Εγώ και... η Amelie Poulain

Τι και αν έχουν περάσει ήδη 8 χρόνια απ' όταν βγήκε η ταινία; Εγώ τώρα είχα όρεξη να την δω, τώρα και την είδα! Και αναμνήσεις... αχ αυτές οι αναμνήσεις που με διαπέρασαν... Τόσες σκέψεις βαθιά μέσα στο μυαλό μου που κατάφερε να τις ανασύρει με έναν τρόπο μοναδικό αυτή η ταινία.

Για όσους δεν έχουν την έχουν δει, πρόκειται για μια νεαρή κοπέλα, μεγαλωμένη διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, πιο αποξενωμένη. Χάνοντας την μητέρα της σε νεαρή ηλικία, η Amelie πλάθει έναν κόσμο δικό της, με έναν και μόνο στόχο ζωής: να δίνει χαρά στους άλλους ανθρώπους, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που η δική της προσωπική ευχαρίστηση επέρχεται μέσα από την ικανοποίηση των γύρω της! Η ιστορία εξελίσσεται με την Amelie να ερωτεύεται έναν άντρα που συναντά στον σταθμό των τρένων, και αυτόν να προσπαθεί να την εντοπίσει μέσα από διάφορα "παιχνίδια" που του στήνει.

Ο λόγος που αφιέρωσα μια γωνίτσα στο blog μου για την Amelie, είναι επειδή βλέποντας την ταινία, ένιωσα διάφορα, που ενώ έμοιαζαν ξεχασμένα συναισθήματα, τελικά υπήρχαν βαθιά ριζομένα μέσα μου. Μέσα από μια κοπέλα απλή, που έβρισκε ενδιαφέρον στο να πετάει βότσαλα στην λίμνη, συνειδητοποίησα την αντίληψη που είχα για τον κόσμο όσο ήμουν ακόμα παιδί... Πόσο διαφορετικά, και ταυτόχρονα, ανιαρά μου φαινόντουσαν όλα αυτά που σκέφτομαι τώρα; Έβρισκα ένα πεταμένο ξύλο στην αυλή και το έκανα παιχνίδι... το έκανα φίλο μου, και το έκανα ένα φανταστικό τρόπο να περάσω το απόγευμά μου. Έβρισκα ένα παλιό νόμισμα, και για μένα σήμαινε πολλές ιστορίες, τόσες, όσες και τα χέρια που το είχαν ανταλλάξει, διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιδέες και αντιλήψεις που από όλους είχε περάσει αυτό το μικρό - στρογγυλό - μεταλλικό αντικείμενο.

Συνειδητοποίησα πως μεγαλώνοντας άρχισα σταδιακά να γίνομαι ο ανιαρός άνθρωπος που άλλοτε σνόμπαρα. Έχασα το ενδιαφέρον μου για όλα αυτά που δεν γνώριζα, και η ζωή μου αποκτούσε ενδιαφέρον με τα σχέδια για το μέλλον, με την διασφάλιση υλικών αγαθών. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο: το ξύλο στην άκρη της αυλής ήταν μόνο ένα πιθανό καυσόξυλο, και το κέρμα έγινε μια μονάδα συναλλαγής στα άλλοτε παιδικά μου μάτια.

Παρ' όλα αυτά όμως, υπήρχε ένα κορίτσι που δεν είχε χάσει όλη αυτή την αθωότητα, όσο και αν πέρναγαν τα χρόνια, συνέχιζε να βρίσκει ενδιαφέρον σε πράγματα που όλοι οι ενήλικες θεωρούμε ανούσια και βαρετά. Ίσως γι'αυτό να με συγκίνησε τόσο, γιατί μου θύμισε αυτό που ήμουν και αυτό που - ενώ δεν ήθελα - έγινα.

Όπως και να 'χει, η Amelie με έκανε να καταλάβω για ακόμα μια φορά, ότι η φαντασία μας είναι το μεγάλο όπλο μας, ότι καταπιανόμαστε με τόσα και τόσα, που στο τέλος τι μένει; Τρέχουμε καθημερινά στο μετρό να "προλάβουμε"... και αφήνουμε πίσω μας εικόνες και γεγονότα που θα μπορούσαν να 'ναι στιγμές ανεκτίμητες. Παραμελούμε τους γύρω μας για μερικές επιπλέον ώρες εργασίας... εν ολίγις χάνουμε το νόημα.

...Και τελικά τι είναι αυτό που μένει; Οι εικόνες και οι αναμνήσεις μόνο... αυτά είναι τα εφόδια μας και αυτό που θα 'χουμε να αναπολούμε όταν πια δε θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτε άλλο. Εγώ προσωπικά αποφάσισα από εδώ και στο εξής να δίνω βάση σε πιο απλά πράγματα της ζωής μου, αυτά που μπορεί να μην αποφέρουν κάποιο υλικό κέρδος, αλλά θα μου χαράξουν στο πρόσωπο ένα ανεξίτιλο χαμόγελο και ίσως, αν ανατρέξω στο μέλλον πάλι σε αυτά να μου χαρίσουν ένα δάκρυ συγκίνησης. Αποφάσισα να μην ξανακάνω την ζωή μου δύσκολη και να μην χολοσκάσω ξανά με λεπτομέρειες.

