodade! Να σου χαρές και πανηγύρια η δικιά σου! Είχα μέρες βλέπετε να βγω Γκάζι, και να πω ότι μου 'χε λείψει; Θα το πω. Μάλλον. [Καλά μη φωνάζετε, εδώ δε θυμάμαι αν ήταν Κυριακή... το αν χάρηκα με πείραξε;]

Αφήνουμε που λέτε τα μπουφάν στην γκαρνταρόμπα, και μπαίνουμε με τον αέρα και το σκέρτσο που αρμόζει. Παίρνουμε τα ποτά μας και αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε λίγο στο κλίμα. Ε κάτι να δεις ποιοι βρίσκονται τριγύρω σου, κάτι να συνηθίσεις την φασαρία, ένα 10λεπτο το 'φαγες! Όλα καλά και ωραία μέχρι που... φεύγω. Φεύγω σχεδόν τρέχοντας προς το μπάνιο. Κλειδαμπαρώνομαι εκεί μέσα και παίρνω τηλέφωνο την Κατσίκα. [Άτιμο what's up γι' αυτές τις δύσκολες στιγμές σ' αγαπώ!]

Εγώ: Έλα στο μπάνιο Τ Ω Ρ Α !
Κατσίκι: Τι λες μωρέ;; Δεν ακούω!
Εγώ: Στο μπάνιο λέω Τ Ω Ρ Α Α Α!

Τα πόδια μου να μην με κρατάνε, να είμαι έτοιμος να σκάψω λαγούμι να βγω από εκεί μέσα το συντομότερο...! Τι έγινε; Με φάγατε, αμάν πια! Να τι έγινε:

Κατσίκι: Τι έπαθες;;
Εγώ: Δεν φαντάζεσαι ποιος είναι μέσα...
Κατσίκι: Ε πες μου...
Εγώ: Δεν φαντάζεσαι σου λέω!
Κατσίκι: Ε μας γκάστρωσες, άντε πες μου!
Εγώ: Ο άντρας της διαχειρίστριάς μου...

- Κόκκαλο -

Ναι ναι, μας είχε προσπεράσει και έκατσε πίσω μας. Δεν έμενα στον ίδιο χώρο μαζί του εγώ! Και να οι σκέψεις να διαπερνούν το μυαλό μου... Ξαφνικά άρχισα να δικαιολογώ την τόση οικειότητα που έδειχνε κάθε φορά που με έβλεπε. Βρε λες να με λιμπιζόταν το πατσαβούρι; Αλλά εγώ μένω και μόνος μου! Και να με δει και έρθει καμιά μέρα για "επίσκεψη" ...;;

Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί... Αλλά κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Πήγαμε στο μέσα stage να ηρεμήσω λίγο, αλλά πόσο να αντέξουμε και εμείς; Καλά εγώ στην κατάσταση που ήμουν δεν είχα κανένα πρόβλημα να κάτσω όλο το βράδυ, αλλά το [Katsiki] δεν μου έφταιγε σε τίποτα! Ξαναπήγαμε στο πρώτο. Με το που μπαίνουμε, νάτος αυτός στο 2 stage. Κάποια στιγμή που είχα κρυφτεί εγώ πίσω από τον Dj ξαναβγαίνει αυτός και κάθεται στην απέναντι γωνίτσα (ευτυχώς δεν είχε οπτικό πεδίο). Α! Ξέχασα να πω πως σε όόόλο αυτό το διάστημα εγώ έστελνα και την κατσίκα να εντοπίσει που είναι ο άλλος. Live αναμετάδοση σου λέει!

