Άλλαξε ο μήνας... έπιασαν και τα χιόνια εδώ, και το ανυπέρβλητο κρύο. Είμαστε μαθημένοι αλλιώς εμείς οι νότιοι βλέπετε. Αλλά και τα white christmas έχουν την χάρη τους. Περνάμε όμορφα την κάθε στιγμή, δεν πτοούμαστε!
Κατά τ' άλλα τίποτα συγκεκριμένο... είμαι καλά, είμαι χαρούμενος και μου λείπουν κάποια πράγματα από την Ελλάδα...από την άλλη θα μου λείψουν κάποια άλλα όταν επιστρέψω...
Με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι τελικά οι άνθρωποι.
Anywayz, να δηλώσω στον σύζυγό μου ότι τον αγαπώ. Πάμε και να το κουνήσουμε μία.
ΥΓ: Καλό μήνα και σε σένα καλό μου, που με διαβάζεις τώρα, και μου έστειλλες στο msn και δεν σου απάντησα! Χίλια συγνώμη, όταν σε πετύχω θα κάτσω να τα πούμε πολύ! :D
Ερχόμαστε στον κόσμο. Αυτό το θείο μυστήριο που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Και ξεκινάνε όλα. Σε μια προκαθορισμένη διαδρομή. Θα μεγαλώσουμε, θα πάμε σχολείο, θα ανακαλύψουμε ταλέντα και αδυναμίες, κλίσεις και επιθυμίες.
Ίσως σπουδάσουμε, ίσως όχι. Αλλά θα δουλέψουμε, για να ζήσουμε, για να κάνουμε διάφορα που θα μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστοί. Θα ερωτευτούμε, θα απογοητευτούμε. Και όλα θα τελειώσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Καλούμαστε να διαλέξουμε επάγγελμα, δουλειά, σπουδές. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που δεν επιτρέπει την επιστροφή, αφού την ξεπεράσεις. Η ρουτίνα. Ο εχθρός των πάντων.
Αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους. Τους βαρίομαστε, δεν θέλουμε ρουτίνα, θέλουμε κάτι μοναδικό. Δεν θα το βρούμε. Είναι προκαθορισμένη η διαδρομή τους. Προορισμός: ρουτίνα. Η απάντηση λοιπόν είναι να βρούμε κάτι που θέλουμε να ζήσουμε μαζί του:
Να διαλέξουμε ερωτικό σύντροφο που θέλουμε να μοιραστούμε την μιζέρια της ρουτίνας μας. Να βρούμε δουλειά που θα χαρίζει μερικά χαμόγελα, ακόμα και αν την σιχαινόμαστε...
Όλα στο μυαλό μου φαίνονται σαν ένας φαύλος κύκλος. Δεν έχει νόημα... τίποτα δεν έχει νόημα. Δεν ζούμε, δεν επιλέγουμε. Είναι όλα προκαθορισμένα. Και είναι όλα ίδια. Δεν βλέπω διαφορά. Δεν ζω, δεν μαθαίνω. Απογοητεύομαι.
Σύνολο επιλογών. Πότε τελειώνουν οι επιλογές; Τι κάνεις όταν διαλέγεις λάθος; Για πόσο ακόμα θα μπορείς να διαλέγεις; Δεν έχει νόημα. Ρουτίνα.
Ε έτσι είναι αυτά τα πράγματα, ξέρετε τώρα και εσείς. Έλλειψη έμπνευσης... λίγο το καλοκαιράκι, οι διακοπές, οι διάφορες δουλειές, σε βγάζουν εκτός προγράμματος.
Πιθανότατα εντός ολίγων ημερών θα έχετε καινούριες αναρτήσεις :)
Με όλα αυτά που έχουν γίνει, και ακόμα όσα πρόκειται να γίνουν, νιώθω την ανάγκη να γράψω 2-3 λόγια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνομαι, και όπως θεωρώ πως θα είναι οι επόμενες για εμένα αλλά και για τον κόσμο γύρω μου.
---
Όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο έλλειμμα της χώρας μας, που κάθε χρόνο διογκωνόταν, ενώ η νέα κυβέρνηση, είχε υποσχεθεί προεκλογικά να μας βγάλει από την κρίση μέσα σε 100 ημέρες, καθότι υπήρχε πλήρες σχέδιο, και να κάνει τις κατάλληλες ενέργειες έτσι ώστε να μειωθεί το έλλειμμα Στην πορεία μας είπαν πως δεν ξέρανε την οικονομική κατάσταση της χώρας και το σχέδιο πήγε για φούντο. Γιατί έτσι απλοί άνθρωποι που είναι και αυτοί οι πολιτικοί, που να έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα της χώρας. Αχ πόσο ταυτίζομαι μαζί τους ώρες ώρες!
Όπως και να 'χει... από εκείνη τη στιγμή και μετά όλα τρέξανε, σαν να κοιμήθηκα μια ημέρα και να ξύπνησα την επομένη μέσα στο χάος. Δεν μου φαίνεται παράλογο, σαν ηφαίστειο που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια και τελικά έκανε το μεγάλο μπαμ. Η χώρα πρέπει να μειώσει άμεσα το έλλειμμά της, καθότι είμαστε όλοι κλέφτες και καλοπερασάκιδες. Έτσι μας βλέπουν έξω, πιστεύουν πως οι Έλληνες κλέψανε την Ευρώπη και είναι όλοι πλούσιοι, αργόσχολοι και ευτυχισμένοι... που να 'ξεραν και αυτοί...
Έτσι έγινε το μπαμ, μέσα από άπειρες απεργίες, συνελεύσεις, διαδηλώσεις, επιθέσεις, με αποκορύφωμα τον θάνατο 3 ανθρώπων, που ήταν αναγκασμένοι να μείνουν μέσα στο κτίριο τις εταιρίας τους, χωρίς να 'χουν την πολυτέλεια να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους για όσα γίνονται... το αποκορύφωμα... ίσως και όχι....
αποκορύφωμα... ή μήπως η νέα καθημερινότητα..
Στεναχωρήθηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα με όλα όσα έγιναν, και έψαξα στα μπλογκ να δω την οργή του κόσμου, ψάχνοντας κάποιον που να νιώθει όπως εγώ... ίσως για να ταυτιστώ, ίσως για να νιώσω πως ανήκω κάπου... ίσως ήθελα να μην νιώθω μόνος... Οι φωνές διαφορετικές, αντίθετες απόψεις, και πολλοί νέοι άνθρωποι, ο μελλοντικός πυρήνας της νέας Ελλάδας, να επικροτεί όλα αυτά. Να χαίρεται για την εξέλιξη των γεγονότων στις 5/5... να μιλάει για μια νέα επανάσταση, να δείχνει τον θάνατο ενός μωρού σαν "θυσία" για όλους εμάς...
Ίσως τελικά να μην έπρεπε να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία... στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα... πως γίνεται να μιλάς τόσο ψυχρά για 3 αθώους; 3 νέους με όνειρα, ελπίδες και ανησυχίες όπως εμείς... όπως εγώ...
Όλο αυτό με βάζει σε μια κατάσταση να σκέφτομαι πως το αύριο δεν θα είναι καθόλου εύκολο, η αντίληψη του μέσου Έλληνα δεν συγκλίνει με την δική μου, και η νέα τάξη πραγμάτων θα είναι χειρότερη από τον χειρότερο εφιάλτη μου. Κρίμα... κρίμα και πάλι κρίμα για αυτή την τόσο όμορφη χώρα, για αυτά τα νέα παιδιά, για την μάνα μου που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη επειδή αφιέρωσε όλα τα χρόνια της στο να με μεγαλώσει αντί να δουλέψει... και παρόλα αυτά εγώ να φοβάμαι που την έχω αφήσει μόνη της, μην της συμβεί κάτι κακό...
Την επομένη των γεγονότων βρέθηκα στο Χαλάνδρι... μια μαυροφορεμένη γιαγιά μας είδε να περιμένουμε σε μια γωνιά και ήρθε απειλητική προς το μέρος μας. "Να μην ξαναπάτε σε πορείες, που σκοτώνετε τον κόσμο και δεν ντρέπεστε! Νέοι άνθρωποι είστε, ντροπή σας!"
Ο φόβος και η αβεβαιότητα ρίζωσε στην καρδιά μου, και στην καρδιά κάθε ανθρώπου σε αυτή τη χώρα. Ήδη φοβάμαι... κάποτε ίσως φοβόμουν τους οικονομικούς μετανάστες... Όχι! όχι από φόβο επειδή είναι ξένοι. Επειδή είναι άνθρωποι που έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο και η χώρα μας δυστυχώς δεν τους το προσφέρει... ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει όταν πεινάει, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν φανταζόταν.
Πλέον φοβάμαι τους πάντες, τους Έλληνες ακόμα περισσότερο, και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι αλλοδαποί έχουν μάθει να επιβιώνουν πολύ καλά σε κάτι που εμάς μας σόκαρε. Αλλά πλέον είμαστε αναγκασμένοι να ανεχτούμε όλα αυτά, να μειώσουμε τα έξοδά μας σαν κράτος, να μεγαλώσουμε τα παιδιά με τα απολύτως βασικά...
Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι, κακόμοιροι και αξιοθρήνητοι να εκλιπαρούν για μια δουλειά, και ακόμα τόσοι που έχουν μια δουλειά να εκλιπαρούν για αξιοπρέπεια. Τι ειρωνεία.. τελικά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...
Πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα, δεν διαφωνώ, όλοι λίγο πολύ είμαστε "κλέφτες" του κράτους... από την υπάλληλο στα ΕΛΤΑ που εξυπηρετεί 1 πελάτη το 10λεπτο επειδή δεν την έπιασε ο καφές, μέχρι και εμένα που μου έσβησε την 40ευρη κλήση ένας γνωστός μου. Άλλοι κλέψαμε πιο πολλά, άλλοι λιγότερα... και άλλοι ίσως και τίποτα.
Άλλοι το κάνανε για να επιβιώσουν, καθώς οι μισθοί ποτέ δεν έφταναν, άλλοι για να κρατήσουν αυτά που έχουν, και άλλοι για να πλουτίσουν. Το κίνητρο για μένα δεν έχει καμία διαφορά, το αποτέλεσμα είναι ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ελλάδα στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου είναι τελειωμένη. Οι επιχειρήσεις, που δίνουν τις θέσεις εργασίας δεν έρχονται, άλλες φεύγουν, και το τίμημα το πληρώνουμε όλοι... και οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι...
Γιατί όταν το positioning της Ελλάδας είναι το ίδιο με αυτό της "λαμογιάς" και της "καλοπέρασης" , τότε ο εργοδότης, ή ο φίλος ή ο οποιοσδήποτε από το εξωτερικό είναι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντί σου, και εσύ πρέπει να αγωνιστής για να αποδείξεις ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα...
Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, δεν θέλω να ζήσω στη μιζέρια της Ελλάδας, θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα. Θέλω να φτάσω στα 60-70 και να ξέρω ότι έκανα πάντα αυτό που ήθελα, δεν θέλω να θυμάμαι ότι αγωνίστηκα για να φτιάξω κάτι που χάλασαν οι προγενέστεροι. Θέλω να ζήσω έξω, με αξιοπρέπεια, να με σέβονται, να με καταλαβαίνουν.
Θέλω να δουλέψω, να είμαι άνθρωπος, να με αγαπήσουν ανιδιοτελώς... θέλω να πάρω το πτυχίο μου και να ανοίξω τα φτερά μου, όπως ονειρευόμουν παλιά.
Θέλω θέλω θέλω... τελικά τι θέλω;
Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, θέλω να μεγαλώσω ευτυχισμένος, θέλω το αυτονόητο...
