Σαν τον παλιό... καλό... καιρό

Που είχα λίγο περισσότερο χρόνο για τον εαυτό μου, και χάζευα από εδώ και από εκεί χωρίς να αγχώνομαι για να προλάβω τον ασυμμάζευτο. Τέλος πάντων ας μην αρχίσω πάλι την γκρίνια θα με κουράσω. Με εκνευρίζει η μίρλα, ακόμα και όταν προέρχεται από εμένα... Anywayz! Πάμε πάλι από την αρχή.

---

Όμορφη μέρα και η σημερινή... σε αυτό το σημείο σας εξομολογούμαι ότι μόλις πήγα να γράψω ότι "μπήκε η άνοιξη", ενώ σε κλάσματα δευτερολέπτου συνειδητοποίησα ότι το "βγήκε θα κόλαγε καλύτερα. Ο συντονισμός μου με την εποχή, ή καλύτερα η έλλειψή του, καλά κρατεί. Αν με ρωτήσεις τη μήνα έχουμε, Μάρτιο θα σου πω. Τέλος πάντων!


Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, με ξύπνησαν τα κωλόπαιδα της ΔΕΛΑΤΟΛΑΣ ΤΡΑΝΣ (σουτ, μεταφορά εννοεί) να μου φέρουν τα πράγματα που πήρα χτες από ΙΚΕΑ. Μα καλά, στον ύπνο τους με βλέπανε 8:07 το πρωί; Και δηλαδή εγώ μετά πως να μην ξυπνήσω με νεύρα; Ούτε 4ωρο δεν είχα συμπληρώσει! Τέλος πάντων, θα τα έφερναν τελικά, μετά τις 11 οπότε ξάπλωσα για λίγο ακόμα.


Τι έλεγα; Α ναι. Που λέτε αυτή η μεταφορική στο λαιμό μου κάθισε Κατ' αρχήν γιατί αγάπη μου 2 έπιπλα να μου τα μεταφέρεις με 31€ ;; Έλεος δηλαδή, δεν τα στέλνω υπερατλαντικό, κέντρο έρχονται! Επιπλέον, το delivery boy(? αν και και κάπως αλλιώς πρέπει να λέγεται κανονικά αλλά τέλος πάντων) είχε όρεξη για αστειάκια, και τελικά αυτό που κατάλαβα ότι εννοούσε είναι ότι τα παιδιά που μένουν από κάτω (δεν ξέρω και τι εθνικότητος είναι), είναι φίλοι του. Αχ πείτε μου τι γνώμη σας

Διάλογος:
Αυτός: Τα παιδιά στο ισόγειο είναι κακά παιδιά!
Εγώ: (spank 'em μου 'ρθε να του πω, αλλά χέστο καλύτερα) Γιατί τι κάνανε;
Α: Πολύ φασαρία, εσένα δεν σε ενοχλούν;
Ε: Μόνο μουσική έχω παρατηρήσει που βάζουν αλλά δεν με ενοχλεί.

--- 5 λεπτά αργότερα, αφού έφερε και τα υπόλοιπα---

Ε: Δεν πιστεύω να σου δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα;
Α: Όχι όχι, είναι φίλοι μου.
Ε: Σε καλό σου βρε, γελάσαμε και σήμερα!

Τέλος πάντων, αφού επιβίωσα και από αυτό, είπα να ξεκινήσω τα μαστορέματα. Και που να με βλέπατε με το κατσαβίδι και τι γλώσσα στα πλάγια σαν τη Lassie που λαχάνιασε από το τρέξιμο! Δεν είναι τελικά αυτά τα πράγματα για εμάς φιλενάδες, πάλι καλά που ήταν και ο αγαπητικός σπίτι και έκανε δουλεία. Πιάνουν τα χέρια του, δεν έχω παράπονο. Και μου το 'λεγε η μαμά όταν ήμουν μικρό: "Κοίτα μην πάρεις καμιά ανεπρόκοπη! Να κάνει και καμιά δουλειά στο σπίτι!!"... Τώρα ανεπρόκοπος ανεπρόκοπη τη σημασία έχει; τις δουλείες τις κάνει πάντως!

Αφού τελειώσαμε και με αυτά εγώ κουράστηκα και κάθισα στον καναπέ να ξαποστάσω η βάβω, και ο αγαπητικός έφυγε για το σπίτι γιατί θα έρθουν και κάτι συγγενείς μου. Και όχι ότι είχα πρόβλημα αλλά έφτιαξα τα έπιπλα και δεν έχω σκουπίσει ακόμα! Μην με πουν και λιόρτζω, ντροπή μου μετά.