Λίγο αργότερα αυτός βγαίνει έξω, εγώ πέφτω στα 4 ( ΣΚΑΣΤΕ ) και αρχίζω να προσεύχομαι. Στέλνω κατσίκι να ρωτήσει την πόρτα αν βγήκε ένα κοντό μαυριδερό χάλι. Η απάντηση της πόρτας; "Ποιος; ο xxx ο ηθοποιός;"

Κάγκελο εγώ... Τι έγινε τώρα; Ο άντρας της διαχειρίστριας είναι ηθοποιός; Δεν είναι! Μήπως τον μπέρδεψα; Δεν παίζει! Και ποιος στο κέρατο είναι αυτός ο xxx και εγώ δεν τον ξέρω;; Για να μην σας τα πολυλογώ, η βραδιά συνεχίστηκε όμορφα, εγώ γύρισα σπίτι και έκανα την αναζήτηση στο google [όλα να τα ξέρει αυτό το διαβολομηχάνημα;;] και έπεσα ήσυχος για ύπνο.

Ο xxx είναι ολόιδιος ο διαχειριστής που λέτε. Το πιο πιθανό είναι να είδαμε τον ηθοποιό, ΑΛΛΑ δεν είναι ότι ψιλομοιάζουν... είναι όντως ίδιοι! Εμένα βέβαια δεν με ενδιαφέρει, ακόμα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι ήταν ο διαχειριστής. Άσε που καλοχαίρεται όταν με βλέπει!

Όπως και να 'χει, αυτό που πέρασα εκείνη την νύχτα ήταν το χειρότερο άγχος της ζωής μου, δεν θυμάμαι να έχω νιώσει παρόμοια άλλη φορά. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πως είμαι κλεισμένος σε ένα κουτί όπου δεν υπάρχει πουθενά διαφυγή. Τελείωσε όμως, ευτυχώς με καλό τρόπο... Από εδώ και πέρα ελπίζω ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ να μην ξαναβρεθεί μπροστά μου, γιατί εγώ ακόμα βλέπω τον διαχειριστή και ταράζομαι.


Παράκληση προς όλους τους bloggers: Αν δείτε ποτέ κοντό μαυριδερό 40άρι να κυκλοφορεί μόνος του και ντυμένος σαν λέτσος, παρακαλώ να τον απομακρύνετε από το Γκάζι. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!

Τα φιλιά μου :D

Bye Bye... Athens!

Μα τι γίνεται με αυτή την αγορά εργασίας;
Λέγεται ότι η ανεργία θα φτάσει στο 20% τον επόμενο καιρό, ένεκα της οικονομικής κρίσης... (Χριστός κι Απόστολος)

Από την άλλη, διάφοροι που κοιτούν το πτυχίο σου (οι επίδοξοι εργοδότες ντε!!) και βλέπουν 7-8 χρόνια για να ορκιστείς σε λένε και χαραμοφάι. Άντε να τους εξηγήσεις!

Εμ ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει τελικά!

Εγώ προς το παρόν λέω να κάνω ένα εξάμηνο διακοπές στο εξωτερικό. Από Σεπτέμβρη λοιπόν θα σας στέλνω τα φιλιά μου από το όμορφο Βέλγιο!
Όχι όχι, δεν πρόκειται να ξενιτευτώ για να αναζητήσω την τύχη μου. Για Erasmus θα βρίσκομαι εκεί στα ξένα, αν και τα infos που πήρα μου δείχνουν ότι έχει πολύ περισσότερο διάβασμα απ' όσο περίμενα, περισσότερο μάλιστα και από άλλα πανεπιστήμια τα οποία μπορούσα να διαλέξω, κάτι που με απογοήτευσε αρχικά... Αλλά από την άλλη ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας...

Προς το παρόν κρατάμε τα καλά, που - δόξα το Θεό - υπερτερούν των αρνητικών. Έχουμε να γνωρίσουμε κόσμο και κοσμάκι, να μοιραστούμε καινούριες εμπειρίες από μια όμορφη χώρα της Ευρώπης, να δούμε μαζί φωτογραφίες... και φυσικά να δούμε πως θα 'πρεπε να λειτουργεί και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα! Ναι καλέ θα σας τα γράψω εδώ, θα σας ανεβάσω και φωτογραφιούλες, δεν χανόμαστε :))


ΥΓ: Περιμένω παραγγελίες από τώρα για τα δώρα που θέλετε να σας φέρω :D Προτιμήστε σοκολάτες & μπύρες!
ΥΓ 2: Άραγε οι Βέλγες φιλενάδες πως να διασκεδάζουν;;

Καλή εβδομάδα σε όλους μας!

