Συνεχίζουμε να είμαστε εδώ, να υπάρχουμε, να ανασαίνουμε, να δουλεύουμε, να ερωτευόμαστε, να απογοητευόμαστε. Ξανά από την αρχή, και μετά να κοιμόμαστε, να πίνουμε καφέ, να διασκεδάζουμε, να γελάμε και να κλαίμε.
Κάπως έτσι έχω στο μυαλό μου το timeline. Σαν κύκλους που διαγράφονται χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Στροβιλίζεσαι. Ίσως είναι το καλό και το κακό, το ying yang, όπου συνέχεια κερδίζεις και χάνεις, για να καταλήξεις -στιγμιαία- σε μια ισορροπία που θα ανατραπεί από το κακό. Και μετά πάλι από το καλό. Όλα αυτά, πάνω σε μία γραμμή, έναν άξονα, αυτόν του χρόνου, που προχωρά διαρκώς, και πάνω σε αυτόν διαγράφονται οι κύκλοι.
Κάπως έτσι κυλάει και η δική μου καθημερινότητα: με τις καλές στιγμές, τις καλύτερες, αλλά και τις κακές. Τελικά που καταλήγει όμως όλο αυτό; Σε βάθος χρόνου υπάρχει κατάληξη; ή είμαστε καταδικασμένοι να ακολουθούμε μια κοινή πορεία μέχρι το τέλος;
Ξέρω, πολύ το φιλοσοφώ, και δεν σας έχω συνηθίσει. Απλά έτσι με έπιασε τώρα! Ακούω σχόλια, και απόψεις :)
