Ναι... όχι... εσείς αποφασίζετε.
Ερχόμαστε στον κόσμο. Αυτό το θείο μυστήριο που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Και ξεκινάνε όλα. Σε μια προκαθορισμένη διαδρομή. Θα μεγαλώσουμε, θα πάμε σχολείο, θα ανακαλύψουμε ταλέντα και αδυναμίες, κλίσεις και επιθυμίες.
Ίσως σπουδάσουμε, ίσως όχι. Αλλά θα δουλέψουμε, για να ζήσουμε, για να κάνουμε διάφορα που θα μας κάνουν να νιώσουμε ξεχωριστοί. Θα ερωτευτούμε, θα απογοητευτούμε. Και όλα θα τελειώσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.
Καλούμαστε να διαλέξουμε επάγγελμα, δουλειά, σπουδές. Υπάρχει όμως μια λεπτή γραμμή που δεν επιτρέπει την επιστροφή, αφού την ξεπεράσεις. Η ρουτίνα. Ο εχθρός των πάντων.
Αλλάζουμε ερωτικούς συντρόφους. Τους βαρίομαστε, δεν θέλουμε ρουτίνα, θέλουμε κάτι μοναδικό. Δεν θα το βρούμε. Είναι προκαθορισμένη η διαδρομή τους. Προορισμός: ρουτίνα. Η απάντηση λοιπόν είναι να βρούμε κάτι που θέλουμε να ζήσουμε μαζί του:
Να διαλέξουμε ερωτικό σύντροφο που θέλουμε να μοιραστούμε την μιζέρια της ρουτίνας μας. Να βρούμε δουλειά που θα χαρίζει μερικά χαμόγελα, ακόμα και αν την σιχαινόμαστε...
Διαλέγουμε. Κάνουμε λάθη, ξαναδιαλέγουμε. Ζούμε. Μαθαίνουμε. Απογοητευόμαστε. Ξαναδιαλέγουμε.
Όλα στο μυαλό μου φαίνονται σαν ένας φαύλος κύκλος. Δεν έχει νόημα... τίποτα δεν έχει νόημα. Δεν ζούμε, δεν επιλέγουμε. Είναι όλα προκαθορισμένα. Και είναι όλα ίδια. Δεν βλέπω διαφορά. Δεν ζω, δεν μαθαίνω. Απογοητεύομαι.
Σύνολο επιλογών. Πότε τελειώνουν οι επιλογές; Τι κάνεις όταν διαλέγεις λάθος; Για πόσο ακόμα θα μπορείς να διαλέγεις; Δεν έχει νόημα. Ρουτίνα.
Θέλω. Απαιτώ. Βιάζομαι. Αγαπώ. Θέλω. Θέλω να ζω
