Φοβάσαι μήπως η αγάπη δεν έρθει.
Ή φοβάσαι μήπως έρθει και δεν μπορέσεις να την κρατήσεις.
Φοβάσαι πως αν φύγεις μακριά - άστοχο νόημα να δεθείς.
Ή φοβάσαι οτι θα γεράσεις και θα 'σαι για πάντα μόνος.
Κάνεις έρωτα εφήμερα, από δω κι από κει, για να καλύψεις το κενό της.
Μια στιγμή καύλας και μια αγκαλιά μετά σε κάνει να νιώθεις οτι τα 'χεις όλα.
Ίσως, για 2 - 3 μέρες. Και μετά; Και μετά πάλι απ' την αρχή.
Δεν ψάχνεις αγάπη, λες πως δεν υπάρχει.
Δεν ψάχνεις αγάπη, αυτός ο κόσμος δεν φτιάχτηκε για ομοφυλόφιλους.
Η οπτική μου, η οπτική σου... και συναντιόμαστε, και περνάμε καλά.
Μετά φεύγεις για να βρεις τον επόμενο. Και γω μάταια προσπαθώ να σε ξαναβρω.
Δεν είσαι ο πρώτος, εγώ όμως φταίω που δεν έμαθα ποτέ.
Φοβάμαι πως η αγάπη δεν θα έρθει.
Φοβάμαι οτι κι αν έρθει σίγουρα θα είναι στιγμιαία, η δική σου αγάπη.
Φοβάμαι πως θα γεράσω μόνος και έτσι καταλήγω να ζω με φοβίες.
Φοβίες που μου τρώνε το σήμερα, το αύριο, τις καλές μας στιγμές.
Φοβάμαι, πως σ' ερωτεύτηκα κι ας μην το μάθεις ποτέ.
Φοβάμαι πια να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου, να πω πως νιώθω.
Φοβάμαι πως όλα στροβιλίζονται μάταια.
Φοβάμαι πως είμαι κενός.
Δεν έχω αύριο, δεν ζω. Μόνο φοβάμαι. Φοβάμαι να ζω.
Μηνύματα στα οποία όλοι έχουμε λίγο πολύ εκτεθεί, στο ίντερνετ, στα app, στα site κοινωνικής δικτύωσης, σε τουαλέτες ή και σε τοίχους. Όλοι μιλάνε για αρρενωπότητα, για ανδρισμό, για macho, για άντρες μ' αρχίδια.
Μα τι είναι όλα αυτά; Ποιος ορίζει τι είναι αρρενωπότητα και ποιος είναι άντρας; Αρκεί ένας πούτσος ανάμεσα στα πόδια σου για να σε βάλει στη λίστα τον αποδεκτών της λέξης "Αρρενωπός" ;
Για μένα αρρενωπότητα είναι τα γένια, τα δυνατά χέρια, το να ξέρεις να φτιάξεις το καζανάκι, το να καπνίζεις με στυλ, το να είσαι διασκεδαστής, το να πίνεις, να ανεβάζεις τη διάθεση στα πάρτυ, να περπατάς να σε κοιτάζουν και να καρδιοχτυπούν, να χαμογελάς και να πέφτουν πυροτεχνήματα, να έχεις μπράτσα, να χεις κοιλίτσα, ή να 'χεις 6-πακ, να πηγαίνεις για ψάρεμα/κηνύγι, να ψήνεις μπριζόλες στον κήπο με τους παλιόφιλους να δουλεύεις και να 'χεις αυτοκίνητο, να βρίζεις, να βλέπεις μπάλα, να πίνεις πιο πολύ, να γαμάς ή/και να γαμιέσαι, να έχεις ακριβό ρολόι, να μαγειρεύεις γυμνός, να έχεις συνέχεια σκληρό καυλί, να κάνεις υπέροχο κρεβάτι, να μιλάς δυνατά, να γελάς, να μένεις μόνος σου, να αγκαλιάζεις, να σε τρέμουν, να έχεις τατουάζ και σκουλαρίκι, να φοράς πουκάμισα, να έχεις καλή δουλειά, να πηγαίνεις εκδρομές, να αγαπάς, να ξέρεις να αγαπιέσαι, να φιλάς με πάθος, να 'χεις τρελοπαρέα, να ρίχνεις καμιά σφαλιάρα, να παθιάζεσαι, να είσαι ειλικρινής, να ψηφίζεις και να βρίζεις την πολιτική, να έχεις ευτυχισμένη οικογένεια, να λατρεύεις το καλό κρασί, να είσαι ενεργός στην κοινωνία, να αρέσεις, να αρέσεις πολύ.