Your Song #4 - All time classic

Γνωστό τραγούδι, από τα αγαπημένα μου. Κάθε φορά που το ακούω μου 'ρχονται στιγμές από τα χρόνια που ήμουν γυμνάσιο - λύκειο, πρωινά Σαββάτου, σε ένα μικρό καφέ με φίλους/ες με την συντροφιά του James, Placebo κλπ. Εκεί μεγάλωσα. Σε αυτό το καφέ έκανα τα πρώτα μεγάλα όνειρα, τις πρώτες σοβαρέςφιλοδοξίες. Σαν να ξεκίνησα να ζω εκεί.

Κρίμα που έχει κλείσει τώρα... αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν είδα την παρακμή που έχουν ορισμένα καφέ στον κύκλο ζωής τους. Έκλεισε ξαφνικά... ίσως γι' αυτό να έχω ακόμα την εντύπωση ότι είναι το ιδανικό καφέ.

Σας το αφιερώνω, σε εσάς, στους φίλους μου, στο καφέ!

Stories of your gl-in-g* - Ο καυτός δικηγόρος [the end]

Τον έψαξε... αλήθεια το έκανε! Όμως ο Στέφανος ήταν αρκετά μακριά πλέον. Ήθελε να σβήσει ότι του θύμιζε το παρελθόν, δεν του άρεσε αυτή η ευαίσθητη πλευρά του. Μια ζωή είχε μάθει να είναι μόνος του, να αγωνίζεται για την ζωή του και να μην έχει κανέναν δίπλα του.

Ήταν σκληρός απέναντι στην πραγματικότητα, και ότι τον φόβιζε δεν είχε χώρο στην ζωή του. Έτσι λοιπόν και έφυγε για Θεσσαλονίκη, ίσως για λίγο καιρό αρχίκα, μέχρι να ξανασταθεί καλά στα πόδια του. Άλλαξε κινητό & διεύθυνση και ήταν ξανά εκεί απ' όπου ξεκίνησε: στην αρχή. Για καλή του τύχη είχε κάποιους παλιούς φίλους στην συμπρωτεύουσα και δεν ήταν δύσκολο να αναλάβει γρήγορα τις πρώτες του υποθέσεις στο καινούριο του γραφείο. Φυσικά, ήταν εύκολο και να συνεχίσει την αγαπημένη του ασχολία, το σαλιάρισμα με όμορφα, νέα αγόρια, τόσο γοητευτικός και πετυχημένος άλλωστε, αποτελούσε καλό λαυράκι για επίδοξους εραστές. Αυτοί πέρναγαν καλά, και αυτός είχε αυτό που ήθελε.

Ο Μίλτος πήρε το πτυχείο του, και δεν έπαψε να τον αναζητά... Ίσως να μειώθηκε η ένταση καθώς πέρναγε ο καιρός... ποτέ όμως δεν τον ξέχασε. Ήταν αρκετά ευαίσθητος, είχε όμως δυνατό ένστικτο. Ήξερε ότι είχε χάσει έναν άνθρωπο που άξιζε πολλά. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτε άλλο. Ήδη οι τύψεις τον τιμωρούσαν και με το παραπάνω... Μάλλον έπρεπε να προσέχει περισσότερο τα λόγια του, να προσέχει τι εύχεται... "Δεν θέλω να σε ξαναδώ" του είχε πει... ήταν η φράση που για αρκετούς μήνες αντηχούσε ακόμα στο κεφάλι του. Από ένα σημείο και μετά όμως ήταν μάταιο... δεν μπορούσε να μείνει κολλημένος σε μια σχέση που ατύχησε... έπρεπε να συνεχίσει. Και έτσι έκανε.


