Stories of your gl-in-g* - Coming out

Η Μαρία και ο Στέφανος ήταν φίλοι από παιδιά, όλη τους η ζωή είχε μια κοινή πορεία... Μαζί στο σχολείο, μαζί στις δυσκολίες, μαζί στις πανελλήνιες, μαζί και στην Αθήνα. Ο ένας στήριζε τον άλλον στα χαστούκια της ζωής, ενώ είχαν μάθει να απολαμβάνουν μαζί τα δώρα της.

Στο Booze λοιπόν, όπου συνήθιζαν να πίνουν τον απογευματινό τους καφέ, η Μαρία με την Στέλλα - συμφοιτήτριά τους - είχαν πιάσει την ψιλοκουβέντα για έναν συμφοιτητή τους που τους φαινόταν ό,τι ήταν γκέι. Ο Στέφανος δεν συμμετείχε ιδιαίτερα, δεν ήθελε να ανοιχτεί ακόμα, και από την άλλη τον ενοχλούσε αυτό το κουτσομπολιό. Ποιος ξέρει; Ίσως στις συζητήσεις των 2 κοριτσιών, να συμπεριλαμβανόταν καμιά φορά και ο ίδιος, καθώς δεν τους είχε παρουσιάσει ποτέ κάποια κοπέλα μετά το γυμνάσιο...

Την ίδια στιγμή, στους καναπέδες καθόταν ένα όμορφο παιδί γύρω στα 28, ο οποίος κάρφωνε συνεχώς τον Στέφανο στα μάτια. Ο δεύτερος όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, μέχρι που σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο, μόνο τότε κατάλαβε ότι κάποιος τον κοίταζε επίμονα. Το προσπέρασε σα να μη συνέβη τίποτα... "Έχω κάτι παράξενο;" "Λες να είναι γκέι;" σκεφτόταν. Λίγο πιο μετά, με το που άνοιξε την πόρτα της τουαλέτας, για να πάει πίσω στο τραπέζι, έπεσε πάνω του.

Σ: Χίλια συγνώμη! Δεν το ήθελα!!
Η: Δεν πειράζει, σιγά! Εγώ φταίω που πήγα να μπω έτσι απότομα... Με λένε Ηλία, εσένα;
Σ: Στέφανο... Με συγχωρείς αλλά έχω αφήσει τις φίλες μου μόνες τους.
Η: Μη φεύγεις έτσι! Σε παρατηρώ εδώ και 20 λεπτά, μου αρέσεις πολύ και θα 'θελα να σε γνωρίσω καλύτερα.

Στο μεταξύ η Μαρία είχε σηκωθεί να πάει να βρει τον Στέφανο, είχαν αργήσει και έπρεπε να πάνε σπίτι να ετοιμαστούν για ένα πάρτυ. Μπαίνοντας όμως στο μπάνιο είδε τα δύο παιδιά να μιλάνε, και κοντοστάθηκε να ακούσει.

Σ: Κοίτα, δεν βγαίνω στο Γκάζι, οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα... Πρέπει να φύγω, θα με περιμένουν!
Η: Θέλω να σε ξαναδώ, που μπορώ να σε βρω;
Σ: Θα ξανασυναντηθούμε... ίσως με ξαναδείς εδώ, έρχομαι συχνά.
Η: Τι κάνεις το βράδυ;
Σ: Έχω κανονίσει... sorry.
Η: Γράψε το τηλέφωνό μου, στείλε μου όταν νιώσεις έτοιμος.

Η Μαρία, μην γνωρίζοντας τι να κάνει, πήγε πίσω στο τραπέζι. Ήταν ο Στέφανος γκέι; Αν ναι, γιατί δεν της το 'χε πει, λες να μην την έβλεπε και αυτός σαν κολλητή του και την φοβότανε; Γιατί να μην την εμπιστεύεται αρκετά; Κι αν έφταιγε η στάση της ίδιας; Τι έπρεπε να κάνει;

Η επόμενη μέρα βρήκε τα 2 παιδιά πάλι στο Booze να προσπαθούν να διώξουν τον πονοκέφαλο της χθεσινής μέθης... Η Μαρία την προηγούμενη ήταν κάπως αποστασιοποιημένη, προσπαθούσε να σκεφτεί τις κατάλληλες κινήσεις για να μάθει. Εντελώς αψυχολόγητα εξέφρασε την επιθυμία της να πάει στο S-cape το βράδυ, ο Στέφανος κάγκελο...