Βρίσκοντας με ένα γρήγορο brainstorming λέξεις/καταστάσεις που ορίζουν αρρενωπότητα, κατέληξα στα παραπάνω. Για μένα έτσι είναι, τι γίνεται όμως αν σπάει ο καρπός σου; αν έχεις λίγο πιο λεπτή φωνή; αν έχεις μακρύ μαλλί και μπλουζάκι με ανοιχτό ντεκολτέ; Αν βάζεις μάσκα προσώπου, και ενυδατική; Αν βγάζεις τα φρύδια σου και λιμάρεις τα νύχια σου; Το ένα αναιρεί το άλλο; Και ποιος ορίζει τον βαθμό που ένα φρύδι σου κόβει points αρρενωπότητας;
Και αν εγώ ας πούμε είμαι διασκεδαστής με 6 πακ, βλέπω μπάλα, έχω τατουάζ και βγάζω τα φρύδια μου; Δεν είμαι αρκετά άντρας; Αν κάποιος έχει μακρύ μαλλί; να τον φωνάζω γυναίκα; Μήπως μωρέ είναι καλύτερα να 'χω ένα φρύδι εννιαίο; Και σκαμμένο πρόσωπο; Αποφασίστε γρήγορα γιατί μπερδεύτηκα.
Ο καθένας διαλέγει και παίρνει, και δίνει ορισμούς που τον βολεύουν και τον συμφέρουν ανάλογα με τα γούστα του. Σίγουρα δεν θα ορίσω εγώ τον άντρα τον σωστό, απλά για να ξέρω και εγώ, είμαι αρρενωπός; να απαντάω στις αγγελίες ή όχι;
Συνεχίζουμε να είμαστε εδώ, να υπάρχουμε, να ανασαίνουμε, να δουλεύουμε, να ερωτευόμαστε, να απογοητευόμαστε. Ξανά από την αρχή, και μετά να κοιμόμαστε, να πίνουμε καφέ, να διασκεδάζουμε, να γελάμε και να κλαίμε.
Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου το timeline. Σαν κύκλους που διαγράφονται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Στροβιλίζεσαι. Ίσως είναι το καλό και το κακό, το ying yang, όπου συνέχεια κερδίζεις και χάνεις, για να καταλήξεις -στιγμιαία- σε μια ισορροπία που θα ανατραπεί από το κακό. Και μετά πάλι από το καλό. Όλα αυτά, πάνω σε μία γραμμή, έναν άξονα, αυτόν του χρόνου, που προχωρά διαρκώς, και πάνω σε αυτόν διαγράφονται οι κύκλοι.
Κάπως έτσι κυλάει και η δική μου καθημερινότητα: με τις καλές στιγμές, τις καλύτερες, αλλά και τις κακές. Τελικά που καταλήγει όμως όλο αυτό; Σε βάθος χρόνου υπάρχει κατάληξη; ή είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε μια κοινή πορεία μέχρι το τέλος;
Ξέρω, πολύ το φιλοσοφώ, και δεν σας έχω συνηθίσει. Απλά έτσι με έπιασε τώρα! Ακούω σχόλια, και απόψεις :)
Οι συζητήσεις που ακολουθούν είναι μεταξύ εμένα και ενός φίλου, σε irc mode. Στιγματίζονται διαφορετικά προφίλ ανθρώπων, αντιδράσεις και επιθυμίες, που όλα όμως βαίνουν κάτω από τον κοινό παρανομαστή της ανυπέρβλητης αναζήτησης για έρωτα. Απολαύστε.