Θέλω να ακούσω και τα δικά σας θέλω, θέλω βοήθεια, θέλω να βλέπω αγάπη γύρω μου...
Ζέστη ζέστη και πάλι ζέστη τον τελευταίο καιρό, μάλλον μπήκε το καλοκαίρι πριν την ώρα του, και ενώ εγώ δήλωσα πως θα λείψω, εντούτοις να 'μαι και σήμερα να κάνω δημοσίευση.
Δεν θα σας ταλαιπωρήσω πολύ, μη φωνάζετε! Απλά ήθελα να το σχολιάσω. Τι κρίμα που το κλίμα κάθε χρόνο χειροτερεύει.. και δυστυχώς οι αλλαγές είναι τόσο αισθητές, που μπορείς να διακρίνεις εύκολα την διαφορά... Κάποτε έθετα στον εαυτό μου το δίλημμα μεταξύ χειμώνα - καλοκαίρι. Θα μου πεις σιγά τον χειμώνα που περνάμε (και δεν θα 'χεις και άδικο) αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Φέτος λοιπόν αποφάσισα ότι η καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη, και ο καιρός είναι μαγευτικός ακριβώς έτσι όπως ήταν πριν 10 μέρες.
Κάνει την ζέστη του, φοράς το κοντομάνικο, παίρνεις και μια ζακετούλα καλού κακού - αχρείαστη να 'ναι - τα δέντρα είναι ανθισμένα... Αλήθεια παρατηρήσατε πόσο πιο όμορφη είναι η Αθήνα μας τώρα που το λιγοστό της πράσινο βρίσκεται στα καλύτερά του; Οδηγούσα κοντά στο Καλλιμάρμαρο τις προάλλες, και έβλεπα όλα τα δέντρα να στέκουν καμαρωτά και αμέσως μου έφτιαξε την διάθεση.
Όπως και να 'χει... οι εποχές κάνουν τον κύκλο τους, και άμα δεν είχαμε τους καύσωνες του καλοκαιριού και τις κουβέρτες του χειμώνα, δεν θα εκτιμούσαμε ποτέ αυτή την ανοιξιάτικη ευδαιμονία!
By the way, μου πρότειναν κάποιοι φίλοι μου να πάμε αύριο για μπάνιο... το έχει δοκιμάσει κανείς (για φέτος εννοώ! Μην ακούσω καμιά πατάτα!!); Πως είναι η θάλασσα αυτή την περίοδο; Αν έχετε καμιά ιδέα, ξέρετε, μη διστάσετε!
Φιλιά πολλά στα μουτράκια σας!
Πάρτε και μια καλοκαιρινή φώτο, έτσι για να ανεβαίνουμε :))
Μην έχοντας εδώ και καιρό, ιδιαίτερη έμπνευση να γράψω κάτι που θα σας κρατήσει λίγο το ενδιαφέρον, προτιμώ να απέχω, και ανά χρονικά διαστήματα να μπαίνω και να μαθαίνω τα νέα σας.
Το σημερινό τραγούδι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία, έψαχνα το κινητό μου να βρω ένα τραγούδι που είχα αποθηκεύσει από το trackid, για να το ξανά ακούσω, και έπεσα πάνω σε αυτό. Μου θύμισε το X-Factor, που το 'χε τραγουδήσει ένα παιδάκι, επίσης μου θύμισε τις διακοπές μου στην Αγγλία, και τέλος, το πόσο άσχημο είναι να περνάς τόσες ώρες μόνος σου...
Τελικά δεν είναι εύκολο να είσαι από άλλη πόλη. Όλοι οι γνωστοί μου οι Αθηναίοι, καταριούνται που μένουν με τους δικούς τους, και δεν έχουν τον δικό τους χώρο, και την ηρεμία τους... Και εγώ αυτό ήθελα παλιά... αλλά τελικά η μοναξιά δεν συνηθίζεται, και το ανθρώπινο άγγιγμα είναι αναντικατάστατο...
Που είχα λίγο περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου, και χάζευα από εδώ και από εκεί χωρίς να αγχώνομαι για να προλάβω τον ασυμμάζευτο. Τέλος πάντων ας μην αρχίσω πάλι την γκρίνια θα με κουράσω. Με εκνευρίζει η μίρλα, ακόμα και όταν προέρχεται από εμένα... Anywayz! Πάμε πάλι από την αρχή.
---
Όμορφη μέρα και η σημερινή... σε αυτό το σημείο σας εξομολογούμαι ότι μόλις πήγα να γράψω ότι "μπήκε η άνοιξη", ενώ σε κλάσματα δευτερολέπτου συνειδητοποίησα ότι το "βγήκε θα κόλαγε καλύτερα. Ο συντονισμός μου με την εποχή, ή καλύτερα η έλλειψή του, καλά κρατεί. Αν με ρωτήσεις τη μήνα έχουμε, Μάρτιο θα σου πω. Τέλος πάντων!
Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, με ξύπνησαν τα κωλόπαιδα της ΔΕΛΑΤΟΛΑΣΤΡΑΝΣ (σουτ, μεταφορά εννοεί) να μου φέρουν τα πράγματα που πήρα χτες από ΙΚΕΑ. Μα καλά, στον ύπνο τους με βλέπανε 8:07 το πρωί; Και δηλαδή εγώ μετά πως να μην ξυπνήσω με νεύρα; Ούτε 4ωρο δεν είχα συμπληρώσει! Τέλος πάντων, θα τα έφερναν τελικά, μετά τις 11 οπότε ξάπλωσα για λίγο ακόμα.
Τι έλεγα; Α ναι. Που λέτε αυτή η μεταφορική στο λαιμό μου κάθισε Κατ' αρχήν γιατί αγάπη μου 2 έπιπλα να μου τα μεταφέρεις με 31€ ;; Έλεος δηλαδή, δεν τα στέλνω υπερατλαντικό, κέντρο έρχονται! Επιπλέον, το deliveryboy(? αν και και κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται κανονικά αλλά τέλος πάντων) είχε όρεξη για αστειάκια, και τελικά αυτό που κατάλαβα ότι εννοούσε είναι ότι τα παιδιά που μένουν από κάτω (δεν ξέρω και τι εθνικότητος είναι), είναι φίλοι του. Αχ πείτε μου τι γνώμη σας
Διάλογος: Αυτός: Τα παιδιά στο ισόγειο είναι κακά παιδιά! Εγώ: (spank 'em μου 'ρθε να του πω, αλλά χέστο καλύτερα) Γιατί τι κάνανε; Α: Πολύ φασαρία, εσένα δεν σε ενοχλούν; Ε: Μόνο μουσική έχω παρατηρήσει που βάζουν αλλά δεν με ενοχλεί.
--- 5 λεπτά αργότερα, αφού έφερε και τα υπόλοιπα---
Ε: Δεν πιστεύω να σου δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα; Α: Όχι όχι, είναι φίλοι μου. Ε: Σε καλό σου βρε, γελάσαμε και σήμερα!
Τέλος πάντων, αφού επιβίωσα και από αυτό, είπα να ξεκινήσω τα μαστορέματα. Και που να με βλέπατε με το κατσαβίδι και τι γλώσσα στα πλάγια σαν τη Lassie που λαχάνιασε από το τρέξιμο! Δεν είναι τελικά αυτά τα πράγματα για εμάς φιλενάδες, πάλι καλά που ήταν και ο αγαπητικός σπίτι και έκανε δουλεία. Πιάνουν τα χέρια του, δεν έχω παράπονο. Και μου το 'λεγε η μαμά όταν ήμουν μικρό: "Κοίτα μην πάρεις καμιά ανεπρόκοπη! Να κάνει και καμιά δουλειά στο σπίτι!!"... Τώρα ανεπρόκοπος ανεπρόκοπη τη σημασία έχει; τις δουλείες τις κάνει πάντως!
Αφού τελειώσαμε και με αυτά εγώ κουράστηκα και κάθισα στον καναπέ να ξαποστάσω η βάβω, και ο αγαπητικός έφυγε για το σπίτι γιατί θα έρθουν και κάτι συγγενείς μου. Και όχι ότι είχα πρόβλημα αλλά έφτιαξα τα έπιπλα και δεν έχω σκουπίσει ακόμα! Μην με πουν και λιόρτζω, ντροπή μου μετά.
Το βραδάκι δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, έλεγα να πάω καμιά βόλτα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω για τι είδους μέρος θα έχω όρεξη... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι έχω όρεξη να περάσω πολύ ωραία, so... Αναμείνατε εξελίξεις!
Χάθηκα, ναι το γνωρίζω, μην αρχίσετε τα γιατί και τα πως! Γι' αυτό είμαι εδώ για να σας τα πω. Πόσος καιρός... σαν να μην πέρασε ούτε μια εβδομάδα από το τελευταίο μου post... Περνάει ο καιρός, άλλες φορές γρήγορα σαν άνεμος, και άλλες φορές αργά, σαν ατελείωτες στιγμές.
Μεσολάβησε το Πάσχα, και ούτε που κατάλαβα πως περάσανε 15 μέρες αργίας έτσι. Έφυγα από Αθήνα, ξαναγύρισα και τελικά νιώθω σαν να ήμουν πάντα εδώ. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πόσο γρήγορα μπορεί να προσαρμοστεί ο άνθρωπος! Όλο αυτό το διάστημα βλέπετε είχα αρκετά πράγματα να βασανίζουν το μυαλό μου, και να με κρατάνε σε μια συνέχεια, η σχολή είναι αρκετά πιεστική αυτή την περίοδο, σαν να φτάνει ο Μάιος και να πρέπει να παραδόσω τις εργασίες μου... και δεν είναι και λίγες.
Σε λίγες μέρες έχω γενέθλια! Ναι μεγαλώνω και επίσημα κατά έναν χρόνο... και εκεί που συζητούσα με έναν φίλο μου που ήθελε να μου κάνει έκπληξη εκείνη τη μέρα, συνειδητοποίησα ότι τα γενέθλια μου είναι σε μια εβδομάδα περίπου, και όχι σε ένα μήνα που τα περίμενα... Άλλαξα, αλλάζει ο άνθρωπος. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν έμπαινα στον τελευταίο μήνα πριν τα γενέθλιά μου, μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες. Δεν περίμενα τη στιγμή που θα ανοίξω τα δώρα και θα ξεσκίσω το γυαλιστερό χαρτί! Ήταν η καλύτερή μου στιγμή, μετά τα Χριστούγεννα.
Και όμως προσαρμόζομαι, γιατί δεν έχει νόημα να αναπολείς το παρελθόν. Γιατί πάντα σκέφτομαι πως θα ήμουν αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές... Όμως τώρα είναι αργά, αυτός είμαι και το θέμα είναι τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Θέλω να ζω την ζωή μου, είμαι πολύ νέος ακόμα για να συμβιβάζομαι, πολύ νέος για να μιζεριάζω.
Αρκεί. Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές, γιατί όμως τείνουμε πάντα να τις περνάμε τόσο ξόφαλτσα; Μένουμε στα κακά γιατί ίσως είναι αυτά που θέλουμε να διορθώσουμε. Ή που θα θέλαμε να μπορούσαμε να διορθώσουμε. Μάταια.
Ο ελεύθερός μου χρόνος ελάχιστος. Μάλλον δεν κάνω καλή διαχείρησή του. Γι' αυτό το λόγο έχω την εντύπωση, και έτσι πρέπει να 'ναι, ότι έχω αφήσει ξανά κάποιους από τους "ανθρώπους" μου πίσω... Δεν πειράζει, τουλάχιστον μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω από μόνος μου ποιοι ενδιαφέρονται να μείνουν.