Αλλά το πιο σημαντικό απ'όλα είναι ότι αποφάσισα να μην ξεχάσω ποτέ αυτές τις αποφάσεις μου, και ακόμα και αν το κάνω, η Amelie θα είναι εδώ να μου το θυμίζει. Αφιερωμένο!

Gay Laws Handbook

Με το "καλημέρα" που λένε, ήρθε η ώρα για την σύνταξη ενός σοβαρού (λέμε τώρα) οδηγού ή μανιφέστου αν προτιμάτε, με περιεχόμενο το απόσταγμα γνώσης που με κόπο, δάκρυα κ' ιδρώτα αποκτήθηκε...

ΑΔΕΡΦΟΝΟΜΙΚΟΝ (λολ):

1. Η σεξουαλική επιδεξιότητα ενός οποιουδήποτε gay είναι αντιστρόφως ανάλογη με τον αριθμό τον σεξουαλικών πρακτικών για τις οποίες δηλώνει ότι είναι ταμπού μόνο για τους άλλους ενω ο ίδιος δεν τις εφαρμόζει από "άποψη".

2. Drag είναι ο gay που φοράει τα ρούχα που δεν θα έβαζε ποτέ μια λεσβία.

3. Η διαφορά ανάμεσα σε έναν straight και σε έναν gay είναι ότι για τον 1ο, το sex είναι σημαντικό ενώ για τον 2ο, είναι το ΠΙΟ σημαντικό.

4. H "βαρύτητα" μιας gay σχέσης είναι ανάλογη της "ελαφρότητας" στην επαγγελματική καριέρα των συντρόφων.

5. Η άποψη για κάθε μικρό ή μεγάλο δίλημμα μιας gay σχέσης έχει πολλούς πατέρες.

6. Η αλήθεια σε κάθε μικρό ή μεγάλο δίλημμα μιας gay σχέσης είναι "ορφανή" (αυτό θα εξηγηθεί σε άλλο ποστ!)

...

[προσθέστε σε σχόλια δικές σας προτάσεις και όταν μαζευτεί υλικό θα το βιβλιοδετήσουμε κιόλας :)]

Φρένο... στο Γκάζι!

Ο όρος "Γκάζι" , ξεκίνησε να υφίσταται για μένα κάπου στην 1η Λυκείου - σαν μικρό και αθώο επαρχιοτόπουλο δεν έβαζα και το χέρι μου στη φωτιά ότι είναι στην Αθήνα. Σε ένα μάθημα Λογοτεχνίας λοιπόν, αναφερόταν σε ένα ποιηματάκι το εξής:

"στο Παλαμίδι ο γιός του Μάζη
κι η κόρη του Γιαβή στο Γκάζι."

Επακολούθησε η εύλογη ερώτηση μιας κοπελιάς:
"Και γιατί είναι τόσο κακό που η κόρη του είναι στο Γκάζι;;" .

Η απάντηση του προοδευτικού -και καλά πρότυπου για εμάς- καθηγητή; Θαυμάστε:
"Το Γκάζι είναι περιοχή στην Αθήνα" - επαλήθευσα την υποψία μου - "βρώμικη και άθλια, γεμάτη με ανώμαλους και πορνεία!"

Φυσικά και κατάλαβα τότε τι εννοούσε με τον όρο "ανώμαλους" , και πάντα είχα στο μυαλό μου το Γκάζι σαν το gay ghetto της πρωτεύουσας.
Λίγα χρόνια αργότερα, αφού ανέβηκα και εγώ να σπουδάσω, στις πρώτες εξόδους μου πάντα σκεφτόμουν το Γκάζι... ήθελα να δω τι στα κομμάτια γίνεται εκεί!!
Ως που ήρθε η πρόσκληση από μια φίλη για ποτό σε ένα μαγαζί, οπού εννοείται ότι δέχτηκα. Ετοιμάστηκα, μπανιαρίστικα, αρωματίστηκα και ξεκίνησα με το μετρό για τον Κεραμεικό... Όσο περίμενα έξω από το μετρό να ρίχνω ματιές από εδώ και από κει... Βρε που είναι οι ανώμαλοι;; βρε που είναι τα πορνεία;; Κόσμος παντού, άπειρος κόσμος να πηγαινοέρχεται από εδώ και από εκεί. Οι άντρες που υποψιαζόμουν για gay ήταν λίγοι, και πηγαινοέρχονταν και αυτοί στα μαγαζιά μαζί με τους str8. Όσο εγώ ανακάλυπτα τον κόσμο, η φίλη μου είχε φτάσει και πήγαμε εν τέλη για το ποτό που λέγαμε... περιττό να σας πω ότι και στο μαγαζί πιο πολύ παρατηρούσα τον κόσμο και το μέρος παρά την παρέα μου.