A:Hi
B:Hi kai se sena
A:stats?
B:1,74, 75kg, lugerokosmos, mavromallis
A:ti spas ti mesh ?
B:ama laxei
A: a ok
B: e mi mas meinei kai kana sunitheio
A:o karpos tsagiero ?
B: mono otan krataw to flutzani.
A:s kanei?
B: oxi
A:hi
B:hi
A:apo ?
B:anw kremasta
A: esy?
B: arxidia ?
A:καιαπ' αυτά
B:ta kremasta, arxidia einai ?
A:οχι. Ο τόπος καταγωγής μ
B:δεν σου κάνει;
A:sorry oxi
B:οκ. Πάω σε άλλον με μεγαλύτερη φαντασία
Α:Hi
A:Hi eipa
B:hi
A:ti kaneis?
B:ta panda 70 eyro
sales
A: akrivos eisai. Ti leei i poiotita?
B:veloudo
A:pips kans?
B:oxi
A:hi
B:Hello!!!!
A:ti kanei to trelo agori?
B: ta mathimata tou
A:Γεια. Στατσ
A: E ξύπνα
B: 32, πουσταρα
A:τι 32? χρονών, κιλά, cm?
B:ypsos
A:podia, cm, metra?
B:olos
A:telos. Se pantreuomai
Se perimenw se 40lepta
an oxi, 8a pantreuto ton prwto antra pou 8a dw sto room
Κι όμως πέρασε περίπου ένα εξάμηνο... μισός χρόνος σχεδόν.
Μέσα σε ένα εξάμηνο βίωσα τόσα πολλά μαζί, που δεν ξέρω αν είμαι έτοιμος να τα διαχειριστώ. Εικόνες, διαφορετικές, μοναδικές και σίγουρα ανεπανάληπτες. Όλα σαν ένα όνειρο που καλούμαι να συνεχίσω από εδώ και πέρα.
Μια ζωή ρόδινη, γεμάτη ταξίδια ανά την Ευρώπη, γνωριμίες με ανθρώπους από όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Με άλλους τσακωθήκαμε, με άλλους γελάσαμε, με άλλους απλά διαφωνήσαμε. Δεν έχει σημασία, όλοι τους έχουν μια ξεχωριστή θέση για μένα. Ένα εξάμηνο στο Βέλγιο μαζί τους ήταν αυτό που χρειαζόμουν. Ταξιδέψαμε, βρεθήκαμε μαζί Ολλανδία, Γερμανία, Ηνωμένο Βασίλειο και Γαλλία. Ακόμα και τώρα που το γράφω δεν ξέρω αν το πιστεύω 100%, νιώθω τόσο παράξενα... σαν όνειρο.
...και από 'κει πάλι στον εφιάλτη και την καθημερινότητα της Αθήνας. Σύντομα θα επιστρέψω, και καλούμαι να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον γνώριμο μεν, ανεπιθύμητο δε. Είναι σχεδόν ακατόρθωτο να καλο-μάθεις έναν σκύλο με Pedigree και μετά να του απαιτείς να επιστρέψει στον παλιόφιλο, το κοκαλάκι. Έτσι νιώθω και εγώ, σα να έζησα τη μεγάλη ζωή και τώρα να πρέπει να επιστρέψω στο χωρίο μου. Όχι ότι είναι άσχημα και στο χωριό... απλά όλο αυτό ήταν το μαράζι μου, ήθελα την πόλη μου να είναι ακριβώς όπως η πόλη που πέρασα το τελευταίο μου εξάμηνο... και ήθελα αντί να αφήνω το Βέλγιο, να αφήνω την Αθήνα...
