Μεταμεσονύχτιες Αναζητήσεις

Συνεχίζουμε να είμαστε εδώ, να υπάρχουμε, να ανασαίνουμε, να δουλεύουμε, να ερωτευόμαστε, να απογοητευόμαστε. Ξανά από την αρχή, και μετά να κοιμόμαστε, να πίνουμε καφέ, να διασκεδάζουμε, να γελάμε και να κλαίμε.

Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου το timeline. Σαν κύκλους που διαγράφονται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Στροβιλίζεσαι. Ίσως είναι το καλό και το κακό, το ying yang, όπου συνέχεια κερδίζεις και χάνεις, για να καταλήξεις -στιγμιαία- σε μια ισορροπία που θα ανατραπεί από το κακό. Και μετά πάλι από το καλό. Όλα αυτά, πάνω σε μία γραμμή, έναν άξονα, αυτόν του χρόνου, που προχωρά διαρκώς, και πάνω σε αυτόν διαγράφονται οι κύκλοι.

Κάπως έτσι κυλάει και η δική μου καθημερινότητα: με τις καλές στιγμές, τις καλύτερες, αλλά και τις κακές. Τελικά που καταλήγει όμως όλο αυτό; Σε βάθος χρόνου υπάρχει κατάληξη; ή είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε μια κοινή πορεία μέχρι το τέλος;

Ξέρω, πολύ το φιλοσοφώ, και δεν σας έχω συνηθίσει. Απλά έτσι με έπιασε τώρα! Ακούω σχόλια, και απόψεις :)

Στιγμές Καψίματος και irc

Οι συζητήσεις που ακολουθούν είναι μεταξύ εμένα και ενός φίλου, σε irc mode. Στιγματίζονται διαφορετικά προφίλ ανθρώπων, αντιδράσεις και επιθυμίες, που όλα όμως βαίνουν κάτω από τον κοινό παρανομαστή της ανυπέρβλητης αναζήτησης για έρωτα. Απολαύστε.

A:Hi

B:Hi kai se sena

A:stats?

B:1,74, 75kg, lugerokosmos, mavromallis

A:ti spas ti mesh ?

B:ama laxei

A: a ok

B: e mi mas meinei kai kana sunitheio

A:o karpos tsagiero ?

B: mono otan krataw to flutzani.

A:s kanei?

B: oxi

A:hi

B:hi

A:apo ?

B:anw kremasta

A: esy?

B: arxidia ?

A:και απ' αυτά

B:ta kremasta, arxidia einai ?

A:οχι. Ο τόπος καταγωγής μ

B:δεν σου κάνει;

A:sorry oxi

B:οκ. Πάω σε άλλον με μεγαλύτερη φαντασία

Α:Hi

A:Hi eipa

B:hi

A:ti kaneis?

B:ta panda 70 eyro

sales

A: akrivos eisai. Ti leei i poiotita?

B:veloudo

A:pips kans?

B:oxi

A:hi

B:Hello!!!!

A:ti kanei to trelo agori?

B: ta mathimata tou

A:Γεια. Στατσ

A: E ξύπνα

B: 32, πουσταρα

A:τι 32? χρονών, κιλά, cm?

B:ypsos

A:podia, cm, metra?

B:olos

A:telos. Se pantreuomai

Se perimenw se 40lepta

an oxi, 8a pantreuto ton prwto antra pou 8a dw sto room

Till then, bye

A:Hi!

B:hi

A: apo?

B:panw

A:esy ?

B:ok mou kaneis

A:Xwros?

B:56 m2

A:eleu8eros?

B:o xwros ?oxi exei full antikes

A:Oute egw. Bye

A: hi

B:sxesi ?

A:exw

B:ok teleia. Bye

Back to reality!

Κι όμως πέρασε περίπου ένα εξάμηνο... μισός χρόνος σχεδόν.

Μέσα σε ένα εξάμηνο βίωσα τόσα πολλά μαζί, που δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να τα διαχειριστώ. Εικόνες, διαφορετικές, μοναδικές και σίγουρα ανεπανάληπτες. Όλα σαν ένα όνειρο που καλούμαι να συνεχίσω από εδώ και πέρα.

Μια ζωή ρόδινη, γεμάτη ταξίδια ανά την Ευρώπη, γνωριμίες με ανθρώπους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Με άλλους τσακωθήκαμε, με άλλους γελάσαμε, με άλλους απλά διαφωνήσαμε. Δεν έχει σημασία, όλοι τους έχουν μια ξεχωριστή θέση για μένα. Ένα εξάμηνο στο Βέλγιο μαζί τους ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Ταξιδέψαμε, βρεθήκαμε μαζί Ολλανδία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία. Ακόμα και τώρα που το γράφω δεν ξέρω αν το πιστεύω 100%, νιώθω τόσο παράξενα... σαν όνειρο.

...και από 'κει πάλι στον εφιάλτη και την καθημερινότητα της Αθήνας. Σύντομα θα επιστρέψω, και καλούμαι να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον γνώριμο μεν, ανεπιθύμητο δε. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να καλο-μάθεις έναν σκύλο με Pedigree και μετά να του απαιτείς να επιστρέψει στον παλιόφιλο, το κοκαλάκι. Έτσι νιώθω και εγώ, σα να έζησα τη μεγάλη ζωή και τώρα να πρέπει να επιστρέψω στο χωρίο μου. Όχι ότι είναι άσχημα και στο χωριό... απλά όλο αυτό ήταν το μαράζι μου, ήθελα την πόλη μου να είναι ακριβώς όπως η πόλη που πέρασα το τελευταίο μου εξάμηνο... και ήθελα αντί να αφήνω το Βέλγιο, να αφήνω την Αθήνα...

Ξέχασα τι είναι η απεργία, δεν θυμάμαι καν τι είναι η στάση εργασίας, έμαθα στους καθηγητές που ασχολούνται με την απόδοση των φοιτητών, συνήθισα όλη αυτή την οργάνωση που απουσιάζει από την Ελλάδα. Συνήθισα να παίρνω το ποδήλατο για τις πιο μακρινές αποστάσεις. Καλόμαθα στο να κοιμάμαι και να 'χω πλήρη σιγή - αγάπησα το γεγονός ότι πήγαινα στον σταθμό των τρένων και με 5€ πήγαινα όπου ήθελα εντός της χώρας. Παραξενεύτηκα που καπνίζουν ακόμα στα bar, και εντυπωσιάστηκα με το αγαπημένο μου -πλέον- shotbar, που μοιράζει σφηνάκια-λικέρ παραγωγής του. Θεωρώ πλέον δεδομένο το να παίρνω τον κατάλογο και να ψάχνω να πιω κάποια διαφορετική μπύρα, να συζητάω και να σχεδιάζω τα επόμενα ταξίδια, και να να να...

Τόσα πολλά, τόσο διαφορετικά και όμως ακόμα δεν μπορώ να διακρίνω το όνειρο από την πραγματικότητα. Με συγχωρείτε αλλά όλο αυτό ήταν πολύ για μένα, περισσότερο από αυτό που ζήτησα, και ίσως και παραπάνω απ' ότι θα φανταζόμουν.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που γνώρισα εδώ για την υπέροχη συμβολή τους στο καλύτερό μου εξάμηνο, και να τους δώσω την υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούμε σύντομα.

Till then... farewell!