-------------------------


Είχαν περάσει ακριβώς δύο χρόνια απ' όταν γνωρίστηκαν, ήταν ξανά τα γενέθλια του Μίλτου. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν συγχώρεσε τον εαυτό του για τον τρόπο που φέρθηκε στον Στέφανο, για τον τρόπο που τον έχασε. Όλο αυτό δεν έκανε τον κύκλο του, τελείωσε πρόωρα και αυτό ήταν που τον πλήγωνε. Έβρισε το αναθεματισμένο φανάρι που τον έπιασε στη μέση της Κηφισίας ενώ είχε ήδη αργήσει. Αφηρημένα κοίταξε το διπλανό αυτοκίνητο... ήταν τα ίδια σμαραγδένια μάτια. Ήταν ο Στέφανος; ή μήπως όχι; Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Κάποιος κόρναρε στον Μίλτο που είχε μείνει να χαζεύει. Καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής σκεφτόταν αν ήταν αυτός. Δεν ήταν σίγουρος αν όντως τον είδε, αν ήθελε να τον ξαναδεί... αν έπρεπε να τον ξαναδεί. Αν ήταν αυτός, ήταν το πιο όμορφο δώρο γενεθλίων... τις σκέψεις του όμως διέκοψε το κινητό του, ήταν μήνυμα από το μωρό του: "Άντε που είσαι;; σου έχω έτοιμο το δώρο σου!" . Άφησε τον Στέφανο στο πίσω μέρος του μυαλού του και συνέχισε την ζωή του. Ήταν ένας κύκλος που έπρεπε να είχε κλείσει από καιρό.

Stories of your gl-in-g* - Ο καυτός δικηγόρος [part 2]

... Ο Στέφανος δεν είχε πάρει χαμπάρι την παρουσία του μικρού στο μαγαζί εκείνο το βράδυ, δεν ήξερε όλα αυτά που έγιναν, όλα όσα ενόχλησαν τον Μίλτο. Την επόμενη μέρα ξύπνησε δίπλα στον 20χρονο, αναζωογονημένος από το καλό σεξ και ξεκίνησε για την δουλεία, σαν μια φυσιολογική ημέρα. Στον δρόμο τηλεφώνησε στον Μίλτο... που δεν το σήκωσε.

Οι μέρες κύλησαν και οι 2 άντρες δεν μίλησαν ο ένας στον άλλον, είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα και ο Στέφανος είχε αρχίσει να ανησυχεί για τον Μίλτο, δεν έδινε σημεία ζωής. Γι' αυτόν μπορεί να μην είχαν κάτι, παρόλα αυτά είχε αρχίσει να τον νοιάζεται τον μικρό, και κατά κάποιο τρόπο είχε αρχίσει να του λείπει...

Ο Μίλτος έκανε την εμφάνισή του στο Sodade ένα Σάββατο... ήξερε ότι θα συναντήσει τον Στέφανο, γι' αυτό άλλωστε είχε φροντίσει να έχει μαζί του τον πιο όμορφο φίλο του, που για τα μάτια του Στέφανου ήταν ο νέος του γκόμενος. Και όντως τον συνάντησε. Ήταν τότε, που είδε τον μικρό του να φιλιέται με έναν. Πήγε να τον τραβήξει, μπορεί να μην είχαν σχέση, ήθελε όμως αντρίκια συμπεριφορά, τίποτα δεν τον δικαιολογούσε που εξαφανίστηκε έτσι... "Τι σε νοιάζει εσένα; Πέρασες καλά και το διασκέδασα και εγώ", του είπε, "δεν είχαμε και τίποτα... πλέον σε βαρέθηκα και συνεχίζω, το ίδιο δεν κάνεις και εσύ;"