Ξέχασα τι είναι η απεργία, δεν θυμάμαι καν τι είναι η στάση εργασίας, έμαθα στους καθηγητές που ασχολούνται με την απόδοση των φοιτητών, συνήθισα όλη αυτή την οργάνωση που απουσιάζει από την Ελλάδα. Συνήθισα να παίρνω το ποδήλατο για τις πιο μακρινές αποστάσεις. Καλόμαθα στο να κοιμάμαι και να 'χω πλήρη σιγή - αγάπησα το γεγονός ότι πήγαινα στον σταθμό των τρένων και με 5€ πήγαινα όπου ήθελα εντός της χώρας. Παραξενεύτηκα που καπνίζουν ακόμα στα bar, και εντυπωσιάστηκα με το αγαπημένο μου -πλέον- shotbar, που μοιράζει σφηνάκια-λικέρ παραγωγής του. Θεωρώ πλέον δεδομένο το να παίρνω τον κατάλογο και να ψάχνω να πιω κάποια διαφορετική μπύρα, να συζητάω και να σχεδιάζω τα επόμενα ταξίδια, και να να να...
Τόσα πολλά, τόσο διαφορετικά και όμως ακόμα δεν μπορώ να διακρίνω το όνειρο από την πραγματικότητα. Με συγχωρείτε αλλά όλο αυτό ήταν πολύ για μένα, περισσότερο από αυτό που ζήτησα, και ίσως και παραπάνω απ' ότι θα φανταζόμουν.
Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους που γνώρισα εδώ για την υπέροχη συμβολή τους στο καλύτερό μου εξάμηνο, και να τους δώσω την υπόσχεση ότι θα ξανασυναντηθούμε σύντομα.
Άλλαξε ο μήνας... έπιασαν και τα χιόνια εδώ, και το ανυπέρβλητο κρύο. Είμαστε μαθημένοι αλλιώς εμείς οι νότιοι βλέπετε. Αλλά και τα white christmas έχουν την χάρη τους. Περνάμε όμορφα την κάθε στιγμή, δεν πτοούμαστε!
Κατά τ' άλλα τίποτα συγκεκριμένο... είμαι καλά, είμαι χαρούμενος και μου λείπουν κάποια πράγματα από την Ελλάδα...από την άλλη θα μου λείψουν κάποια άλλα όταν επιστρέψω...
Με τίποτα δεν είμαστε ευχαριστημένοι τελικά οι άνθρωποι.
Anywayz, να δηλώσω στον σύζυγό μου ότι τον αγαπώ. Πάμε και να το κουνήσουμε μία.
ΥΓ: Καλό μήνα και σε σένα καλό μου, που με διαβάζεις τώρα, και μου έστειλλες στο msn και δεν σου απάντησα! Χίλια συγνώμη, όταν σε πετύχω θα κάτσω να τα πούμε πολύ! :D
Ερχόμαστε στον κόσμο. Αυτό το θείο μυστήριο που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Και ξεκινάνε όλα. Σε μια προκαθορισμένη διαδρομή. Θα μεγαλώσουμε, θα πάμε σχολείο, θα ανακαλύψουμε ταλέντα και αδυναμίες, κλίσεις και επιθυμίες.
Ίσως σπουδάσουμε, ίσως όχι. Αλλά θα δουλέψουμε, για να ζήσουμε, για να κάνουμε διάφορα που θα μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστοί. Θα ερωτευτούμε, θα απογοητευτούμε. Και όλα θα τελειώσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Καλούμαστε να διαλέξουμε επάγγελμα, δουλειά, σπουδές. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που δεν επιτρέπει την επιστροφή, αφού την ξεπεράσεις. Η ρουτίνα. Ο εχθρός των πάντων.
Αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους. Τους βαρίομαστε, δεν θέλουμε ρουτίνα, θέλουμε κάτι μοναδικό. Δεν θα το βρούμε. Είναι προκαθορισμένη η διαδρομή τους. Προορισμός: ρουτίνα. Η απάντηση λοιπόν είναι να βρούμε κάτι που θέλουμε να ζήσουμε μαζί του:
Να διαλέξουμε ερωτικό σύντροφο που θέλουμε να μοιραστούμε την μιζέρια της ρουτίνας μας. Να βρούμε δουλειά που θα χαρίζει μερικά χαμόγελα, ακόμα και αν την σιχαινόμαστε...