Αυτά για σήμερα... όπως βλέπετε η τρέλα δεν πάει στα βουνά, κατεβαίνει και στην πόλη... και που μπει ο Μάιος με τις πρώτες του ζέστες...
Χαιρετισμούς σε όλους σας, συγνώμη για το διάστημα που έλειπα...
Εχμμ αν το μεταφράσεις στην ελληνική του εκδοχή θα μπορούσε να είναι το "Έλα να με τελειώσεις, μόνο εσύ μπορείς" , παρ' όλα αυτά υπάρχει λόγος που δεν είναι αυτή :p
Αυτό λοιπόν το τραγούδι το ανακάλυψα πρόσφατα σχετικά, στο Guitar Hero, και με τρέλανε εντελώς, αν και γενικά δεν είναι τόσο του ρεπερτορίου που ακούω, μου αρέσει ένα κομμάτι που παίζει η κιθάρα. Οι στιγμές που το πρωτοάκουσα συνοδεύονται με μερικούς - λίγους και καλούς - φίλους, και ένα υπέροχο 5ήμερο, γι' αυτό λοιπόν και το ανεβάζω.
Σας αγαπώ λοιπόν... αν και πολλές φορές δεν έχω το θάρρος να σας το πω πρόσωπο με πρόσωπο, ίσως επειδή είμαι πιο "κότα" απ' όσο το παίζω, ίσως επειδή φοβάμαι ότι δεν είμαι άξιος της αγάπης που μου δείχνετε εσείς. Καμιά φορά μου φαίνεται αυτονόητο ότι σας έχω, και όμως δεν θα 'πρεπε να σας θεωρώ δεδομένους, γιατί δεν είστε... Κάνω λοιπόν τα λάθη μου, εσείς όμως έχετε πάντα το μεγαλείο να με συγχωρείτε και να με βοηθάτε να γίνω καλύτερος σαν άνθρωπος. Για μένα... για εσάς...
Μπορεί να μην είστε πλέον στην καθημερινότητά μου, όμως στην καρδιά μου υπάρχει πάντα ένα ξεχωριστό κομμάτι για όλους εσάς. Αφιερωμένο.
Παρέχονται μερικές έξυπνες απαντήσεις για να καταλάβει πόσο ανεπιθύμητος είναι και να την κάνει με ελαφρά. Αν έχετε κάποια ιδέα αφήστε σε comment και θα προστεθεί!
Ερ: Κούκλε/α μου που ήσουν όλη τη ζωή μου;;; Απ: Κρυβόμουν από εσένα...
Ερ: Είμαι φωτογράφος. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου! Απ: Είμαι πλαστικός/ή χειρουργός. Ψάχνω για ένα πρόσωπο σαν και το δικό σου.
Ερ: Καλησπέρα. Δεν είχαμε βγει ραντεβού μια φορά; Ή μήπως δύο; Απ: Μάλλον μία φορά. Δεν κάνω ποτέ το ίδιο λάθος δύο φορές
Ερ: Θα 'θελες να βγούμε κάποια στιγμή το Σαββατοκύριακο; Απ: Λυπάμαι. Θα έχω πονοκέφαλο αυτό το Σαββατοκύριακο
Ερ: Βλέποντας το πρόσωπό σου, πρέπει να γυρίζουν πολλά κεφάλια!! Απ: Και βλέποντας το δικό σου, πρέπει να γυρίζουν αρκετά στομάχια!
Ερ: Έλα, μην είσαι ντροπαλός/ή, ζήτα μου να βγούμε! Απ: Βεβαίως, βγες έξω.
Ερ: Πιστεύω ότι θα μπορούσα να σε κάνω πολύ ευτυχισμένο/η Απ: Γιατί; Φεύγεις;
Ερ: Μπορώ να έχω το ονοματάκι σου; Απ: Γιατί, δεν έχεις δικό σου;
Ερ: Θέλεις να πάμε να δούμε καμια ταινία; Απ: Όχι, την έχω δεi.
Ερ: Νομίζω ότι κάπου σε έχω ξαναδεί! Απ: Όντως. Γι' αυτό το λόγο δεν έχω ξαναπάει εκεί.
Ερ: Το κορμί σου είναι σαν ναός! Απ: Λυπάμαι, δεν έχω λειτουργία σήμερα.
Ερ: Αν μπορούσα να σε δω γυμνό, θα μπορούσα να πεθάνω ευτυχισμένος. Απ: Αν σε έβλεπα γυμνό, θα πέθαινα και εγώ.... από τα γέλια!
Ερ: Μανάρι μου είμαι ηφαίστειο στο κρεββάτι...! Απ: Μάλιστα... σήμερα πάντως θα μείνεις ανενεργό.
Πάει πέρασε και η προηγούμενη εβδομάδα, και ακόμα και αν είμαστε ακόμα στο μέσο αυτής που ήρθε, νιώθω πως τελείωσε ήδη και αυτή. Βλέπεις αύριο είναι αργία, λόγο εορτασμού, ε μετά Παρασκευή είναι ένα βήμα πριν το ΣΚ, οπότε; Τέλος!
Σα να μου φαίνεται πως πέρασε γρήγορα ο καιρός, ο Μάρτιος βγήκε χωρίς να το καταλάβω. Αν με πετύχεις σε φάση πλήρους χαλάρωσης και με ρωτήσεις πόσο έχει ο μήνας, και απαντήσω αυθόρμητα θα σου πω 10; 11; Βλέπω τις δημοσιεύσεις μου αυτόν τον μήνα και μου φαίνονται αρκετές, μην πω υπερβολικές γιατί στο μυαλό μου υπάρχει η εντύπωση ότι τώρα μπήκαμε στον Μάρτιο!
Τι να πω... μάλλον φταίει και το γεγονός ότι έχω καταπιαστεί με αρκετά την τελευταία περίοδο και δεν έχω τόσο χρόνο για να κάτσω και να σκεφτώ τι θέλω και τι θα μπορούσα να κάνω. Συνήθως λειτουργώ με κάποιο πρόγραμμα, το οποίο δεν το ακολουθώ απαραίτητα κατά γράμμα μεν, απλά μου αρέσει να υπάρχει ένα πλάνο που να εξηγεί τι πρέπει να κάνω και μέχρι πότε. Αυτό το κάνω γιατί δεν θέλω να έρθω σε κατάσταση που να ψάχνω κάτι να ασχοληθώ και να μην βρίσκω τίποτα. Αυτή την εβδομάδα όμως δεν λειτουργώ έτσι, είναι συγκεκριμένα τα task που έπρεπε να φέρω εις πέρας, οπότε μάλλον το πρόγραμμα έγινε καθημερινότητα, από εναλλακτικό σχέδιο που ήταν, και γι' αυτό κύλισε γρήγορα.
Όπως και να 'χει, καταπιάστηκα αρκετά με εργασίες για το πανεπιστήμιο, παρέδωσα σήμερα την τελευταία και μπορώ να πω ότι ανακουφίστηκα. Όταν ασχολούμαι με κάτι θέλω να βάζω τα δυνατά μου, δεν μου αρέσει καθόλου η πρόχειρη δουλειά, ούτε και η μετριότητα. Μέχρι όμως, να τελειώσει αυτό το κάτι, πάντα υπάρχει μια ανησυχία μήπως δεν έχω κάνει κάπου λάθος (περιλαμβάνει ακόμα περισσότερο τις ατομικές εργασίες).
Έπρεπε επίσης να συνεννοηθώ με τα μαθήματα που θα πάρω στο Βέλγιο, και να συμπληρώσω τα έγγραφα που χρειάζονται. Άλλο άγχος από κει... είναι και αυτή η γραμματεία της σχολής μας ρε παιδί μου... εντελώς δημόσια υπηρεσία! Εντάξει δεν λέω, εξυπηρετικές οι γυναίκες, αλλά τόσο μα τόσο βαριεστημένες...! Άμα δεν τους το βγάλεις με το τσιγκέλι, όλο και κάποια πατάτα θα κάνεις. Αναγκάστηκα λοιπόν να κάνω μια προσωπική έρευνα, να συγκεντρώσω πληροφορίες από συμφοιτητές που έφυγαν, να επισκεφτώ τη σελίδα του πανεπιστημίου και να ψάξω την κάθε λεπτομέρεια... Αλλά τέλος και με αυτό, είναι όλα έτοιμα και μένει μόνο να τα παραδώσω.
Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να πέρασε αρκετός καιρός από τότε που βγήκα λίγο για να διασκεδάσω... Ξέχασα πότε ήταν η τελευταία φορά που ήπια ποτό κάπου έξω με φίλους, κι όμως δεν μου έλειψε.. όχι ότι το βαρέθηκα, αλίμονο! Απλά δεν κατάλαβα πως έμεινα τόσες μέρες μέσα. Μάλλον θα πάω κάπου σήμερα ποτό ή σινεμά; Για να δούμε ποιον φίλο μου έχω παραμελήσει περισσότερο τον τελευταίο καιρό...
Ήταν όντως Κυριακή βασικά; Ούτε που θυμάμαι... Τέλος πάντων! Δεν είναι αυτό το πρόβλημά μας! Όπως και να 'χει το τι πέρασα εκείνη την ημέρα δεν περιγράφεται... έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή:
Ήταν μία αρκετά ανοιξιάτικη Κυριακή [μάλλον] και καθώς κύλισε απαλά και όμορφα, αποφάσισα να κάνω κάτι περισσότερο ζωντανό το βράδυ. Κανόνισα λοιπόν να βγω με την φίλη [Katsiki]... ε και που θα πηγαίναμε;; Sodade! Να σου χαρές και πανηγύρια η δικιά σου! Είχα μέρες βλέπετε να βγω Γκάζι, και να πω ότι μου 'χε λείψει; Θα το πω. Μάλλον. [Καλά μη φωνάζετε, εδώ δε θυμάμαι αν ήταν Κυριακή... το αν χάρηκα με πείραξε;]
Αφήνουμε που λέτε τα μπουφάν στην γκαρνταρόμπα, και μπαίνουμε με τον αέρα και το σκέρτσο που αρμόζει. Παίρνουμε τα ποτά μας και αρχίζουμε να προσαρμοζόμαστε λίγο στο κλίμα. Ε κάτι να δεις ποιοι βρίσκονται τριγύρω σου, κάτι να συνηθίσεις την φασαρία, ένα 10λεπτο το 'φαγες! Όλα καλά και ωραία μέχρι που... φεύγω. Φεύγω σχεδόν τρέχοντας προς το μπάνιο. Κλειδαμπαρώνομαι εκεί μέσα και παίρνω τηλέφωνο την Κατσίκα. [Άτιμο what'sup γι' αυτές τις δύσκολες στιγμές σ' αγαπώ!]
Εγώ: Έλα στο μπάνιο Τ Ω Ρ Α ! Κατσίκι: Τι λες μωρέ;; Δεν ακούω! Εγώ: Στο μπάνιο λέω Τ Ω Ρ Α Α Α!
Τα πόδια μου να μην με κρατάνε, να είμαι έτοιμος να σκάψω λαγούμι να βγω από εκεί μέσα το συντομότερο...! Τι έγινε; Με φάγατε, αμάν πια! Να τι έγινε:
Κατσίκι: Τι έπαθες;; Εγώ: Δεν φαντάζεσαι ποιος είναι μέσα... Κατσίκι: Ε πες μου... Εγώ: Δεν φαντάζεσαι σου λέω! Κατσίκι: Ε μας γκάστρωσες, άντε πες μου! Εγώ: Ο άντρας της διαχειρίστριάς μου...
