Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Η επόμενη μέρα...

Με όλα αυτά που έχουν γίνει, και ακόμα όσα πρόκειται να γίνουν, νιώθω την ανάγκη να γράψω 2-3 λόγια για την κατάσταση όπως την αντιλαμβάνομαι, και όπως θεωρώ πως θα είναι οι επόμενες για εμένα αλλά και για τον κόσμο γύρω μου.

---



Όλα ξεκίνησαν με το μεγάλο έλλειμμα της χώρας μας, που κάθε χρόνο διογκωνόταν, ενώ η νέα κυβέρνηση, είχε υποσχεθεί προεκλογικά να μας βγάλει από την κρίση μέσα σε 100 ημέρες, καθότι υπήρχε πλήρες σχέδιο, και να κάνει τις κατάλληλες ενέργειες έτσι ώστε να μειωθεί το έλλειμμα Στην πορεία μας είπαν πως δεν ξέρανε την οικονομική κατάσταση της χώρας και το σχέδιο πήγε για φούντο. Γιατί έτσι απλοί άνθρωποι που είναι και αυτοί οι πολιτικοί, που να έχουν πρόσβαση σε τέτοια δεδομένα της χώρας. Αχ πόσο ταυτίζομαι μαζί τους ώρες ώρες!

Όπως και να 'χει... από εκείνη τη στιγμή και μετά όλα τρέξανε, σαν να κοιμήθηκα μια ημέρα και να ξύπνησα την επομένη μέσα στο χάος. Δεν μου φαίνεται παράλογο, σαν ηφαίστειο που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια και τελικά έκανε το μεγάλο μπαμ. Η χώρα πρέπει να μειώσει άμεσα το έλλειμμά της, καθότι είμαστε όλοι κλέφτες και καλοπερασάκιδες. Έτσι μας βλέπουν έξω, πιστεύουν πως οι Έλληνες κλέψανε την Ευρώπη και είναι όλοι πλούσιοι, αργόσχολοι και ευτυχισμένοι... που να 'ξεραν και αυτοί...

Έτσι έγινε το μπαμ, μέσα από άπειρες απεργίες, συνελεύσεις, διαδηλώσεις, επιθέσεις, με αποκορύφωμα τον θάνατο 3 ανθρώπων, που ήταν αναγκασμένοι να μείνουν μέσα στο κτίριο τις εταιρίας τους, χωρίς να 'χουν την πολυτέλεια να εκφράσουν την δυσαρέσκειά τους για όσα γίνονται... το αποκορύφωμα... ίσως και όχι....

αποκορύφωμα... ή μήπως η νέα καθημερινότητα..

Στεναχωρήθηκα, συγκινήθηκα, δάκρυσα με όλα όσα έγιναν, και έψαξα στα μπλογκ να δω την οργή του κόσμου, ψάχνοντας κάποιον που να νιώθει όπως εγώ... ίσως για να ταυτιστώ, ίσως για να νιώσω πως ανήκω κάπου... ίσως ήθελα να μην νιώθω μόνος... Οι φωνές διαφορετικές, αντίθετες απόψεις, και πολλοί νέοι άνθρωποι, ο μελλοντικός πυρήνας της νέας Ελλάδας, να επικροτεί όλα αυτά. Να χαίρεται για την εξέλιξη των γεγονότων στις 5/5... να μιλάει για μια νέα επανάσταση, να δείχνει τον θάνατο ενός μωρού σαν "θυσία" για όλους εμάς...

Ίσως τελικά να μην έπρεπε να μπω σε όλη αυτή τη διαδικασία... στεναχωρήθηκα, πληγώθηκα... πως γίνεται να μιλάς τόσο ψυχρά για 3 αθώους; 3 νέους με όνειρα, ελπίδες και ανησυχίες όπως εμείς... όπως εγώ...

Όλο αυτό με βάζει σε μια κατάσταση να σκέφτομαι πως το αύριο δεν θα είναι καθόλου εύκολο, η αντίληψη του μέσου Έλληνα δεν συγκλίνει με την δική μου, και η νέα τάξη πραγμάτων θα είναι χειρότερη από τον χειρότερο εφιάλτη μου. Κρίμα... κρίμα και πάλι κρίμα για αυτή την τόσο όμορφη χώρα, για αυτά τα νέα παιδιά, για την μάνα μου που δεν θα πάρει ποτέ σύνταξη επειδή αφιέρωσε όλα τα χρόνια της στο να με μεγαλώσει αντί να δουλέψει... και παρόλα αυτά εγώ να φοβάμαι που την έχω αφήσει μόνη της, μην της συμβεί κάτι κακό...