Όλα στο μυαλό μου φαίνονται σαν ένας φαύλος κύκλος. Δεν έχει νόημα... τίποτα δεν έχει νόημα. Δεν ζούμε, δεν επιλέγουμε. Είναι όλα προκαθορισμένα. Και είναι όλα ίδια. Δεν βλέπω διαφορά. Δεν ζω, δεν μαθαίνω. Απογοητεύομαι.
Σύνολο επιλογών. Πότε τελειώνουν οι επιλογές; Τι κάνεις όταν διαλέγεις λάθος; Για πόσο ακόμα θα μπορείς να διαλέγεις; Δεν έχει νόημα. Ρουτίνα.
Ε έτσι είναι αυτά τα πράγματα, ξέρετε τώρα και εσείς. Έλλειψη έμπνευσης... λίγο το καλοκαιράκι, οι διακοπές, οι διάφορες δουλειές, σε βγάζουν εκτός προγράμματος.
Πιθανότατα εντός ολίγων ημερών θα έχετε καινούριες αναρτήσεις :)
Με όλα αυτά που έχουν γίνει, και ακόμα όσα πρόκειται να γίνουν, νιώθω την ανάγκη να γράψω 2-3 λόγια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνομαι, και όπως θεωρώ πως θα είναι οι επόμενες για εμένα αλλά και για τον κόσμο γύρω μου.
---
Όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο έλλειμμα της χώρας μας, που κάθε χρόνο διογκωνόταν, ενώ η νέα κυβέρνηση, είχε υποσχεθεί προεκλογικά να μας βγάλει από την κρίση μέσα σε 100 ημέρες, καθότι υπήρχε πλήρες σχέδιο, και να κάνει τις κατάλληλες ενέργειες έτσι ώστε να μειωθεί το έλλειμμα Στην πορεία μας είπαν πως δεν ξέρανε την οικονομική κατάσταση της χώρας και το σχέδιο πήγε για φούντο. Γιατί έτσι απλοί άνθρωποι που είναι και αυτοί οι πολιτικοί, που να έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα της χώρας. Αχ πόσο ταυτίζομαι μαζί τους ώρες ώρες!
Όπως και να 'χει... από εκείνη τη στιγμή και μετά όλα τρέξανε, σαν να κοιμήθηκα μια ημέρα και να ξύπνησα την επομένη μέσα στο χάος. Δεν μου φαίνεται παράλογο, σαν ηφαίστειο που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια και τελικά έκανε το μεγάλο μπαμ. Η χώρα πρέπει να μειώσει άμεσα το έλλειμμά της, καθότι είμαστε όλοι κλέφτες και καλοπερασάκιδες. Έτσι μας βλέπουν έξω, πιστεύουν πως οι Έλληνες κλέψανε την Ευρώπη και είναι όλοι πλούσιοι, αργόσχολοι και ευτυχισμένοι... που να 'ξεραν και αυτοί...
Έτσι έγινε το μπαμ, μέσα από άπειρες απεργίες, συνελεύσεις, διαδηλώσεις, επιθέσεις, με αποκορύφωμα τον θάνατο 3 ανθρώπων, που ήταν αναγκασμένοι να μείνουν μέσα στο κτίριο τις εταιρίας τους, χωρίς να 'χουν την πολυτέλεια να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους για όσα γίνονται... το αποκορύφωμα... ίσως και όχι....
αποκορύφωμα... ή μήπως η νέα καθημερινότητα..
Στεναχωρήθηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα με όλα όσα έγιναν, και έψαξα στα μπλογκ να δω την οργή του κόσμου, ψάχνοντας κάποιον που να νιώθει όπως εγώ... ίσως για να ταυτιστώ, ίσως για να νιώσω πως ανήκω κάπου... ίσως ήθελα να μην νιώθω μόνος... Οι φωνές διαφορετικές, αντίθετες απόψεις, και πολλοί νέοι άνθρωποι, ο μελλοντικός πυρήνας της νέας Ελλάδας, να επικροτεί όλα αυτά. Να χαίρεται για την εξέλιξη των γεγονότων στις 5/5... να μιλάει για μια νέα επανάσταση, να δείχνει τον θάνατο ενός μωρού σαν "θυσία" για όλους εμάς...