- Κόκκαλο -
Ναι ναι, μας είχε προσπεράσει και έκατσε πίσω μας. Δεν έμενα στον ίδιο χώρο μαζί του εγώ! Και να οι σκέψεις να διαπερνούν το μυαλό μου... Ξαφνικά άρχισα να δικαιολογώ την τόση οικειότητα που έδειχνε κάθε φορά που με έβλεπε. Βρε λες να με λιμπιζόταν το πατσαβούρι; Αλλά εγώ μένω και μόνος μου! Και να με δει και έρθει καμιά μέρα για "επίσκεψη" ...;;
Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί... Αλλά κάπου εδώ αρχίζει το θέατρο του παραλόγου. Πήγαμε στο μέσα stage να ηρεμήσω λίγο, αλλά πόσο να αντέξουμε και εμείς; Καλά εγώ στην κατάσταση που ήμουν δεν είχα κανένα πρόβλημα να κάτσω όλο το βράδυ, αλλά το [Katsiki] δεν μου έφταιγε σε τίποτα! Ξαναπήγαμε στο πρώτο. Με το που μπαίνουμε, νάτος αυτός στο 2 stage. Κάποια στιγμή που είχα κρυφτεί εγώ πίσω από τον Dj ξαναβγαίνει αυτός και κάθεται στην απέναντι γωνίτσα (ευτυχώς δεν είχε οπτικό πεδίο). Α! Ξέχασα να πω πως σε όόόλο αυτό το διάστημα εγώ έστελνα και την κατσίκα να εντοπίσει που είναι ο άλλος. Liveαναμετάδοση σου λέει!
Λίγο αργότερα αυτός βγαίνει έξω, εγώ πέφτω στα 4 ( ΣΚΑΣΤΕ ) και αρχίζω να προσεύχομαι. Στέλνω κατσίκι να ρωτήσει την πόρτα αν βγήκε ένα κοντό μαυριδερό χάλι. Η απάντηση της πόρτας; "Ποιος; ο xxx ο ηθοποιός;"
Κάγκελο εγώ... Τι έγινε τώρα; Ο άντρας της διαχειρίστριας είναι ηθοποιός; Δεν είναι! Μήπως τον μπέρδεψα; Δεν παίζει! Και ποιος στο κέρατο είναι αυτός ο xxx και εγώ δεν τον ξέρω;; Για να μην σας τα πολυλογώ, η βραδιά συνεχίστηκε όμορφα, εγώ γύρισα σπίτι και έκανα την αναζήτηση στο google [όλα να τα ξέρει αυτό το διαβολομηχάνημα;;] και έπεσα ήσυχος για ύπνο.
Ο xxx είναι ολόιδιος ο διαχειριστής που λέτε. Το πιο πιθανό είναι να είδαμε τον ηθοποιό, ΑΛΛΑ δεν είναι ότι ψιλομοιάζουν... είναι όντως ίδιοι! Εμένα βέβαια δεν με ενδιαφέρει, ακόμα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι ήταν ο διαχειριστής. Άσε που καλοχαίρεται όταν με βλέπει!
Όπως και να 'χει, αυτό που πέρασα εκείνη την νύχτα ήταν το χειρότερο άγχος της ζωής μου, δεν θυμάμαι να έχω νιώσει παρόμοια άλλη φορά. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα πως είμαι κλεισμένος σε ένα κουτί όπου δεν υπάρχει πουθενά διαφυγή. Τελείωσε όμως, ευτυχώς με καλό τρόπο... Από εδώ και πέρα ελπίζω ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΑΝ ΗΤΑΝ να μην ξαναβρεθεί μπροστά μου, γιατί εγώ ακόμα βλέπω τον διαχειριστή και ταράζομαι.
Παράκληση προς όλους τους bloggers: Αν δείτε ποτέ κοντό μαυριδερό 40άρι να κυκλοφορεί μόνος του και ντυμένος σαν λέτσος, παρακαλώ να τον απομακρύνετε από το Γκάζι. Ευχαριστώ εκ των προτέρων!
Μα τι γίνεται με αυτή την αγορά εργασίας; Λέγεται ότι η ανεργία θα φτάσει στο 20% τον επόμενο καιρό, ένεκα της οικονομικής κρίσης... (Χριστός κι Απόστολος)
Από την άλλη, διάφοροι που κοιτούν το πτυχίο σου (οι επίδοξοι εργοδότες ντε!!) και βλέπουν 7-8 χρόνια για να ορκιστείς σε λένε και χαραμοφάι. Άντε να τους εξηγήσεις!
Εμ ο κόσμος δεν ξέρει τι θέλει τελικά!
Εγώ προς το παρόν λέω να κάνω ένα εξάμηνο διακοπές στο εξωτερικό. Από Σεπτέμβρη λοιπόν θα σας στέλνω τα φιλιά μου από το όμορφο Βέλγιο! Όχι όχι, δεν πρόκειται να ξενιτευτώ για να αναζητήσω την τύχη μου. Για Erasmus θα βρίσκομαι εκεί στα ξένα, αν και τα infos που πήρα μου δείχνουν ότι έχει πολύ περισσότερο διάβασμα απ' όσο περίμενα, περισσότερο μάλιστα και από άλλα πανεπιστήμια τα οποία μπορούσα να διαλέξω, κάτι που με απογοήτευσε αρχικά... Αλλά από την άλλη ας μην τα θέλουμε και όλα δικά μας...
Προς το παρόν κρατάμε τα καλά, που - δόξα το Θεό - υπερτερούν των αρνητικών. Έχουμε να γνωρίσουμε κόσμο και κοσμάκι, να μοιραστούμε καινούριες εμπειρίες από μια όμορφη χώρα της Ευρώπης, να δούμε μαζί φωτογραφίες... και φυσικά να δούμε πως θα 'πρεπε να λειτουργεί και το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα! Ναι καλέ θα σας τα γράψω εδώ, θα σας ανεβάσω και φωτογραφιούλες, δεν χανόμαστε :))
ΥΓ: Περιμένω παραγγελίες από τώρα για τα δώρα που θέλετε να σας φέρω :D Προτιμήστε σοκολάτες & μπύρες! ΥΓ 2: Άραγε οι Βέλγες φιλενάδες πως να διασκεδάζουν;;
Γνωστό τραγούδι, από τα αγαπημένα μου. Κάθε φορά που το ακούω μου 'ρχονται στιγμές από τα χρόνια που ήμουν γυμνάσιο - λύκειο, πρωινά Σαββάτου, σε ένα μικρό καφέ με φίλους/ες με την συντροφιά του James, Placebo κλπ. Εκεί μεγάλωσα. Σε αυτό το καφέ έκανα τα πρώτα μεγάλα όνειρα, τις πρώτες σοβαρέςφιλοδοξίες. Σαν να ξεκίνησα να ζω εκεί.
Κρίμα που έχει κλείσει τώρα... αλλά δεν πειράζει. Τουλάχιστον δεν είδα την παρακμή που έχουν ορισμένα καφέ στον κύκλο ζωής τους. Έκλεισε ξαφνικά... ίσως γι' αυτό να έχω ακόμα την εντύπωση ότι είναι το ιδανικό καφέ.
Σας το αφιερώνω, σε εσάς, στους φίλους μου, στο καφέ!
Τον έψαξε... αλήθεια το έκανε! Όμως ο Στέφανος ήταν αρκετά μακριά πλέον. Ήθελε να σβήσει ότι του θύμιζε το παρελθόν, δεν του άρεσε αυτή η ευαίσθητη πλευρά του. Μια ζωή είχε μάθει να είναι μόνος του, να αγωνίζεται για την ζωή του και να μην έχει κανέναν δίπλα του.
Ήταν σκληρός απέναντι στην πραγματικότητα, και ότι τον φόβιζε δεν είχε χώρο στην ζωή του. Έτσι λοιπόν και έφυγε για Θεσσαλονίκη, ίσως για λίγο καιρό αρχίκα, μέχρι να ξανασταθεί καλά στα πόδια του. Άλλαξε κινητό & διεύθυνση και ήταν ξανά εκεί απ' όπου ξεκίνησε: στην αρχή. Για καλή του τύχη είχε κάποιους παλιούς φίλους στην συμπρωτεύουσα και δεν ήταν δύσκολο να αναλάβει γρήγορα τις πρώτες του υποθέσεις στο καινούριο του γραφείο. Φυσικά, ήταν εύκολο και να συνεχίσει την αγαπημένη του ασχολία, το σαλιάρισμα με όμορφα, νέα αγόρια, τόσο γοητευτικός και πετυχημένος άλλωστε, αποτελούσε καλό λαυράκι για επίδοξους εραστές. Αυτοί πέρναγαν καλά, και αυτός είχε αυτό που ήθελε.
Ο Μίλτος πήρε το πτυχείο του, και δεν έπαψε να τον αναζητά... Ίσως να μειώθηκε η ένταση καθώς πέρναγε ο καιρός... ποτέ όμως δεν τον ξέχασε. Ήταν αρκετά ευαίσθητος, είχε όμως δυνατό ένστικτο. Ήξερε ότι είχε χάσει έναν άνθρωπο που άξιζε πολλά. Δεν μπορούσε όμως να κάνει τίποτε άλλο. Ήδη οι τύψεις τον τιμωρούσαν και με το παραπάνω... Μάλλον έπρεπε να προσέχει περισσότερο τα λόγια του, να προσέχει τι εύχεται... "Δεν θέλω να σε ξαναδώ" του είχε πει... ήταν η φράση που για αρκετούς μήνες αντηχούσε ακόμα στο κεφάλι του. Από ένα σημείο και μετά όμως ήταν μάταιο... δεν μπορούσε να μείνει κολλημένος σε μια σχέση που ατύχησε... έπρεπε να συνεχίσει. Και έτσι έκανε.
-------------------------
Είχαν περάσει ακριβώς δύο χρόνια απ' όταν γνωρίστηκαν, ήταν ξανά τα γενέθλια του Μίλτου. Παρόλα αυτά ο ίδιος δεν συγχώρεσε τον εαυτό του για τον τρόπο που φέρθηκε στον Στέφανο, για τον τρόπο που τον έχασε. Όλο αυτό δεν έκανε τον κύκλο του, τελείωσε πρόωρα και αυτό ήταν που τον πλήγωνε. Έβρισε το αναθεματισμένο φανάρι που τον έπιασε στη μέση της Κηφισίας ενώ είχε ήδη αργήσει. Αφηρημένα κοίταξε το διπλανό αυτοκίνητο... ήταν τα ίδια σμαραγδένια μάτια. Ήταν ο Στέφανος; ή μήπως όχι; Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και το αυτοκίνητο ξεκίνησε. Κάποιος κόρναρε στον Μίλτο που είχε μείνει να χαζεύει. Καθ' όλη την διάρκεια της διαδρομής σκεφτόταν αν ήταν αυτός. Δεν ήταν σίγουρος αν όντως τον είδε, αν ήθελε να τον ξαναδεί... αν έπρεπε να τον ξαναδεί. Αν ήταν αυτός, ήταν το πιο όμορφο δώρο γενεθλίων... τις σκέψεις του όμως διέκοψε το κινητό του, ήταν μήνυμα από το μωρό του: "Άντε που είσαι;; σου έχω έτοιμο το δώρο σου!" . Άφησε τον Στέφανο στο πίσω μέρος του μυαλού του και συνέχισε την ζωή του. Ήταν ένας κύκλος που έπρεπε να είχε κλείσει από καιρό.
... Ο Στέφανος δεν είχε πάρει χαμπάρι την παρουσία του μικρού στο μαγαζί εκείνο το βράδυ, δεν ήξερε όλα αυτά που έγιναν, όλα όσα ενόχλησαν τον Μίλτο. Την επόμενη μέρα ξύπνησε δίπλα στον 20χρονο, αναζωογονημένος από το καλό σεξ και ξεκίνησε για την δουλεία, σαν μια φυσιολογική ημέρα. Στον δρόμο τηλεφώνησε στον Μίλτο... που δεν το σήκωσε.