Στιγμές αργότερα, στο αμάξι, ο Στέφανος σκεφτόταν όλα όσα είχαν πει στο μαγαζί. Δεν ήταν συνηθισμένος στο να τον απορρίπτουν, είχε μάθει να κερδίζει ότι του κέντριζε το ενδιαφέρον. Ζήλεψε που τον είδε να φιλάει κάποιον άλλον με τόσο πάθος μπροστά του, σαν να μην υπάρχει, σαν να μην τον ενδιέφερε τίποτε... Αλλά όχι, δεν γίνεται να ζήλεψε, στο κάτω κάτω δεν είχαν κάτι, γιατί να τον νοιάζει; Αποφάσισε να του στείλει ένα μήνυμα για να μιλήσουν, για ακόμα μια φορά όμως...δεν πήρε όμως ποτέ απάντηση.

Και ξανασυναντήθηκαν, τυχαία αυτή τη φορά, σε ένα μικρό καφέ κάπου στο κέντρο, δίπλα στην δουλειά του Στέφανου. Ο Μίλτος ήταν εκεί με τον "γκόμενο", που δεν του 'λεγε κάτι άλλο από τα νέα του. Ο Στέφανος, αρκετά εκνευρισμένος, έπιασε τον Μίλτο από το χέρι, παραλίγο να τον ρίξει από την καρέκλα! "Θέλω εξηγήσεις" του είπε, χωρίς όμως να βλέπει το παραμικρό ενδιαφέρον στα μάτια του μικρού. Έφυγε χωρίς να πάρει τον καφέ του. Δεν τον ήθελε, δεν τον είχε ανάγκη, είχε ξυπνήσει για τα καλά πλέον. "Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ" ... αντηχούσε συνεχώς στα αφτιά του.

Δεν γνωρίζω αν το εννοούσε... μάλλον όχι... πάντως 2 εβδομάδες αργότερα έμελλε να ξανασυναντηθούν. Ο Στέφανος πήγε να τον βρει στο πανεπιστήμιο. Ήταν η τρίτη μέρα που έφευγε νωρίτερα από την δουλειά για να βρει τον Μίλτο, αλλά σήμερα ήταν η μέρα να μιλήσουν, επιτέλους βρισκόντουσαν. Ο Μίλτος δεν ένιωθε άνετα εκεί, οι κακές γλώσσες έδιναν και έπαιρναν άλλωστε. 'Ηθελε να συναντηθούν κάπου έξω σε ένα πιο ασφαλές μέρος... είχε αποφασίσει να σταματήσει αυτό το παιχνίδι, να τον συγχωρέσει, να του δώσει μια ευκαιρία, γι' αυτό και του πρότεινε να συναντηθούν το βραδάκι, σε κάποιο απόμερο μπαρ να μιλήσουν με την ησυχία τους...

Η νύχτα έπεσε, όπως κάνει πάντα άλλωστε, ο Στέφανος όμως δεν εμφανίστηκε στο μαγαζί... ούτε την επόμενη μέρα. Ίσως κάποιες φορές πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να βγεί αληθινό... Το βράδυ βρήκε τον Μίλτο στην πόρτα του Στέφανου, να του χτυπάει το κουδούνι, χωρίς όμως να παίρνει την παραμικρή απάντηση. Φώναζε, ξέσπαγε με τόσο μένος, που δεν τον ενδιέφερε να τον ακούσει όλη η γειτονιά... όλοι εκτός από τον Στέφανο. Εδώ και 2 ημέρες ο Στέφανος είχε βρει ένα άλλο σπίτι. Ήθελε να σβήσει ότι τον συνέδεε στην παλιά του ζωή. Ήθελε να είναι μόνος του, όπως ήταν τόσα χρόνια. Στο Sodade δεν ξαναπήγε, ούτε και στο καφέ δίπλα από το γραφείο του... σαν να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε...

Το τέλος της ιστορίας στο επόμενο post..