Την επομένη των γεγονότων βρέθηκα στο Χαλάνδρι... μια μαυροφορεμένη γιαγιά μας είδε να περιμένουμε σε μια γωνιά και ήρθε απειλητική προς το μέρος μας. "Να μην ξαναπάτε σε πορείες, που σκοτώνετε τον κόσμο και δεν ντρέπεστε! Νέοι άνθρωποι είστε, ντροπή σας!"

Ο φόβος και η αβεβαιότητα ρίζωσε στην καρδιά μου, και στην καρδιά κάθε ανθρώπου σε αυτή τη χώρα. Ήδη φοβάμαι... κάποτε ίσως φοβόμουν τους οικονομικούς μετανάστες... Όχι! όχι από φόβο επειδή είναι ξένοι. Επειδή είναι άνθρωποι που έφυγαν για ένα καλύτερο αύριο και η χώρα μας δυστυχώς δεν τους το προσφέρει... ο άνθρωπος δεν ξέρει τι κάνει όταν πεινάει, μπορεί να κάνει πράγματα που δεν φανταζόταν.

Πλέον φοβάμαι τους πάντες, τους Έλληνες ακόμα περισσότερο, και αυτό γιατί όλοι αυτοί οι αλλοδαποί έχουν μάθει να επιβιώνουν πολύ καλά σε κάτι που εμάς μας σόκαρε. Αλλά πλέον είμαστε αναγκασμένοι να ανεχτούμε όλα αυτά, να μειώσουμε τα έξοδά μας σαν κράτος, να μεγαλώσουμε τα παιδιά με τα απολύτως βασικά...

Τόσοι και τόσοι άνθρωποι, δυστυχισμένοι, κακόμοιροι και αξιοθρήνητοι να εκλιπαρούν για μια δουλειά, και ακόμα τόσοι που έχουν μια δουλειά να εκλιπαρούν για αξιοπρέπεια. Τι ειρωνεία.. τελικά όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε...

Πρέπει να μειώσουμε το έλλειμμα, δεν διαφωνώ, όλοι λίγο πολύ είμαστε "κλέφτες" του κράτους... από την υπάλληλο στα ΕΛΤΑ που εξυπηρετεί 1 πελάτη το 10λεπτο επειδή δεν την έπιασε ο καφές, μέχρι και εμένα που μου έσβησε την 40ευρη κλήση ένας γνωστός μου. Άλλοι κλέψαμε πιο πολλά, άλλοι λιγότερα... και άλλοι ίσως και τίποτα.

Άλλοι το κάνανε για να επιβιώσουν, καθώς οι μισθοί ποτέ δεν έφταναν, άλλοι για να κρατήσουν αυτά που έχουν, και άλλοι για να πλουτίσουν. Το κίνητρο για μένα δεν έχει καμία διαφορά, το αποτέλεσμα είναι ότι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, και όχι μόνο οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ελλάδα στα μάτια του υπόλοιπου κόσμου είναι τελειωμένη. Οι επιχειρήσεις, που δίνουν τις θέσεις εργασίας δεν έρχονται, άλλες φεύγουν, και το τίμημα το πληρώνουμε όλοι... και οι υπεύθυνοι και οι ανεύθυνοι...

Γιατί όταν το positioning της Ελλάδας είναι το ίδιο με αυτό της "λαμογιάς" και της "καλοπέρασης" , τότε ο εργοδότης, ή ο φίλος ή ο οποιοσδήποτε από το εξωτερικό είναι αρνητικά προδιατεθειμένος απέναντί σου, και εσύ πρέπει να αγωνιστής για να αποδείξεις ότι όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίσα...

Δεν θέλω να μείνω άλλο εδώ, δεν θέλω να ζήσω στη μιζέρια της Ελλάδας, θέλω να κάνω μεγάλα πράγματα. Θέλω να φτάσω στα 60-70 και να ξέρω ότι έκανα πάντα αυτό που ήθελα, δεν θέλω να θυμάμαι ότι αγωνίστηκα για να φτιάξω κάτι που χάλασαν οι προγενέστεροι. Θέλω να ζήσω έξω, με αξιοπρέπεια, να με σέβονται, να με καταλαβαίνουν.

Θέλω να δουλέψω, να είμαι άνθρωπος, να με αγαπήσουν ανιδιοτελώς... θέλω να πάρω το πτυχίο μου και να ανοίξω τα φτερά μου, όπως ονειρευόμουν παλιά.