Οι μέρες κύλησαν και οι 2 άντρες δεν μίλησαν ο ένας στον άλλον, είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα και ο Στέφανος είχε αρχίσει να ανησυχεί για τον Μίλτο, δεν έδινε σημεία ζωής. Γι' αυτόν μπορεί να μην είχαν κάτι, παρόλα αυτά είχε αρχίσει να τον νοιάζεται τον μικρό, και κατά κάποιο τρόπο είχε αρχίσει να του λείπει...
Ο Μίλτος έκανε την εμφάνισή του στο Sodade ένα Σάββατο... ήξερε ότι θα συναντήσει τον Στέφανο, γι' αυτό άλλωστε είχε φροντίσει να έχει μαζί του τον πιο όμορφο φίλο του, που για τα μάτια του Στέφανου ήταν ο νέος του γκόμενος. Και όντως τον συνάντησε. Ήταν τότε, που είδε τον μικρό του να φιλιέται με έναν. Πήγε να τον τραβήξει, μπορεί να μην είχαν σχέση, ήθελε όμως αντρίκια συμπεριφορά, τίποτα δεν τον δικαιολογούσε που εξαφανίστηκε έτσι... "Τι σε νοιάζει εσένα; Πέρασες καλά και το διασκέδασα και εγώ", του είπε, "δεν είχαμε και τίποτα... πλέον σε βαρέθηκα και συνεχίζω, το ίδιο δεν κάνεις και εσύ;"
Στιγμές αργότερα, στο αμάξι, ο Στέφανος σκεφτόταν όλα όσα είχαν πει στο μαγαζί. Δεν ήταν συνηθισμένος στο να τον απορρίπτουν, είχε μάθει να κερδίζει ότι του κέντριζε το ενδιαφέρον. Ζήλεψε που τον είδε να φιλάει κάποιον άλλον με τόσο πάθος μπροστά του, σαν να μην υπάρχει, σαν να μην τον ενδιέφερε τίποτε... Αλλά όχι, δεν γίνεται να ζήλεψε, στο κάτω κάτω δεν είχαν κάτι, γιατί να τον νοιάζει; Αποφάσισε να του στείλει ένα μήνυμα για να μιλήσουν, για ακόμα μια φορά όμως...δεν πήρε όμως ποτέ απάντηση.
Και ξανασυναντήθηκαν, τυχαία αυτή τη φορά, σε ένα μικρό καφέ κάπου στο κέντρο, δίπλα στην δουλειά του Στέφανου. Ο Μίλτος ήταν εκεί με τον "γκόμενο", που δεν του 'λεγε κάτι άλλο από τα νέα του. Ο Στέφανος, αρκετά εκνευρισμένος, έπιασε τον Μίλτο από το χέρι, παραλίγο να τον ρίξει από την καρέκλα! "Θέλω εξηγήσεις" του είπε, χωρίς όμως να βλέπει το παραμικρό ενδιαφέρον στα μάτια του μικρού. Έφυγε χωρίς να πάρει τον καφέ του. Δεν τον ήθελε, δεν τον είχε ανάγκη, είχε ξυπνήσει για τα καλά πλέον. "Δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ" ... αντηχούσε συνεχώς στα αφτιά του.
Δεν γνωρίζω αν το εννοούσε... μάλλον όχι... πάντως 2 εβδομάδες αργότερα έμελλε να ξανασυναντηθούν. Ο Στέφανος πήγε να τον βρει στο πανεπιστήμιο. Ήταν η τρίτη μέρα που έφευγε νωρίτερα από την δουλειά για να βρει τον Μίλτο, αλλά σήμερα ήταν η μέρα να μιλήσουν, επιτέλους βρισκόντουσαν. Ο Μίλτος δεν ένιωθε άνετα εκεί, οι κακές γλώσσες έδιναν και έπαιρναν άλλωστε. 'Ηθελε να συναντηθούν κάπου έξω σε ένα πιο ασφαλές μέρος... είχε αποφασίσει να σταματήσει αυτό το παιχνίδι, να τον συγχωρέσει, να του δώσει μια ευκαιρία, γι' αυτό και του πρότεινε να συναντηθούν το βραδάκι, σε κάποιο απόμερο μπαρ να μιλήσουν με την ησυχία τους...
Η νύχτα έπεσε, όπως κάνει πάντα άλλωστε, ο Στέφανος όμως δεν εμφανίστηκε στο μαγαζί... ούτε την επόμενη μέρα. Ίσως κάποιες φορές πρέπει να προσέχεις τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να βγεί αληθινό... Το βράδυ βρήκε τον Μίλτο στην πόρτα του Στέφανου, να του χτυπάει το κουδούνι, χωρίς όμως να παίρνει την παραμικρή απάντηση. Φώναζε, ξέσπαγε με τόσο μένος, που δεν τον ενδιέφερε να τον ακούσει όλη η γειτονιά... όλοι εκτός από τον Στέφανο. Εδώ και 2 ημέρες ο Στέφανος είχε βρει ένα άλλο σπίτι. Ήθελε να σβήσει ότι τον συνέδεε στην παλιά του ζωή. Ήθελε να είναι μόνος του, όπως ήταν τόσα χρόνια. Στο Sodade δεν ξαναπήγε, ούτε και στο καφέ δίπλα από το γραφείο του... σαν να άνοιξε η γη και να τον κατάπιε... Το τέλος της ιστορίας στο επόμενο post..
Ο Μίλτος γινόταν σήμερα 24, και το μόνο κοινό που είχε να θυμάται από τα προηγούμενα γενέθλιά του, είναι ότι ήταν και πάλι μόνος. Κάθε χρόνο, πάντα συμπτωματικά, δεν είχε κάποιον σύντροφο να μοιραστεί την χαρά του. Μεγάλωνε διαρκώς, αλλά πάντα ήταν μόνος του.
Φέτος αποφάσισε να μην κάνει πάρτι, ούτε καν μια μικρή συγκέντρωση με τους φίλους του. Βγήκε μόνο με την Νάσια, την κολλητή του από το 1 έτος που πέρασε στο πανεπιστήμιο. Δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για ξεσάλωμα, ένα ποτό θέλανε να πιουν, και ο Μίλτος μάλλον είχε ανάγκη να κάνει έναν απολογισμό του έτους που πέρασε. Η ώρα κυλούσε γρήγορα, αλλά επικρατούσε μάλλον ένα κλίμα πεσιμισμού, γι' αυτό και η Νάσια τον τράβηξε με το ζόρι στο Sodade να πιουν και εκεί κάτι και να γιορτάσουν όπως άρμοζε στην ημέρα.
Ήταν καθημερινή, και το μαγαζί ευτυχώς δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, όμως...αυτό που του έλλειπε μάλλον δεν ήταν εκεί, ούτε σήμερα, αλλά ούτε στις "γεμάτες" ημέρες.
Λίγο πιο δίπλα, στην μπάρα, 2 πράσινα - σμαραγδένια μάτια "έγδυναν" τον Μίλτο, για πάρα πολύ ώρα, χωρίς να το καταλάβει, ούτε αυτός αλλά ούτε και η Νάσια. Ο Στέφανος ήταν σχεδόν 35, δικηγόρος, με πολύ καλό σώμα για την ηλικία του, αγαλματένιο. Είχε πάντα αυτοπεποίθηση ενώ απέπνεε μια γοητεία που δεν σε άφηνε αδιάφορο. Του άρεσε ιδιαίτερα να σαλιαρίζει με μικρότερα αγόρια, χωρίς να αναζητά κάποιου είδους δεσμό. Ο Μίλτος γύρισε απότομα το βλέμμα του, λες και τον είχε σκουντήξει κάποιος, ενώ οι ματιές τους συναντήθηκαν. Έμειναν να κοιτιούνται για ένα λεπτό περίπου, μέχρι που ο Μίλτος γύρισε ξανά προς την άλλη, μάλλον από αμηχανία, είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που φλέρταρε... ή τουλάχιστον δεν ήθελε να την θυμάται... Ο Στέφανος, όντας σκληρός και πιο δυναμικός σε αυτά τα θέματα τον πλησίασε με ένα σφηνάκι. "Αυτό για σένα" του είπε, ενώ εκείνος κοιτούσε μία το σφηνοπότηρο, μία την Νάσια που του χαμογελούσε. Το ήπιε... και το ένα έφερε το άλλο, και το άλλο το επόμενο.
Ώρες αργότερα όλα γύριζαν το κεφάλι του Στέφανου. Πετάχτηκε στον ύπνο του από έναν άσχημο εφιάλτη. Ονειρεύτηκε πως ήταν γέρος και μόνος στο σπίτι του... αυτό ήταν που τον φόβιζε: τα γηρατειά και η μοναξιά. Το σπίτι όμως που βρισκόταν ήταν άγνωστο, και είχε ένα αρκετά μεγάλο κενό μνήμης. Ο παίδαρος δίπλα του ήταν ο Στέφανος, οπότε μάλλον το σπίτι ήταν δικό του, και κρίνοντας από... αυτά που δεν φορούσαν και οι δυο τους, μάλλον το είχαν κάνει. Ξάπλωσε ξανά, και ο Στέφανος τον αγκάλιασε, για μια στιγμή η ματωμένη καρδιά του Μίλτου σταμάτησε να αιμορραγεί, και για λίγο ακόμα ένιωσε μια ζέστη να τον γεμίζει.
Για τον Στέφανο αυτή την φορά ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρχε κάτι στον μικρό που τον εξίταρε, ίσως είχε τσιμπηθεί λίγο μαζί του, αλλά θα το 'χε αφήσει να περάσει έτσι αν και ο Μίλτος έφευγε την επόμενη μέρα για να αναζητήσει τον επόμενο. Δεν το έκανε όμως, τις επόμενες μέρες ανταλλάξανε αρκετά μηνύματα, συναντήθηκαν 2 ακόμα φορές, και ο Μίλτος - μετά από προτροπή της Νάσιας - έδειξε τα συναισθήματά του στον δικηγόρο. Εκείνος από την μεριά του μάλλον κολακεύτηκε... ίσως αυτός να 'ταν ο λόγος που ήθελε να τον ξαναδεί, και καθώς πέρναγε ο καιρός η καθημερινότητα τους έφερνε όλο και πιο κοντά.
Οι μέρες κύλισαν σαν νερό και λίγες εβδομάδες μετά, οι 2 άντρες φτάσανε σε σημείο να έχουν σχέση... ή τουλάχιστον στα μάτια του Μίλτου, γιατί για τον Στέφανο, ο μικρός ήταν μια ευχάριστη παρέα - που κατά καιρούς είχε κοινό γνώμονα το σεξ, δεν του άρεσαν όμως οι δεσμεύσεις, ήθελε να είναι αυτός ο κύριος του εαυτού του, και μάλλον δεν ένιωθε έτοιμος να δώσει στον μικρό αυτό που ζητούσε. Την διαπίστωση αυτή όμως, την έκανε και ο Μίλτος, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες. Μπήκε στο Sodade, πάντα συνοδευόμενος από την Νάσια, να πουν λίγο τα νέα τους και να χορέψουν. Αντί αυτού είδε τον άνθρωπο που είχε αρχίσει να ερωτεύεται, να φιλιέται με έναν 20χρονο.