Το βραδάκι δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, έλεγα να πάω καμιά βόλτα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν ξέρω για τι είδους μέρος θα έχω όρεξη... Το μόνο για το οποίο είμαι σίγουρος, είναι ότι έχω όρεξη να περάσω πολύ ωραία, so... Αναμείνατε εξελίξεις!

...and it's almost May!

Καλησπέρα σε όλους σας!

Χάθηκα, ναι το γνωρίζω, μην αρχίσετε τα γιατί και τα πως! Γι' αυτό είμαι εδώ για να σας τα πω. Πόσος καιρός... σαν να μην πέρασε ούτε μια εβδομάδα από το τελευταίο μου post... Περνάει ο καιρός, άλλες φορές γρήγορα σαν άνεμος, και άλλες φορές αργά, σαν ατελείωτες στιγμές.

Μεσολάβησε το Πάσχα, και ούτε που κατάλαβα πως περάσανε 15 μέρες αργίας έτσι. Έφυγα από Αθήνα, ξαναγύρισα και τελικά νιώθω σαν να ήμουν πάντα εδώ. Είναι πράγματι αξιοθαύμαστο το πόσο γρήγορα μπορεί να προσαρμοστεί ο άνθρωπος! Όλο αυτό το διάστημα βλέπετε είχα αρκετά πράγματα να βασανίζουν το μυαλό μου, και να με κρατάνε σε μια συνέχεια, η σχολή είναι αρκετά πιεστική αυτή την περίοδο, σαν να φτάνει ο Μάιος και να πρέπει να παραδόσω τις εργασίες μου... και δεν είναι και λίγες.

Σε λίγες μέρες έχω γενέθλια! Ναι μεγαλώνω και επίσημα κατά έναν χρόνο... και εκεί που συζητούσα με έναν φίλο μου που ήθελε να μου κάνει έκπληξη εκείνη τη μέρα, συνειδητοποίησα ότι τα γενέθλια μου είναι σε μια εβδομάδα περίπου, και όχι σε ένα μήνα που τα περίμενα... Άλλαξα, αλλάζει ο άνθρωπος. Μέχρι πριν λίγα χρόνια, όταν έμπαινα στον τελευταίο μήνα πριν τα γενέθλιά μου, μετρούσα αντίστροφα τις ημέρες. Δεν περίμενα τη στιγμή που θα ανοίξω τα δώρα και θα ξεσκίσω το γυαλιστερό χαρτί! Ήταν η καλύτερή μου στιγμή, μετά τα Χριστούγεννα.

Και όμως προσαρμόζομαι, γιατί δεν έχει νόημα να αναπολείς το παρελθόν. Γιατί πάντα σκέφτομαι πως θα ήμουν αν είχα κάνει διαφορετικές επιλογές... Όμως τώρα είναι αργά, αυτός είμαι και το θέμα είναι τι θα κάνω από εδώ και πέρα. Θέλω να ζω την ζωή μου, είμαι πολύ νέος ακόμα για να συμβιβάζομαι, πολύ νέος για να μιζεριάζω.

Αρκεί. Υπάρχουν και ευτυχισμένες στιγμές, γιατί όμως τείνουμε πάντα να τις περνάμε τόσο ξόφαλτσα; Μένουμε στα κακά γιατί ίσως είναι αυτά που θέλουμε να διορθώσουμε. Ή που θα θέλαμε να μπορούσαμε να διορθώσουμε. Μάταια.

Ο ελεύθερός μου χρόνος ελάχιστος. Μάλλον δεν κάνω καλή διαχείρησή του. Γι' αυτό το λόγο έχω την εντύπωση, και έτσι πρέπει να 'ναι, ότι έχω αφήσει ξανά κάποιους από τους "ανθρώπους" μου πίσω... Δεν πειράζει, τουλάχιστον μου δόθηκε η ευκαιρία να καταλάβω από μόνος μου ποιοι ενδιαφέρονται να μείνουν.

Αυτά για σήμερα... όπως βλέπετε η τρέλα δεν πάει στα βουνά, κατεβαίνει και στην πόλη... και που μπει ο Μάιος με τις πρώτες του ζέστες...

Χαιρετισμούς σε όλους σας, συγνώμη για το διάστημα που έλειπα...