Σ: Τι να κάνεις εσύ εκεί;
Μ: Ε... να! Δεν ξέρω κανέναν γκέι. Θα ήθελα να δω πως περνάνε. Άσε που οι γκέι είναι οι ωραιότεροι άντρες!! Έλα μαζί, θα περάσουμε γαμάτα ρε!
Σ: Όχι, δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτά τα μαγαζιά...
Μ: Σαν τι να γίνεται; Στο κάτω κάτω θα είμαστε μαζί, τι φοβάσαι δηλαδή, μήπως στην πέσουνε;; χαχα!
Σ: Δεν ξέρω... θα δούμε.

Ο Στέφανος το είχε λάβει το μήνυμα, ήξερε ότι η Μαρία κάτι υποψιαζόταν και θεώρησε εν μέρη ενθαρρυντικά όσα του είχε πει. Πιθανότατα ήταν η ώρα να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανε όμως, φοβισμένος για τον ίδιο του τον εαυτό του αποφάσισε να χαθεί για λίγο καιρό, με την ελπίδα ότι θα ξεχαστεί το θέμα, και αν όχι, για να κρυφτεί πίσω από μια δικαιολογία... όπως έκανε πάντα στην ζωή του.
Η Μαρία, απογοητευμένη από τον Στέφανο, αλλά κυρίως από τον ίδιο της τον εαυτό, φοβήθηκε πως θα τον έχανε για πάντα, κατάλαβε πως έπρεπε να τον αφήσει να ανοιχτεί εκείνος όποτε ένιωθε έτοιμος, αντί να τον πιέσει. Πλέον ο Στέφανος δεν σήκωνε το τηλέφωνο, δεν απαντούσε στα μηνύματα. Όταν χτύπαγε το θυροτηλέφωνο παρίστανε πως δεν βρίσκεται σπίτι, και για αρκετό καιρό δεν έμπαινε καν στο msn.

Δύο εβδομάδες, η Μαρία λαμβάνει ένα sms από τον Στέφανο:
"Θέλω να μιλήσουμε, έλα στο σπίτι μου στις 7"

Ήταν η στιγμή που ο Στέφανος αποφάσισε να κάνει το coming out και να εμπιστευτεί τον μόνο άνθρωπο που ήταν δίπλα του σε όλη του την ζωή. Έτσι λοιπόν, μετά από ατελείωτες ώρες σκέψης, και αφού έγραψε και ξανάγραψε αυτά που ήθελε να πει αποφάσισε να μιλήσει στην Μαρία:

"Μαρία μου... μπορεί να το έχεις σκεφτεί, μπορεί να το ξέρεις, αλλά όπως και να 'χει... είμαι γκέι. Το ξέρω χρόνια, πέρασε καιρός από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό για εμένα. Δεν είναι εύκολο, ξέρεις ότι οι δικοί μου είναι αρκετά συντηρητικοί, και για χρόνια αρκετά πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον εγώ το έχω αποδεχτεί, αλλά δεν ένιωσα έτοιμος ποτέ να στο πω. Ίσως γιατί φοβόμουν μη σε χάσω, γιατί είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ίσως γιατί είμαι κότα όπως λες. Δεν υπήρξα απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, και αυτό ήταν πάντα κάτι που με σκότωνε. Δεν άντεχα ποτέ να σου λέω ψέμματα ότι μου αρέσει κάποια από τη σχολή, και πάντα ένιωθα ότι στην ζωή μου εσύ μου έδινες τα πάντα, εγώ όμως κρατούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου για μένα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να στο πω, και να σε ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές που ήσουν δίπλα μου. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις, αλλά ξέρω ότι πλέον θα έχω την συνείδησή μου καθαρή, ότι για μία φορά στη ζωή μου ήμουν εντάξει απέναντί σου."

Η Μαρία αγκάλιασε τον Στέφανο, από τότε δεν αποχωρίστηκε ποτέ ο ένας τον άλλον, το coming out τελικά ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του. Μέχρι σήμερα, οι 2 τους ήταν σαν αδέρφια, η ζωή τους άλλαξε κατά πολύ προς το καλύτερο και ο Στέφανος κατάλαβε πλέον πως οι άνθρωποι που τον αγαπούν, τον αγαπούν γι' αυτό που είναι. Η ομοφυλοφιλία του είναι και αυτό μέρος που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του και τον έκανε τον άνθρωπο που αγάπησε η Μαρία.

Λίγα χρόνια μετά, αυτά τα 2 παιδιά βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα, μένουν μαζί και μολονότι τα ονόματα και τα μέρη είναι διαφορετικά, η ιστορία τους είναι αληθινή.