Βγήκε έξω από το μαγαζί και άρχισε να τρέχει, χωρίς να 'χει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Έκλαιγε,ενώ για μία ακόμα φορά ένιωθε πως έγινε ξανά πιόνι σε ένα παιχνίδι που είχε ήδη παίξει. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα, πέρασε την Ιερά Οδό χωρίς να κοιτάξει σχεδόν. Από θαύμα δεν τον χτύπησε κανένα αυτοκίνητο. Πριν καν προλάβει να το καταλάβει είχε φτάσει στο σπίτι του, ενώ το μυαλό του είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται πως να εκδικηθεί τον παλιοπούστη που έπαιξε με τα συναισθήματά του...
Ήθελε να πληρώσει, να πληρώσει για όλα όσα του έκανε και αυτός αλλά και όλοι οι άλλοι που είχε γνωρίσει τα τελευταία 3 χρόνια [...] Ο ήλιος άρχισε να ενοχλεί τα μάτια του, είχε ανέβει εντελώς πλέον. Νωρίς το πρωί ήταν, και ο Μίλτος έπεσε για ύπνο. Το σχέδιο ήταν έτοιμο.
"I will be chasing a starlight until the end of my life" ... πόσο μου αρέσει αυτός ο στίχος; Με γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία, σε μέρες που είναι απολύτως αναγκαία.
Το τραγουδάκι μας για αυτή την εβδομάδα ανήκει στους Muse, αγαπημένο μας συγκρότημα, πολύ ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό ανάμεσα σε χιλιάδες ροκ μπάντες. Πάντα με στίχους για να ξέρουμε ακριβώς τι ακούμε. Αφιερωμένο σε όλους σας :)
Ειναι απίθανο ο οποιοσδήποτε έχει/είχε/θα έχει καποια στιγμη "σχέση" να μην εχει βρεθεί στην περίεργη θέση να απαντήσει σε κάποια από αυτές που ονομάζω "ερωτήσεις - παγίδα". Συνήθως αναφέρονται σε ερωτικά ή αισθηματικά πράγματα αν και μπορούν να εμφανιστούν και με εντελώς άσχετο περιεχόμενο. Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι λειτουργούν πιεστικά για το "εγώ" του προσώπου που πρέπει να απαντήσει με δεδομένο ότι η απάντηση ειναι τις περισσότερες φορές προφανής.
Πχ: - Με σκέφτεσαι? - Με θέλεις? - Με αγαπάς? - Με ονειρεύεσαι? - Σε ερεθίζω (οκ.. σε καυλώνω το λεμε αλλά τεσπα)?
Φυσικά η ερώτηση αν είναι κομματι ευρύτερης συζήτησης μπορεί και να μην ειναι "παγίδα" αλλά αν κριθεί αυτοτελώς τότε ναι, είναι παγίδα.
Αν απαντήσεις ΝΑΙ τότε εσύ έχεις χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού/θετικής εντύπωσης/αυθορμητης σκέψης ενώ και ο ερωτών δεν έχει σίγουρη "επιβεβαίωση" (που είναι το πιθανότερο κίνητρο της ερώτησης) ακριβώς επειδή είναι κάπως "στημένη" η ερώτηση.
Αν απαντήσεις ΟΧΙ* σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απο αυτές τις ερωτήσεις απλά... καίγεσαι και σε κλαίνε οι ρέγγες.
Το κακό είναι οτι πολλές φορές τέτοιου τύπου εξομολογήσεις ("σε θέλω", "σ'αγαπώ" κλπ) θέλεις να τις κάνεις at your own time αλλά αυτό δεν ταιριάζει πάντα με το timing της ανάγκης του αλλου να τις ακούσει.
Ετσι λοιπόν προκύπτει κάποιου τύπου συμβιβασμός ανάμεσα στο τι διαλέγεις να πεις και τι κρατάς για τον εαυτό σου γιατι - διάολε - θες να έχεις να πεις και κάτι που οταν το πεις να αξίζει και για να αξίζει πρέπει να το πεις σε ανύποπτο χρόνο.
Η προβλεψιμότητα σκοτώνει τη σχέση :)
*Οποιαδήποτε περιφραστική απάντηση που δεν περιέχει σαφή κατάφαση μπορεί να μην μετράει ως ΟΧΙ, αλλά ότι ανάβει το φιτίλι το ανάβει και εκει να ελπίζεις να ειναι βραδύκαυστο!
Και επειδή την Τρίτη με έπιασε ένα ψυχοπλάκωμα, νιώθω ότι έχω αφήσει μια essance κλάψας, που πρέπει να την διορθώσω! Στο κάτω κάτω έχει τόσο καλό καιρό, που κοιτάς από το παράθυρο και θες να αφήσεις ότι κάνεις για να πας για καφεδάκι! Η κακή διάθεση είναι το τελευταίο πράγμα που κολλάει με αυτό το σκηνικό!
Πέρασα μάθημα: Βγήκε το πρώτο από τα μαθήματα που έδωσα, αν και δεν είναι πολλά, αλλά το πέρασα και μάλιστα με καλό βαθμό. Περιμένουμε και τα επόμενα μπας και μας μείνει μια μικρή γλύκα από την εξεταστική overall.
Φίλος @ Athens: Χθες το βραδάκι, μίλησα με έναν φίλο μου, ο οποίος ανέβηκε Αθήνα να μου κάνει έκπληξη. Ευτυχώς που δεν ήρθε να μείνει από χθες σε μένα γιατί εγώ ήμουν με το amore και θα μας έπιανε μάλλον σε λάθος στιγμή!
Φίλη 4 coffee: Για αύριο έχω κανονίσει να πάω για καφέ με μια αγαπημένη φίλη που έχω να την δω εβδομάδες και μου έχει λείψει. Είναι ωραίο να έχεις ανθρώπους που να σε θυμούνται από μόνοι τους συχνά πυκνά, ειδικά αν αυτό που σας συνέδεε έχει πια τελειώσει (στην προκειμένη εννοώ την σχολή).
Έρωτας: Εχθές πέρασα μια πολύ όμορφη μέρα με τον έρωτά μου, ειδικά αφού κέρδισε και η ομάδα μετά μπορέσαμε να δούμε την ταινία μας ήσυχοι, χωρίς άγχη και στενοχώριες!
Μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο, να μην έγινε κανένα κοσμοϊστορικό γεγονός, αλλά λίγο λίγο οι απλές ομορφιές της καθημερινότητας είναι ικανές να σε ανεβάσουν αρκετά! Καλό ΣΚ σε όλους μας!
*Προειδοποίηση: Αν είσαι στα χάι σου και έχεις κέφι μην το διαβάσεις, άστο για άλλη στιγμή*
--------------------------------
Πέρασαν αρκετά χρόνια ώστε να έχω μια πιο σαφή εικόνα για το ποιος είμαι, που βαδίζω, που θέλω να φτάσω και πως θα το πετύχω αυτό.
Πριν από μερικά χρόνια, ήμουν ακόμα μαθητής, και ήξερα πως μετά το σχολείο αρχίζει η ζωή για μένα. Ήταν τα πρώτα χρόνια που άρχιζα να θέτω τους δικούς μου προσωπικούς στόχους, που άρχισα να 'χω κρίση, επιλογή και άποψη για κάποια θέματα. Σαν παιδί και εγώ, είχα ζήσει σε ένα παραμύθι, ότι έχω την δύναμη στα χέρια μου, ότι η επίτευξη των στόχων μου ήταν καθαρά θέμα των δικών μου προσπαθειών και κόπων. Πίστευα στην αλήθεια, στην αμεροληψία των δημοσιογράφων, στην δύναμη του λαού που εκλέγει τις κυβερνήσεις, στον όρκο των πολιτικών. Όντας ονειροπόλος, πίστευα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, ότι μπορώ να τον διαμορφώσω όπως επιθυμώ: να αλλάξω αυτά που δεν μου αρέσουν, και να αγγίξω τα ουράνια.
Τώρα είμαι 21, τα πράγματα δείχνουν να είναι πολύ πιο διαφορετικά από τότε. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν ότι έκανα λάθος σε αυτά που ήξερα, ο καθένας έχει την δική του κρίση και είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του. Τα δικά μου βιώματα μάλλον με απογοήτευσαν πάντως σε σχέση με το τότε.
Η χώρα στην οποία πίστευα, την οποία επενούσα σαν σωστός πατριώτης, βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Ο ελληνικός λαός μάλλον σπατάλησε μια Κυριακή για να πάει να ψηφίσει, καθώς οι βουλευτές μας δεν διοικούν την χώρα. Η επιτήρηση και ο έλεγχος της Ε.Ε. είναι η νέα πραγματικότητα. Μείωση του ελλείμματος είναι ο στόχος μου είπαν, και αυτό πρέπει να το κάνει σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Οι χρονιές που πέρασαν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν σαν μια σκάλα που κατεβαίναμε καθημερινά. Ο πολιτισμός που επιδείξαμε στους ξένους μπήκε στο μπαούλο, οι κοινωνικές ανισότητες που λύθηκαν ως δια μαγείας, ξαναήρθαν στο προσκήνιο και όχι μόνο... Τα οικονομικά του κάθε πολίτη μένανε στάσιμα στην καλύτερη. Δεν είδα κανέναν να πλουτίζει, δεν είδα κανένα τολμηρό επιχειρηματικό άνοιγμα... μια αδράνεια και μόνο. Και φτάνουμε στο 2010 να ακούμε - εμμέσως - ότι καλά περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, τώρα επιβάλλεται να κόψουμε τις πολυτέλειες; Άκουσα καλά; Για ποιες πολυτέλειες μιλάμε; Υπήρχαν περιπτώσεις που συνάνθρωποί μας στερούνταν τα αυτονόητα...
Εκεί που τα χρήματα δεν επαρκούσαν για τα βασικά, ξαφνικά πρέπει να εξοικονομήσουμε σαν κράτος, για μια πολυτέλεια την οποία δεν ζήσαμε ποτέ. Την ζήσανε κάποιοι άλλοι προφανώς, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου.
Έχω φτάσει να ντρέπομαι για την χώρα την οποία θαύμαζα. Την χώρα που ήταν ελεύθερη λιγότερο από 200 χρόνια, αλλά είχε καταφέρει να κάνει τόσα και να φτάσει σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, να μπορεί να συναγωνιστεί τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτείες. Και λέω ντρέπομαι γιατί αυτή η χώρα μου στέρησε τα όνειρα που είχα άλλοτε. Είναι κρίμα να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να μην έχει φιλοδοξίες, αλλά μόνο απαισιοδοξία για το αύριο. Πόσο μάλλον αυτός ο άνθρωπος να είναι το είδωλό του καθρέφτη σου...
Τα όνειρά και οι εφιάλτες μου έχουν αναμειχθεί πλέον. Έχουν όλα αντικατασταθεί από αμφιβολίες και αβεβαιότητα. Δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει αύριο... δεν ξέρω για ποιο μερίδιο που δεν χάρηκα θα πρέπει να πληρώσω... Σύντομα θα τελειώσω από την σχολή που φοιτώ και δεν με φοβίζει το αν θα βρω δουλειά... Το πιθανότερο είναι να βρω και μάλιστα σύντομα. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι δεν θα σεβαστεί κανείς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά μου, γιατί αγαπητοί αναγνώστες, όταν αμείβεσαι για 450 - 500 ευρώ, τότε μάλλον η καλύτερη λέξη να υποκαταστήσεις την αμοιβή είναι κοροϊδία. Τα standards που είχα άλλοτε για ένα σπίτι και μια οικονομική άνεση, έχουν αντικατασταθεί απλά από το να είμαι σε κατάσταση να πληρώνω τα δάνεια και τις τράπεζες για να μην καταλήξω στην φυλακή.