Ίσως τελικά να μην έπρεπε να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία... στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα... πως γίνεται να μιλάς τόσο ψυχρά για 3 αθώους; 3 νέους με όνειρα, ελπίδες και ανησυχίες όπως εμείς... όπως εγώ...
Όλο αυτό με βάζει σε μια κατάσταση να σκέφτομαι πως το αύριο δεν θα είναι καθόλου εύκολο, η αντίληψη του μέσου Έλληνα δεν συγκλίνει με την δική μου, και η νέα τάξη πραγμάτων θα είναι χειρότερη από τον χειρότερο εφιάλτη μου. Κρίμα... κρίμα και πάλι κρίμα για αυτή την τόσο όμορφη χώρα, για αυτά τα νέα παιδιά, για την μάνα μου που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη επειδή αφιέρωσε όλα τα χρόνια της στο να με μεγαλώσει αντί να δουλέψει... και παρόλα αυτά εγώ να φοβάμαι που την έχω αφήσει μόνη της, μην της συμβεί κάτι κακό...
Την επομένη των γεγονότων βρέθηκα στο Χαλάνδρι... μια μαυροφορεμένη γιαγιά μας είδε να περιμένουμε σε μια γωνιά και ήρθε απειλητική προς το μέρος μας. "Να μην ξαναπάτε σε πορείες, που σκοτώνετε τον κόσμο και δεν ντρέπεστε! Νέοι άνθρωποι είστε, ντροπή σας!"
Ο φόβος και η αβεβαιότητα ρίζωσε στην καρδιά μου, και στην καρδιά κάθε ανθρώπου σε αυτή τη χώρα. Ήδη φοβάμαι... κάποτε ίσως φοβόμουν τους οικονομικούς μετανάστες... Όχι! όχι από φόβο επειδή είναι ξένοι. Επειδή είναι άνθρωποι που έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο και η χώρα μας δυστυχώς δεν τους το προσφέρει... ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει όταν πεινάει, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν φανταζόταν.
Πλέον φοβάμαι τους πάντες, τους Έλληνες ακόμα περισσότερο, και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι αλλοδαποί έχουν μάθει να επιβιώνουν πολύ καλά σε κάτι που εμάς μας σόκαρε. Αλλά πλέον είμαστε αναγκασμένοι να ανεχτούμε όλα αυτά, να μειώσουμε τα έξοδά μας σαν κράτος, να μεγαλώσουμε τα παιδιά με τα απολύτως βασικά...
Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι, κακόμοιροι και αξιοθρήνητοι να εκλιπαρούν για μια δουλειά, και ακόμα τόσοι που έχουν μια δουλειά να εκλιπαρούν για αξιοπρέπεια. Τι ειρωνεία.. τελικά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...
Πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα, δεν διαφωνώ, όλοι λίγο πολύ είμαστε "κλέφτες" του κράτους... από την υπάλληλο στα ΕΛΤΑ που εξυπηρετεί 1 πελάτη το 10λεπτο επειδή δεν την έπιασε ο καφές, μέχρι και εμένα που μου έσβησε την 40ευρη κλήση ένας γνωστός μου. Άλλοι κλέψαμε πιο πολλά, άλλοι λιγότερα... και άλλοι ίσως και τίποτα.
Άλλοι το κάνανε για να επιβιώσουν, καθώς οι μισθοί ποτέ δεν έφταναν, άλλοι για να κρατήσουν αυτά που έχουν, και άλλοι για να πλουτίσουν. Το κίνητρο για μένα δεν έχει καμία διαφορά, το αποτέλεσμα είναι ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ελλάδα στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου είναι τελειωμένη. Οι επιχειρήσεις, που δίνουν τις θέσεις εργασίας δεν έρχονται, άλλες φεύγουν, και το τίμημα το πληρώνουμε όλοι... και οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι...