Θέλω θέλω θέλω... τελικά τι θέλω;

Θέλω να ξυπνήσω και να είναι όλα όπως πριν, θέλω να μεγαλώσω ευτυχισμένος, θέλω το αυτονόητο...

Θέλω να ακούσω και τα δικά σας θέλω, θέλω βοήθεια, θέλω να βλέπω αγάπη γύρω μου...


Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Αnd what about spring??

Ζέστη ζέστη και πάλι ζέστη τον τελευταίο καιρό, μάλλον μπήκε το καλοκαίρι πριν την ώρα του, και ενώ εγώ δήλωσα πως θα λείψω, εντούτοις να 'μαι και σήμερα να κάνω δημοσίευση.

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω πολύ, μη φωνάζετε! Απλά ήθελα να το σχολιάσω. Τι κρίμα που το κλίμα κάθε χρόνο χειροτερεύει.. και δυστυχώς οι αλλαγές είναι τόσο αισθητές, που μπορείς να διακρίνεις εύκολα την διαφορά... Κάποτε έθετα στον εαυτό μου το δίλημμα μεταξύ χειμώνα - καλοκαίρι. Θα μου πεις σιγά τον χειμώνα που περνάμε (και δεν θα 'χεις και άδικο) αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου. Φέτος λοιπόν αποφάσισα ότι η καλύτερη εποχή είναι η άνοιξη, και ο καιρός είναι μαγευτικός ακριβώς έτσι όπως ήταν πριν 10 μέρες.

Κάνει την ζέστη του, φοράς το κοντομάνικο, παίρνεις και μια ζακετούλα καλού κακού - αχρείαστη να 'ναι - τα δέντρα είναι ανθισμένα... Αλήθεια παρατηρήσατε πόσο πιο όμορφη είναι η Αθήνα μας τώρα που το λιγοστό της πράσινο βρίσκεται στα καλύτερά του; Οδηγούσα κοντά στο Καλλιμάρμαρο τις προάλλες, και έβλεπα όλα τα δέντρα να στέκουν καμαρωτά και αμέσως μου έφτιαξε την διάθεση.

Όπως και να 'χει... οι εποχές κάνουν τον κύκλο τους, και άμα δεν είχαμε τους καύσωνες του καλοκαιριού και τις κουβέρτες του χειμώνα, δεν θα εκτιμούσαμε ποτέ αυτή την ανοιξιάτικη ευδαιμονία!

By the way, μου πρότειναν κάποιοι φίλοι μου να πάμε αύριο για μπάνιο... το έχει δοκιμάσει κανείς (για φέτος εννοώ! Μην ακούσω καμιά πατάτα!!); Πως είναι η θάλασσα αυτή την περίοδο; Αν έχετε καμιά ιδέα, ξέρετε, μη διστάσετε!

Φιλιά πολλά στα μουτράκια σας!


Πάρτε και μια καλοκαιρινή φώτο, έτσι για να ανεβαίνουμε :))



Δευτέρα 3 Μαΐου 2010

Your Song #6 - Σκέτο.

Μην έχοντας εδώ και καιρό, ιδιαίτερη έμπνευση να γράψω κάτι που θα σας κρατήσει λίγο το ενδιαφέρον, προτιμώ να απέχω, και ανά χρονικά διαστήματα να μπαίνω και να μαθαίνω τα νέα σας.

Το σημερινό τραγούδι δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία, έψαχνα το κινητό μου να βρω ένα τραγούδι που είχα αποθηκεύσει από το track id, για να το ξανά ακούσω, και έπεσα πάνω σε αυτό. Μου θύμισε το X-Factor, που το 'χε τραγουδήσει ένα παιδάκι, επίσης μου θύμισε τις διακοπές μου στην Αγγλία, και τέλος, το πόσο άσχημο είναι να περνάς τόσες ώρες μόνος σου...

Τελικά δεν είναι εύκολο να είσαι από άλλη πόλη. Όλοι οι γνωστοί μου οι Αθηναίοι, καταριούνται που μένουν με τους δικούς τους, και δεν έχουν τον δικό τους χώρο, και την ηρεμία τους... Και εγώ αυτό ήθελα παλιά... αλλά τελικά η μοναξιά δεν συνηθίζεται, και το ανθρώπινο άγγιγμα είναι αναντικατάστατο...

Αυτά για σήμερα. Θα σας ξαναδώ σύντομα,
Farewell