Αυτό που με σκοτώνει και με ωθεί στο να γράψω αυτό το άρθρο, είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει άμεσα. Δεν μου αφήνουν περιθώριο να ελπίζω ότι υπάρχει διέξοδος. Δεν μπορώ να διακρίνω το όραμά τους. Και να μειωθεί δηλαδή το έλλειμμα της Ελλάδας μετά τι; Θα αυξηθούν πάλι οι μισθοί; Θα μειωθούν τα κόστη; Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Τι... ;
Κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να πιστέψω ότι ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι μονόδρομος, από την άλλη βλέπω ότι ο εφιάλτης μου σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά. Η προσευχή μπορεί να μην είναι αρκετή, δεν μου 'χει μείνει όμως τίποτε άλλο.
Το τραγούδι γράφτηκε πολύ πιο παλιά, για τώρα όμως μου ταιριάζει γάντι. Farewell
Ακόμα ένα από τα τραγούδια που αγαπώ, αν και το ανακάλυψα πρόσφατα το βρίσκω εκπληκτικό! Το άκουσα πρώτη φορά την Παρασκευή που παρακολούθησα τον τελικό του X-Factor, και -δεν απορώ γιατί- το παιδί που το τραγούδισε δεν μου έκανε καμία μα καμία εντύπωση. Ψέμματα, στην αρχή ήταν αρκετά παράφωνος, ώστε να μου δημιουργήσει την ανάγκη να θέλω να κλείσω τα αφτιά μου, ή έστω να αλλάξω κανάλι...
Την επομένη, βλέποντας ταινία στο σπίτι μιας φίλης, 500 days with Summer, άκουσα σε κάποια σκηνή αυτό το τραγούδι, το οποίο ήταν σαν να το ήξερα... λίγες στιγμές αργότερα συνδίασα ότι αυτό το κομμάτι ήταν εκείνο που προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να ερμηνεύσει ο Σταύρος.
Το βρήκα λοιπόν και το μοιράζομαι με εσάς, πάντα με στίχους για να ξέρουμε τι ακούμε :D
Η Μαρία και ο Στέφανος ήταν φίλοι από παιδιά, όλη τους η ζωή είχε μια κοινή πορεία... Μαζί στο σχολείο, μαζί στις δυσκολίες, μαζί στις πανελλήνιες, μαζί και στην Αθήνα. Ο ένας στήριζε τον άλλον στα χαστούκια της ζωής, ενώ είχαν μάθει να απολαμβάνουν μαζί τα δώρα της.
Στο Booze λοιπόν, όπου συνήθιζαν να πίνουν τον απογευματινό τους καφέ, η Μαρία με την Στέλλα - συμφοιτήτριά τους - είχαν πιάσει την ψιλοκουβέντα για έναν συμφοιτητή τους που τους φαινόταν ό,τι ήταν γκέι. Ο Στέφανος δεν συμμετείχε ιδιαίτερα, δεν ήθελε να ανοιχτεί ακόμα, και από την άλλη τον ενοχλούσε αυτό το κουτσομπολιό. Ποιος ξέρει; Ίσως στις συζητήσεις των 2 κοριτσιών, να συμπεριλαμβανόταν καμιά φορά και ο ίδιος, καθώς δεν τους είχε παρουσιάσει ποτέ κάποια κοπέλα μετά το γυμνάσιο...
Την ίδια στιγμή, στους καναπέδες καθόταν ένα όμορφο παιδί γύρω στα 28, ο οποίος κάρφωνε συνεχώς τον Στέφανο στα μάτια. Ο δεύτερος όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, μέχρι που σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο, μόνο τότε κατάλαβε ότι κάποιος τον κοίταζε επίμονα. Το προσπέρασε σα να μη συνέβη τίποτα... "Έχω κάτι παράξενο;" "Λες να είναι γκέι;" σκεφτόταν. Λίγο πιο μετά, με το που άνοιξε την πόρτα της τουαλέτας, για να πάει πίσω στο τραπέζι, έπεσε πάνω του.
Σ: Χίλια συγνώμη! Δεν το ήθελα!! Η: Δεν πειράζει, σιγά! Εγώ φταίω που πήγα να μπω έτσι απότομα... Με λένε Ηλία, εσένα; Σ: Στέφανο... Με συγχωρείς αλλά έχω αφήσει τις φίλες μου μόνες τους. Η: Μη φεύγεις έτσι! Σε παρατηρώ εδώ και 20 λεπτά, μου αρέσεις πολύ και θα 'θελα να σε γνωρίσω καλύτερα.
Στο μεταξύ η Μαρία είχε σηκωθεί να πάει να βρει τον Στέφανο, είχαν αργήσει και έπρεπε να πάνε σπίτι να ετοιμαστούν για ένα πάρτυ. Μπαίνοντας όμως στο μπάνιο είδε τα δύο παιδιά να μιλάνε, και κοντοστάθηκε να ακούσει.
Σ: Κοίτα, δεν βγαίνω στο Γκάζι, οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα... Πρέπει να φύγω, θα με περιμένουν! Η: Θέλω να σε ξαναδώ, που μπορώ να σε βρω; Σ: Θα ξανασυναντηθούμε... ίσως με ξαναδείς εδώ, έρχομαι συχνά. Η: Τι κάνεις το βράδυ; Σ: Έχω κανονίσει... sorry. Η: Γράψε το τηλέφωνό μου, στείλε μου όταν νιώσεις έτοιμος.
Η Μαρία, μην γνωρίζοντας τι να κάνει, πήγε πίσω στο τραπέζι. Ήταν ο Στέφανος γκέι; Αν ναι, γιατί δεν της το 'χε πει, λες να μην την έβλεπε και αυτός σαν κολλητή του και την φοβότανε; Γιατί να μην την εμπιστεύεται αρκετά; Κι αν έφταιγε η στάση της ίδιας; Τι έπρεπε να κάνει;
Η επόμενη μέρα βρήκε τα 2 παιδιά πάλι στο Booze να προσπαθούν να διώξουν τον πονοκέφαλο της χθεσινής μέθης... Η Μαρία την προηγούμενη ήταν κάπως αποστασιοποιημένη, προσπαθούσε να σκεφτεί τις κατάλληλες κινήσεις για να μάθει. Εντελώς αψυχολόγητα εξέφρασε την επιθυμία της να πάει στο S-cape το βράδυ, ο Στέφανος κάγκελο...
Σ: Τι να κάνεις εσύ εκεί; Μ: Ε... να! Δεν ξέρω κανέναν γκέι. Θα ήθελα να δω πως περνάνε. Άσε που οι γκέι είναι οι ωραιότεροι άντρες!! Έλα μαζί, θα περάσουμε γαμάτα ρε! Σ: Όχι, δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτά τα μαγαζιά... Μ: Σαν τι να γίνεται; Στο κάτω κάτω θα είμαστε μαζί, τι φοβάσαι δηλαδή, μήπως στην πέσουνε;; χαχα! Σ: Δεν ξέρω... θα δούμε.
Ο Στέφανος το είχε λάβει το μήνυμα, ήξερε ότι η Μαρία κάτι υποψιαζόταν και θεώρησε εν μέρη ενθαρρυντικά όσα του είχε πει. Πιθανότατα ήταν η ώρα να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανε όμως, φοβισμένος για τον ίδιο του τον εαυτό του αποφάσισε να χαθεί για λίγο καιρό, με την ελπίδα ότι θα ξεχαστεί το θέμα, και αν όχι, για να κρυφτεί πίσω από μια δικαιολογία... όπως έκανε πάντα στην ζωή του. Η Μαρία, απογοητευμένη από τον Στέφανο, αλλά κυρίως από τον ίδιο της τον εαυτό, φοβήθηκε πως θα τον έχανε για πάντα, κατάλαβε πως έπρεπε να τον αφήσει να ανοιχτεί εκείνος όποτε ένιωθε έτοιμος, αντί να τον πιέσει. Πλέον ο Στέφανος δεν σήκωνε το τηλέφωνο, δεν απαντούσε στα μηνύματα. Όταν χτύπαγε το θυροτηλέφωνο παρίστανε πως δεν βρίσκεται σπίτι, και για αρκετό καιρό δεν έμπαινε καν στο msn.
Δύο εβδομάδες, η Μαρία λαμβάνει ένα sms από τον Στέφανο: "Θέλω να μιλήσουμε, έλα στο σπίτι μου στις 7"
Ήταν η στιγμή που ο Στέφανος αποφάσισε να κάνει το comingout και να εμπιστευτεί τον μόνο άνθρωπο που ήταν δίπλα του σε όλη του την ζωή. Έτσι λοιπόν, μετά από ατελείωτες ώρες σκέψης, και αφού έγραψε και ξανάγραψε αυτά που ήθελε να πει αποφάσισε να μιλήσει στην Μαρία:
"Μαρία μου... μπορεί να το έχεις σκεφτεί, μπορεί να το ξέρεις, αλλά όπως και να 'χει... είμαι γκέι. Το ξέρω χρόνια, πέρασε καιρός από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό για εμένα. Δεν είναι εύκολο, ξέρεις ότι οι δικοί μου είναι αρκετά συντηρητικοί, και για χρόνια αρκετά πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον εγώ το έχω αποδεχτεί, αλλά δεν ένιωσα έτοιμος ποτέ να στο πω. Ίσως γιατί φοβόμουν μη σε χάσω, γιατί είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ίσως γιατί είμαι κότα όπως λες. Δεν υπήρξα απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, και αυτό ήταν πάντα κάτι που με σκότωνε. Δεν άντεχα ποτέ να σου λέω ψέμματα ότι μου αρέσει κάποια από τη σχολή, και πάντα ένιωθα ότι στην ζωή μου εσύ μου έδινες τα πάντα, εγώ όμως κρατούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου για μένα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να στο πω, και να σε ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές που ήσουν δίπλα μου. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις, αλλά ξέρω ότι πλέον θα έχω την συνείδησή μου καθαρή, ότι για μία φορά στη ζωή μου ήμουν εντάξει απέναντί σου."
Η Μαρία αγκάλιασε τον Στέφανο, από τότε δεν αποχωρίστηκε ποτέ ο ένας τον άλλον, το comingout τελικά ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του. Μέχρι σήμερα, οι 2 τους ήταν σαν αδέρφια, η ζωή τους άλλαξε κατά πολύ προς το καλύτερο και ο Στέφανος κατάλαβε πλέον πως οι άνθρωποι που τον αγαπούν, τον αγαπούν γι' αυτό που είναι. Η ομοφυλοφιλία του είναι και αυτό μέρος που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του και τον έκανε τον άνθρωπο που αγάπησε η Μαρία.
Λίγα χρόνια μετά, αυτά τα 2 παιδιά βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα, μένουν μαζί και μολονότι τα ονόματα και τα μέρη είναι διαφορετικά, η ιστορία τους είναι αληθινή.
Λακέρδα: Ο παστός (διατηρημένος σε άλμη) τόννος και η παστή παλαμίδα, αυτά που οι αρχαίοι ονόμαζαν θύννας (< ο θύννος, θηλ.θύννα), οι Ρωμαίοι τα έλεγαν lacertae.
Φτώχεια: η έλλειψη βασικών αγαθών.
Φιλότιμο: αξιοπρέπεια, τιμή, περηφάνια.
Οι τρεις εβδομάδες πριν την αρχή της Σαρακοστής ονομάζονται Προφωνή, Κρεατινήκαι της Τυροφάγου. Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, εν είδει προετοιμασίας για τη νηστεία της Σαρακοστής (και καλά).