Δεν σας κρύβω ότι απογοητεύτηκα στην αρχή, ούτε gay μαγαζιά έβλεπα, ούτε άντρες πιασμένους χεράκι - χεράκι όπως στις ταινίες... Πανικός από γυναίκες και άντρες, έτοιμους να διασκεδάσουν χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο. Όπως συνειδητοποίησα μερικά χρόνια αργότερα, ο κόσμος θύμιζε Μπουρνάζι... Σκυλιά παντού, έτοιμα να κουνήσουν την ουρά τους σε όποιον τους κεράσει ποτό, το χειλάκι πετροκέρασο και το μαλλί φριζαρισμένο, και πάντα αυτό το ηλίθιο - εμετικό βλέμμα όταν περνάει από μπροστά τους ένας έντιμος gay.

Λίγα χρόνια αργότερα, είχα ανακαλύψει πως αυτά τα κολαστήρια που είχα μάθει στο σχολείο - τι σου είναι τελικά η ελληνική εκπαίδευση! - υπήρχαν, αλλά ήταν καταχωνιασμένα σε κάτι στενά, για να μην ξινίζουν τα μούτρα τους οι βαρβατάντρες που βγαίνουν να γλεντοκοπήσουν με το τσουλαριό τους. Έμαθα επίσης από κάποιους φίλους (μεγαλύτερους σε ηλικία) ότι το Γκάζι δεν ήταν πάντα έτσι... πολλά πολλά χρόνια πιο πριν, λέει, πριν καν ανοίξει το μετρό (!!), πήγαινες και πάρκαρες το αμάξι σου έξω από το Sodade, όχι όπως τώρα που και πεζός να 'σαι δεν χωράς να περάσεις από πουθενά σε ακτίνα 2 χλμ από την περιοχή.

Και κάπου εδώ σιγά σιγά, θα κλείσω γλυκά μου παιδιά με έναν προβληματισμό μου που ελπίζω να 'ναι και δικός σας... Γιατί να χαθεί έτσι ο μοναδικός πνεύμονας αδερφίλας σε αυτή την κρύα πόλη; Οι str8 έχουν τόσες επιλογές, εμείς γιατί να χάνουμε το τελευταίο μέρος που μπορούμε να νιώθουμε 100% ελεύθεροι; Γιατί μετέτρεψαν το άλλοτε gay Γκάζι σε ένα gay-friendly Γκάζι; Οι απαντήσεις δικές σας.

Let's Get it started!

Όλα είναι καθορισμένα από πριν λένε κάποιοι επιστήμονες... Όπως και να 'χει, στην πράξη ξεκίνησε γύρω στα 15-16 για τον κάθε ένα από εμάς -άντε 2 χρόνια πάνω - κάτω.

Είναι τότε που καταλαβαίνεις ότι οι κοπέλες δεν σου κάνουν αυτό το κλικ που θα 'πρεπε.
Τότε που δείχνεις κάποιο παραπάνω ενδιαφέρον για γνωστούς και συμμαθητές σου - και για τους πιο kinky για καθηγητές σου. Το αποδίδεις βέβαια σε θαυμασμό και στην δυνατή - λεγόμενη - αντρική φιλία.
Τότε που σιγά σιγά νομίζεις ότι τρελαίνεσαι.
Τότε που νομίζεις ότι ήρθε το τέλος του κόσμου.
Τότε που αρνείσαι αυτή την απόφαση της φύσης και προσπαθείς να αποδείξεις στον εαυτό σου το αντίθετο. Μάταια!
Τότε που καταριέσαι θεούς και δαίμονες που αυτό συνέβη σε σένα.

Και κάπου εκεί βλέπεις ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο φαίνονται. Μετά από τόσο κλάμα και τόσο πόνο αποφασίζεις ότι είναι η μοναδική σου ευκαιρία σε αυτόν τον πλανήτη, και δεν θα την χαραμίσεις για τα πρέπει και τα μη του κάθε κομπλεξικού στενόμυαλου. Τι σε νοιάζει κυρά μου τι εσώρουχο φοράω; Εσύ πάντως δεν θα μου το δεις!

Είναι τότε που αποφασίζεις να βγεις από το καβούκι σου και να αρχίσεις να ζεις.

Πλέον έχεις αποδεχτεί αυτό που πραγματικά είσαι, ακόμα και η κοινωνία δουλεύει για σένα. Κάνουν την εμφάνισή τους τα gay μαγαζιά στην Αθήνα και όλα δείχνουν να γίνονται πιο εύκολα με την πάροδο του χρόνου. Από την Μέκκα του gay community παγκοσμίως - την Μύκονο - μέχρι και τον γάμο που είχαμε πρόσφατα στην Τήλο.

Αφού συνειδητοποιήσεις εν τέλη ότι δεν είναι ντροπή να ζεις με τους δικούς σου κανόνες, είσαι ευπρόσδεκτος να συμβάλλεις στην διαμόρφωση αυτού του blog, να διαβάσεις - σχολιάσεις - διαφωνήσεις με όλα όσα γράφονται από εμάς για εμάς.

Καλώς ορίσατε λοιπόν στο blog μου, στο δικό μας blog, στη δική μας..

gl-in-g