Γιατί όταν το positioning της Ελλάδας είναι το ίδιο με αυτό της "λαμογιάς" και της "καλοπέρασης" , τότε ο εργοδότης, ή ο φίλος ή ο οποιοσδήποτε από το εξωτερικό είναι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντί σου, και εσύ πρέπει να αγωνιστής για να αποδείξεις ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα...
Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, δεν θέλω να ζήσω στη μιζέρια της Ελλάδας, θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα. Θέλω να φτάσω στα 60-70 και να ξέρω ότι έκανα πάντα αυτό που ήθελα, δεν θέλω να θυμάμαι ότι αγωνίστηκα για να φτιάξω κάτι που χάλασαν οι προγενέστεροι. Θέλω να ζήσω έξω, με αξιοπρέπεια, να με σέβονται, να με καταλαβαίνουν.
Θέλω να δουλέψω, να είμαι άνθρωπος, να με αγαπήσουν ανιδιοτελώς... θέλω να πάρω το πτυχίο μου και να ανοίξω τα φτερά μου, όπως ονειρευόμουν παλιά.
Θέλω θέλω θέλω... τελικά τι θέλω;
Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, θέλω να μεγαλώσω ευτυχισμένος, θέλω το αυτονόητο...
Θέλω να ακούσω και τα δικά σας θέλω, θέλω βοήθεια, θέλω να βλέπω αγάπη γύρω μου...
Ζέστη ζέστη και πάλι ζέστη τον τελευταίο καιρό, μάλλον μπήκε το καλοκαίρι πριν την ώρα του, και ενώ εγώ δήλωσα πως θα λείψω, εντούτοις να 'μαι και σήμερα να κάνω δημοσίευση.
Δεν θα σας ταλαιπωρήσω πολύ, μη φωνάζετε! Απλά ήθελα να το σχολιάσω. Τι κρίμα που το κλίμα κάθε χρόνο χειροτερεύει.. και δυστυχώς οι αλλαγές είναι τόσο αισθητές, που μπορείς να διακρίνεις εύκολα την διαφορά... Κάποτε έθετα στον εαυτό μου το δίλημμα μεταξύ χειμώνα - καλοκαίρι. Θα μου πεις σιγά τον χειμώνα που περνάμε (και δεν θα 'χεις και άδικο) αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Φέτος λοιπόν αποφάσισα ότι η καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη, και ο καιρός είναι μαγευτικός ακριβώς έτσι όπως ήταν πριν 10 μέρες.
Κάνει την ζέστη του, φοράς το κοντομάνικο, παίρνεις και μια ζακετούλα καλού κακού - αχρείαστη να 'ναι - τα δέντρα είναι ανθισμένα... Αλήθεια παρατηρήσατε πόσο πιο όμορφη είναι η Αθήνα μας τώρα που το λιγοστό της πράσινο βρίσκεται στα καλύτερά του; Οδηγούσα κοντά στο Καλλιμάρμαρο τις προάλλες, και έβλεπα όλα τα δέντρα να στέκουν καμαρωτά και αμέσως μου έφτιαξε την διάθεση.
Όπως και να 'χει... οι εποχές κάνουν τον κύκλο τους, και άμα δεν είχαμε τους καύσωνες του καλοκαιριού και τις κουβέρτες του χειμώνα, δεν θα εκτιμούσαμε ποτέ αυτή την ανοιξιάτικη ευδαιμονία!
By the way, μου πρότειναν κάποιοι φίλοι μου να πάμε αύριο για μπάνιο... το έχει δοκιμάσει κανείς (για φέτος εννοώ! Μην ακούσω καμιά πατάτα!!); Πως είναι η θάλασσα αυτή την περίοδο; Αν έχετε καμιά ιδέα, ξέρετε, μη διστάσετε!
Φιλιά πολλά στα μουτράκια σας!
Πάρτε και μια καλοκαιρινή φώτο, έτσι για να ανεβαίνουμε :))