Έσπευσαν λοιπόν, σύσσωμοι οι Έλληνες να το κάψουν ένεκα της εθνικής αυτής εορτής. Ξέρουμε να εκτιμάμε αυτά που μας έχουν δωθεί, και σαν φιλότιμοι άνθρωποι που είμαστε, τρέξαμε όλοι μας να τιμήσουμε την σημασία αυτής της ημέρας ( Τι είπαμε γιορτάζουμε; ε; ε;; ). Φάγαμε, ήπιαμε, διασκεδάσαμε και δώστου οι χοροί και τα γαρύφαλλα.. γιατί σε μερικές μέρες ξεκινάνε τα πάθη του Κυρίου και όλοι μαζί θα συμπορευθούμε
Που κολλάει η λακέρδα και η φτώχεια θα μου πείτε τώρα... Δεν είναι δύσκολο φίλοι και φίλες. Ο κος Πρωθυπουργός, χορεύει στον ρυθμό των Ευρωπαίων και συνεχίζει να φορολογεί, να παγώνει μισθούς, να μειώνει συντάξεις και γενικά, κάνει ότι μπορεί ο άνθρωπος για να μας κάνει φτωχότερους. Οι απολαβές όλων μας μειώνονται, κανείς δεν νοιάζεται για την αισχροκέρδια, καθώς όλοι βάζουμε το λιθαράκι μας για να την τιμήσουμε...
ΑΛΛΆ! Είμαστε φιλότιμοι άνθρωποι... δεν γίνεται να μην γιορτάσουμε αυτή την ύψιστη ημέρα της ανθρωπότητας.. θα βγούμε και έχει ο Θεός... (η σύνταξη της γιαγιάς καλά κρατεί εξ' άλλου). Η τραγικότητα της κατάστασης φαίνεται αν παρατηρήσεις λίγο την πραγματικότητα γύρω σου, που ο κόσμος κουνάει την ουρά του για ένα ξερό κομμάτι ψωμί, και ακόμα και αν δεν έχει να αγοράσει ούτε φτερούγα, βρίσκει τρόπο να την βρει με ούζα και μεζέ (φτωχικά - φτωχικά) και φυσικά λακέρδα.
Αλλά δεν βαριέσαι;; Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη! "Κυρ-Μήτσο! γράφτα βερεσέ, γιορτάζουμε σήμερα!"
Πέρασαν ήδη αρκετά χρόνια από τότε που έφυγε, για πάντα όμως θα είναι στις καρδιές μας. Η ΜαλβίναΚάραλη ( Μαρία - Ελένη Σακκά ), γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952 στον Πειραιά (καταγωγή: Ψαρά Χίου) και αποτέλεσε ένα σύμβολο για την ελληνική τηλεόραση και την ελληνική πραγματικότητα.
Σπούδασε κυβερνητική στο Παρίσι, ενώ εργάστηκε σε εφημερίδες (Απογευματινή, Ελευθεροτυπία), και περιοδικά (Επίκαιρα, Γυναίκα, 01 κ.α.). Αρκετοί από εμάς την γνωρίσαμε μέσα από την μικρή οθόνη, σε εκπομπές της όπως ΜαλβίναLive (ΣΚΑΙ) και ΜαλβίναHostess (Mega). Ο χαρακτήρας των εκπομπών της ήταν επικριτικός, σατυρικός ενώ αφορούσε την πολιτική ζωή και τα πρόσωπά της. Έκανε 3 γάμους, και απέκτησε 3 παιδιά, έφυγε τον Ιούνιο του 2002 μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε την ομορφιά, την απλότητα και την Αθήνα, ενώ σιχαινόταν την κριτική, πράγμα αρκετά οξύμωρο καθώς οι τηλεοπτικές της εμφανίσεις είχαν να κάνουν κυρίως με κριτική. Όπως είχε δηλώσει και η ίδια, ο μεγαλύτερος της έρωτας, ήταν ο ίδιος ο έρωτας:
"Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή. Και ξέρω πως αν μου πάρεις τον έρωτα από μέσα μου θα μου πάρεις τη ζωή μαζί. Θα με στριμώξεις και θα με ταπεινώσεις άγρια με αυτό τον τρόπο."
Για μένα, αυτή η άγνωστη γυναίκα ήταν μια φωνή ειλικρίνειας, μέσα σε αυτή την χώρα της σιωπής, αν και πολλοί προσπάθησαν να την φιμώσουν, αυτή έβρισκε πάντα την διέξοδο να έρθει σε επαφή με τον κόσμο που την αγάπαγε. Σε συνέντευξή της δήλωσε τα παρακάτω:
"Χεσμένους τους έχω όλους. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε αυτό το διασαλευμένο χώρο ήξερα πάντα από ποιόν έπεφτε τηλέφωνο στο γραφείο του διευθυντή μου για να κοπώ. Κι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια γίνεται ένα φοβερό ριπλέυ κάτω από ένα διαφορετικό ονοματεπώνυμο. Μακάρι η ταπείνωση της ολοσχερούς λησμονιάς να βρει όλους αυτούς στην ώρα τους. Όλοι όσοι μίσησαν και καταδίκασαν έναν Στρίντμπερκ στην τρέλα έχουν ξεχαστεί στην αιώνια λήθη. Τους ξέχεσε η Ιστορία. Εξάλλου σε μια χώρα και μια κοινωνία που τα χαρτιά είναι έτσι μοιρασμένα ώστε όλοι οι μέτριοι αυτού του κόσμου να κάθονται δίπλα σε έναν Διονύσιο Σολωμό κι έναν Άρη Βελουχιώτη δεν έχεις και πολλά να ελπίζεις. Εγώ πάντως δώρο τους έκανα: έναν δημοσιογράφο λιγότερο."
Θα σε θυμόμαστε για πάντα από τα βάθη της καρδιάς μας, κρίμα που αυτό που δεν πέτυχαν οι προσπάθειες όλων των πολιτικών, το πέτυχε τελικά η μοίρα. Το βίντεο ακολουθεί για να σε θυμόμαστε όπως θα 'ήθελες, με χαρά, συνείδηση και πάντα αισιοδοξία
Τι κι αν δεν τον ξέρουμε καθόλου; Τι κι αν υπάρχει ήδη μια προσωπογραφία που τον περιγράφει; Το καλό του blogging είναι ότι όλοι μπορούν να 'χουν άποψη για τα πάντα, έτσι και εγώ λοιπόν, βασισμένος στην δημοσίευση του φίλου GeminiCius θα δώσω την δική μου εκδοχή για τον Ιθάκη-Man, όπως τον έχω ψυχολογήσει εγώ.
Ανήκει στην δική μου γενιά... τέλος 80's με αρχές 90's... γύρω στα 20 όπως λέει και η προηγούμενη εκδοχή. Κυπραίος, όπως δηλώνει και με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες...
Εγώ θα πρωτοτυπίσω και θα κάνω αναφορά όχι μόνο για το πιθανό του μέλλον, αλλά και στο παρελθόν του.
Γεννήθηκε λοιπόν σε μια χώρα με υψηλό βιωτικό επίπεδο -που δεν κάνει δικό της X-Factor βέβαια- αρκετά προβλήματα όμως, καθώς εν έτη 2010, η χώρα του έχει ακόμα νωπές τις μνήμες μιας εισβολής από τους γείτονες Τούρκους. Μεγάλωσε λοιπόν σε ένα έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, χωρίς βέβαια να λείπει αγάπη από τον περίγυρό του. Μια χώρα που πάντα τον έκανε να νιώθει διαφορετικός, μεγαλώνοντας σε έναν ψευτο-απελευθερωμένο κόσμο, ο ίδιος είχε όμορφα σχολικά χρόνια, χωρίς να βιώσει τον σκληρό ρατσισμό που δέχονται άλλοι μαθητές που είναι διαφορετικοί. Όλα αυτά όμως, είχαν και το τίμημά τους... ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερος όσο θα 'θελε. Σύμφωνα με την αυτο-εντύπωσή του, ένιωθε ότι υπήρχαν 2 Ιθάκη-man, αυτό που βλέπει ο κόσμος, και αυτό που ένιωθε μέσα του. Αυτό τον οδήγησε στο να μιλάει πολύ συχνά με τον εαυτό του, και να προσπαθεί να ταυτίσει τους 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους.
Τα χρόνια περνάνε όμως, και σιγά σιγά παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, μαθαίνει να σέβεται την διαφορετικότητά του να την κάνει πλεονέκτημα. Μαθαίνει να σέβεται τα πάντα γύρω του και να καταλήγει να γίνεται ένας άνθρωπος μοναδικός. Στο παρόν του έχει καταφέρει να συγκλίνουν οι 2 κόσμοι του περισσότερο, δεν έχει πετύχει όμως την ταύτιση που επιθυμεί. -γι' αυτό βλέπουμε και μερικά κατάλειπα στο blog του -
Για το μέλλον του θέλει να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο και να συγκεντρώσει διαφορετικές εικόνες, να γίνει - γι' αυτόν - καλύτερος άνθρωπος, να συνηθίσει οτιδήποτε τον ξενίζει. Στο άμεσο μέλλον βλέπει τον εαυτό του σε μια μεγάλη πόλη της Δυτικής Ευρώπης - όχι σε Αμερικάνικη ! - να ζει σε ένα πανέμορφα διακοσμημένο loft - κατά τι δική του γνώμη δηλαδή, εγώ όπως το βλέπω το κάνω και λίγο κιτς! Οι κόσμοι του έχουν πλέον ταυτιστεί, και πλέον νιώθει καλύτερα από ποτέ: νιώθει υπερήφανος και όχι κατώτερος γι' αυτό που είναι - , οι φίλοι του ξέρουν γι' αυτόν και τον έχουν αποδεχτεί όπως είναι, καθώς κάποιοι από αυτούς είναι str8. -κακές παρέες πρέπει να πω-
Η ζωή του περιλαμβάνει αρκετή δουλειά, δεν παραπονιέται όμως γι' αυτό, καθώς κάνει αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχει χρόνος για έντονο φλερτ με όμορφα αγόρια, αναζητόντας αυτόν που θα χαρίσει την καρδιά του, πάντα υπάρχει χρόνος να δει τους φίλους του και να πιεί μια μπύρα μαζί τους. Τα σαββατόβραδα περιλαμβάνουν clubbing συνήθως, ή ταινίες σε σπίτια δικών του ανθρώπων. Οι Κυριακές είναι αφιερωμένες στους φίλους, για καφέδες, φαγητό και κους-κους με τους ανθρώπους που είναι ακόμα μια οικογένεια γι' αυτόν. Μέσα στην εβδομάδα πάντα βρίσκει λίγο χρόνο μετά την δουλειά να χαζέψει στις βιτρίνες και έτσι καταλήγει πάντα χωρίς ευρώ στο τέλος του μήνα. Αυτό όμως δεν τον στενοχωρεί, καθώς βγάζει αρκετά ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του με το παραπάνω. -να δω όταν συνταξιοδοτηθείς τι θα κάνεις!!-
Το μακρινότερο μέλλον δεν θα προσπαθήσω το προβλέψω, θα το αφήσω να το πλάσεις εσύ στο μυαλό σου, ακριβώς όπως επιθυμείς εσύ, βασισμένο σε αυτά που σκέφτηκα εγώ, ή αν δεν ταυτίζονται, με τις δικές σου απόκρυφες σκέψεις.
Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι καθώς έγραφα ένιωσα ότι το παρελθόν που σου έδωσα μάλλον θα ταίριαζε το ίδιο καλά και σε εμένα. Επίσης, το κείμενο είναι εμπλουτισμένο και με μια δόση humor (πχ. το κιτς loft) , μην τα πάρεις στραβά!! Παρόλα αυτά θα θελα να με βαθμολογήσεις κατά πόσο σε πέτυχα!
PS: Το κείμενο έχει γραφτεί εδώ και 2 μέρες, απλά περίμενα αντίδραση στο ποστ του GeminiCious για να μην το ανεβάσω στην περίπτωση που είχε κράξιμο! χεχεχεχε
