Τι και αν έχουν περάσει ήδη 8 χρόνια απ' όταν βγήκε η ταινία; Εγώ τώρα είχα όρεξη να την δω, τώρα και την είδα! Και αναμνήσεις... αχ αυτές οι αναμνήσεις που με διαπέρασαν... Τόσες σκέψεις βαθιά μέσα στο μυαλό μου που κατάφερε να τις ανασύρει με έναν τρόπο μοναδικό αυτή η ταινία.
Για όσους δεν έχουν την έχουν δει, πρόκειται για μια νεαρή κοπέλα, μεγαλωμένη διαφορετικά από τα άλλα παιδιά, πιο αποξενωμένη. Χάνοντας την μητέρα της σε νεαρή ηλικία, η Amelie πλάθει έναν κόσμο δικό της, με έναν και μόνο στόχο ζωής: να δίνει χαρά στους άλλους ανθρώπους, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που η δική της προσωπική ευχαρίστηση επέρχεται μέσα από την ικανοποίηση των γύρω της! Η ιστορία εξελίσσεται με την Amelie να ερωτεύεται έναν άντρα που συναντά στον σταθμό των τρένων, και αυτόν να προσπαθεί να την εντοπίσει μέσα από διάφορα "παιχνίδια" που του στήνει.
Ο λόγος που αφιέρωσα μια γωνίτσα στο blog μου για την Amelie, είναι επειδή βλέποντας την ταινία, ένιωσα διάφορα, που ενώ έμοιαζαν ξεχασμένα συναισθήματα, τελικά υπήρχαν βαθιά ριζομένα μέσα μου. Μέσα από μια κοπέλα απλή, που έβρισκε ενδιαφέρον στο να πετάει βότσαλα στην λίμνη, συνειδητοποίησα την αντίληψη που είχα για τον κόσμο όσο ήμουν ακόμα παιδί... Πόσο διαφορετικά, και ταυτόχρονα, ανιαρά μου φαινόντουσαν όλα αυτά που σκέφτομαι τώρα; Έβρισκα ένα πεταμένο ξύλο στην αυλή και το έκανα παιχνίδι... το έκανα φίλο μου, και το έκανα ένα φανταστικό τρόπο να περάσω το απόγευμά μου. Έβρισκα ένα παλιό νόμισμα, και για μένα σήμαινε πολλές ιστορίες, τόσες, όσες και τα χέρια που το είχαν ανταλλάξει, διαφορετικοί άνθρωποι με διαφορετικές ιδέες και αντιλήψεις που από όλους είχε περάσει αυτό το μικρό - στρογγυλό - μεταλλικό αντικείμενο.
Συνειδητοποίησα πως μεγαλώνοντας άρχισα σταδιακά να γίνομαι ο ανιαρός άνθρωπος που άλλοτε σνόμπαρα. Έχασα το ενδιαφέρον μου για όλα αυτά που δεν γνώριζα, και η ζωή μου αποκτούσε ενδιαφέρον με τα σχέδια για το μέλλον, με την διασφάλιση υλικών αγαθών. Το τίμημα όμως ήταν μεγάλο: το ξύλο στην άκρη της αυλής ήταν μόνο ένα πιθανό καυσόξυλο, και το κέρμα έγινε μια μονάδα συναλλαγής στα άλλοτε παιδικά μου μάτια.
Παρ' όλα αυτά όμως, υπήρχε ένα κορίτσι που δεν είχε χάσει όλη αυτή την αθωότητα, όσο και αν πέρναγαν τα χρόνια, συνέχιζε να βρίσκει ενδιαφέρον σε πράγματα που όλοι οι ενήλικες θεωρούμε ανούσια και βαρετά. Ίσως γι'αυτό να με συγκίνησε τόσο, γιατί μου θύμισε αυτό που ήμουν και αυτό που - ενώ δεν ήθελα - έγινα.
Όπως και να 'χει, η Amelie με έκανε να καταλάβω για ακόμα μια φορά, ότι η φαντασία μας είναι το μεγάλο όπλο μας, ότι καταπιανόμαστε με τόσα και τόσα, που στο τέλος τι μένει; Τρέχουμε καθημερινά στο μετρό να "προλάβουμε"... και αφήνουμε πίσω μας εικόνες και γεγονότα που θα μπορούσαν να 'ναι στιγμές ανεκτίμητες. Παραμελούμε τους γύρω μας για μερικές επιπλέον ώρες εργασίας... εν ολίγις χάνουμε το νόημα.
