Νωρίς ξεκίνησε σήμερα η μέρα... καιρό είχα να ξυπνήσω πριν τις 12 το μεσημέρι... ίσως και μήνες! Καιρός ήταν πάντως να διορθώσω λίγο το πρόγραμμά μου, και πολύ χαίρομαι που το έκανα επιτέλους.
Μια βόλτα λοιπόν στην Πατησίων, να ξεχάσω λίγο την αποτυχημένη - so far - εξεταστική μου, και ένας τρελός κάνει τον τροχονόμο στο φανάρι μεταξύ Πατησίων και Μάρνη. Με το που ανάψε το φανάρι πήγε να σκαρφαλώσει στο πρώτο αυτοκίνητο που είδε μπροστά του.
Παρόλο το κρύο είπα να συνεχίσω την βόλτα μου στα Εξάρχεια, να παρατηρήσω λίγο τους ανθρώπους. Τίποτα καινούριο ή αξιοσημείωτο δυστυχώς... άλλοι τρέχανε βιαστικοί στις δουλείες τους, άλλοι πίνανε ανέμελοι τον καφέ τους, και άλλοι μαζεύαν τα βιβλία για την εξεταστική τους από τα βιβλιοπωλεία της Σόλωνος ( να τι είχα ξεχάσει! ).
Το απόγευμα με βρίσκει στο Μοναστηράκι, σε ένα τέλειο καφέ... Σαν ξεχασμένο από το Θεό ήταν, ή μάλλον πιο δίπλα του από κάθε άλλο. Έβλεπε στο προαύλιο μιας μικρής εκκλησίας, οι άνθρωποι που περνάγανε δεν θύμιζαν σε τίποτα το χάος που επικρατεί στο κέντρο της πόλης και όλα φαινόντουσαν να κυλούν σε πιο ήρεμους ρυθμούς - και την χρειαζόμουν μια τέτοια ηρεμία!
Αργά το απόγευμα, η κατάμεστη πλατεία Συντάγματος μου θύμισε ότι είναι Παρασκευή - και ώρα να γυρίσω ξανά στο σπίτι. Βλέπεις σε αυτή τη ζωή δεν έχεις μόνο δικαιώματα ( έχεις...; ) αλλά και σίγουρα υποχρεώσεις - στην προκειμένη διάβασμα.
Η διαδρομή για το σπίτι ήταν αρκετά μουντή, το μετρό βλέπεις δεν σου επιτρέπει να βλέπεις τι γίνεται εκεί έξω... αλλά ας μην αρχίσω να γίνομαι γκρινιάρης... συγκέντρωσα αρκετές εικόνες εκεί έξω!
Στην ημερήσια επιδρομή μου στο blogger.com διάβασα κάτι που με στενοχώρησε ιδιαίτερα... ένας αγαπημένος blogger, ο x-ouranoy έκανε ένα post το οποίο με έκανε να σκεφτώ για ακόμα μια φορά ότι σε αυτή τη ζωή είμαστε απλά περαστικοί... τίποτε παραπάνω... Έτσι είναι όμως το παιχνίδι της ζωής, και τους κανόνες δεν τους βάζουμε εμείς... ίσως όμως αυτή να 'ναι και η γοητεία του.
Όπως και να 'χει, συνειδητοποιώ ότι μου αρέσει αυτό το άγνωστο που μας ξημερώνει, όλο αυτό το χάος με τα καλά και τα κακά του. Τελικά την αγαπώ αυτή την πόλη.
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους μας!
2 σχόλια:
Τελικά την αγαπάς ε;
Είναι βασικό να αγαπάμε τη ζωή μας, και τα καλά και τα κακά!
"Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς· και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις."
Βασικά δεν ξέρω αν αγάπησα την Αθήνα ή αν φταίει το γεγονός ότι μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα γενικά.
Πάντως όπως και να 'χει ξέρω να εκτιμώ τα καλά της, και ξέρω να εκτιμώ την διαφορετικότητά της, έστω και αν αυτά βρίσκονται κυρίως στα "άσχημα" που έχει η πόλη.
Είναι βασικό να μπορείς να τα βρεις με το μέρος που μένεις, εξίσου σημαντικό με το να μπορείς να τα βρεις με τον εαυτό σου. Έτσι λοιπόν προσπαθώ να περνάω καλά και να γίνομαι δυνατότερος από τα κακά :)
Δημοσίευση σχολίου