...Και τελικά τι είναι αυτό που μένει; Οι εικόνες και οι αναμνήσεις μόνο... αυτά είναι τα εφόδια μας και αυτό που θα 'χουμε να αναπολούμε όταν πια δε θα είμαστε σε θέση να κάνουμε τίποτε άλλο. Εγώ προσωπικά αποφάσισα από εδώ και στο εξής να δίνω βάση σε πιο απλά πράγματα της ζωής μου, αυτά που μπορεί να μην αποφέρουν κάποιο υλικό κέρδος, αλλά θα μου χαράξουν στο πρόσωπο ένα ανεξίτιλο χαμόγελο και ίσως, αν ανατρέξω στο μέλλον πάλι σε αυτά να μου χαρίσουν ένα δάκρυ συγκίνησης. Αποφάσισα να μην ξανακάνω την ζωή μου δύσκολη και να μην χολοσκάσω ξανά με λεπτομέρειες.
Αλλά το πιο σημαντικό απ'όλα είναι ότι αποφάσισα να μην ξεχάσω ποτέ αυτές τις αποφάσεις μου, και ακόμα και αν το κάνω, η Amelie θα είναι εδώ να μου το θυμίζει. Αφιερωμένο!
3 σχόλια:
Axxx....ti na protopw gia authn thn e3airetikh tainia k poso diaforetika nohmata pairneis apo hlikia se hlikia... Kai poso dikio mporei na exeis glyke mou Divine!! H ali8eia einai to teleutaio kairo provlhmatizomai k malista poly me auto to 8ema...Ma pws giname etsi h genia twn 20? Mhpws viazomaste na megalwsoume? Mhpws ta exoume kanei ola k ola mas fainontai aniara? H mhpws ola auta pou zoume einai toso outopika? Ena 3erw egw...apo avrio 8a 3anaginw 21 gt san poly na 40rhsa autes tis meres...8anx for the post it was really helpful buddy;)
Χαίρομαι πάρα πολύ που σου άρεσε, και χαίρομαι που βλέπω ότι οι δικοί μου προβληματισμοί κάθε άλλο παρά αδιάφορο σε αφήνουν!
Ας κάνουμε λοιπόν τη ζωή μας έτσι ακριβώς όπως έπρεπε να είναι, και... εδώ θα είμαστε για να επαναφέρει ο ένας τον άλλο στη σωστή θέση :D
Πράγματα και γεγονότα της καθημερινότητας αναδύονται ως γλυκές αναμνήσεις στο μέλλον μόνο όταν συνοδεύουν κάποιο άλλο κυρίαρχο γεγονός ή συναίσθημα της περιόδου. Αυτοτελή αξία έχουν μικρή, γι' αυτό μικρέ Divine είναι μάταιο να προσπαθείς να απομονώσεις στιγμές καθημερινότητας όπως η διάσωση μιας μέλισσας από βέβαιο πνιγμό στο συντριβάνι του Συντάγματος ή την αγωνιώδη έξοδο από το τρόλλεϋ εν' ώρα αιχμής.
Μετά από χρόνια όμως μπορεί να θυμάσαι με νοσταλγία την έξοδο από το τρόλλεϋ ΟΧΙ επειδή είχε αξία την οποία είχες αποδώσει εγκαίρως όταν συνέβη ΑΛΛΑ επειδή κατεβαίνοντας από το τρόλλεϋ πήγες να δεις... την "αγάπη" σου.
Αντιθέτως το ίδιο ακριβώς γεγονός θα περάσει αδιάφορο αν απλά... πηγες σπίτι.
To βαθυστόχαστο νόημα της ταίνιας (όπως το αντιλαμβάνομαι εγω τουλάχιστον) είναι η... έλλειψη στοχασμού ως στάση ζωής, δηλαδή η ανεμελειά (γι' αυτό το λεω Anemelie το έργο).
Αρα, τις μικρές ανεκτίμητες στιγμές - που τις θυμόμαστε μόνο στο μέλλον - είναι άδικο να προσπαθείς να τις εκτιμήσεις τι στιγμή που συμβαίνουν γιατί αποδομούνται και ευνουχίζονται.
Δημοσίευση σχολίου