Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Stories of your gl-in-g* - Ο καυτός δικηγόρος [part 1]



Ο Μίλτος γινόταν σήμερα 24, και το μόνο κοινό που είχε να θυμάται από τα προηγούμενα γενέθλιά του, είναι ότι ήταν και πάλι μόνος. Κάθε χρόνο, πάντα συμπτωματικά, δεν είχε κάποιον σύντροφο να μοιραστεί την χαρά του. Μεγάλωνε διαρκώς, αλλά πάντα ήταν μόνος του.

Φέτος αποφάσισε να μην κάνει πάρτι, ούτε καν μια μικρή συγκέντρωση με τους φίλους του. Βγήκε μόνο με την Νάσια, την κολλητή του από το 1 έτος που πέρασε στο πανεπιστήμιο. Δεν είχε ιδιαίτερη όρεξη για ξεσάλωμα, ένα ποτό θέλανε να πιουν, και ο Μίλτος μάλλον είχε ανάγκη να κάνει έναν απολογισμό του έτους που πέρασε. Η ώρα κυλούσε γρήγορα, αλλά επικρατούσε μάλλον ένα κλίμα πεσιμισμού, γι' αυτό και η Νάσια τον τράβηξε με το ζόρι στο Sodade να πιουν και εκεί κάτι και να γιορτάσουν όπως άρμοζε στην ημέρα.

Ήταν καθημερινή, και το μαγαζί ευτυχώς δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο, όμως... αυτό που του έλλειπε μάλλον δεν ήταν εκεί, ούτε σήμερα, αλλά ούτε στις "γεμάτες" ημέρες.

Λίγο πιο δίπλα, στην μπάρα, 2 πράσινα - σμαραγδένια μάτια "έγδυναν" τον Μίλτο, για πάρα πολύ ώρα, χωρίς να το καταλάβει, ούτε αυτός αλλά ούτε και η Νάσια. Ο Στέφανος ήταν σχεδόν 35, δικηγόρος, με πολύ καλό σώμα για την ηλικία του, αγαλματένιο. Είχε πάντα αυτοπεποίθηση ενώ απέπνεε μια γοητεία που δεν σε άφηνε αδιάφορο. Του άρεσε ιδιαίτερα να σαλιαρίζει με μικρότερα αγόρια, χωρίς να αναζητά κάποιου είδους δεσμό. Ο Μίλτος γύρισε απότομα το βλέμμα του, λες και τον είχε σκουντήξει κάποιος, ενώ οι ματιές τους συναντήθηκαν. Έμειναν να κοιτιούνται για ένα λεπτό περίπου, μέχρι που ο Μίλτος γύρισε ξανά προς την άλλη, μάλλον από αμηχανία, είχε περάσει καιρός από την τελευταία φορά που φλέρταρε... ή τουλάχιστον δεν ήθελε να την θυμάται... Ο Στέφανος, όντας σκληρός και πιο δυναμικός σε αυτά τα θέματα τον πλησίασε με ένα σφηνάκι. "Αυτό για σένα" του είπε, ενώ εκείνος κοιτούσε μία το σφηνοπότηρο, μία την Νάσια που του χαμογελούσε. Το ήπιε... και το ένα έφερε το άλλο, και το άλλο το επόμενο.

Ώρες αργότερα όλα γύριζαν το κεφάλι του Στέφανου. Πετάχτηκε στον ύπνο του από έναν άσχημο εφιάλτη. Ονειρεύτηκε πως ήταν γέρος και μόνος στο σπίτι του... αυτό ήταν που τον φόβιζε: τα γηρατειά και η μοναξιά. Το σπίτι όμως που βρισκόταν ήταν άγνωστο, και είχε ένα αρκετά μεγάλο κενό μνήμης. Ο παίδαρος δίπλα του ήταν ο Στέφανος, οπότε μάλλον το σπίτι ήταν δικό του, και κρίνοντας από... αυτά που δεν φορούσαν και οι δυο τους, μάλλον το είχαν κάνει. Ξάπλωσε ξανά, και ο Στέφανος τον αγκάλιασε, για μια στιγμή η ματωμένη καρδιά του Μίλτου σταμάτησε να αιμορραγεί, και για λίγο ακόμα ένιωσε μια ζέστη να τον γεμίζει.

Για τον Στέφανο αυτή την φορά ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Υπήρχε κάτι στον μικρό που τον εξίταρε, ίσως είχε τσιμπηθεί λίγο μαζί του, αλλά θα το 'χε αφήσει να περάσει έτσι αν και ο Μίλτος έφευγε την επόμενη μέρα για να αναζητήσει τον επόμενο. Δεν το έκανε όμως, τις επόμενες μέρες ανταλλάξανε αρκετά μηνύματα, συναντήθηκαν 2 ακόμα φορές, και ο Μίλτος - μετά από προτροπή της Νάσιας - έδειξε τα συναισθήματά του στον δικηγόρο. Εκείνος από την μεριά του μάλλον κολακεύτηκε... ίσως αυτός να 'ταν ο λόγος που ήθελε να τον ξαναδεί, και καθώς πέρναγε ο καιρός η καθημερινότητα τους έφερνε όλο και πιο κοντά.

Οι μέρες κύλισαν σαν νερό και λίγες εβδομάδες μετά, οι 2 άντρες φτάσανε σε σημείο να έχουν σχέση... ή τουλάχιστον στα μάτια του Μίλτου, γιατί για τον Στέφανο, ο μικρός ήταν μια ευχάριστη παρέα - που κατά καιρούς είχε κοινό γνώμονα το σεξ, δεν του άρεσαν όμως οι δεσμεύσεις, ήθελε να είναι αυτός ο κύριος του εαυτού του, και μάλλον δεν ένιωθε έτοιμος να δώσει στον μικρό αυτό που ζητούσε. Την διαπίστωση αυτή όμως, την έκανε και ο Μίλτος, κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες. Μπήκε στο Sodade, πάντα συνοδευόμενος από την Νάσια, να πουν λίγο τα νέα τους και να χορέψουν. Αντί αυτού είδε τον άνθρωπο που είχε αρχίσει να ερωτεύεται, να φιλιέται με έναν 20χρονο.

Βγήκε έξω από το μαγαζί και άρχισε να τρέχει, χωρίς να 'χει κάποιον συγκεκριμένο προορισμό. Έκλαιγε, ενώ για μία ακόμα φορά ένιωθε πως έγινε ξανά πιόνι σε ένα παιχνίδι που είχε ήδη παίξει. Δεν ήθελε να ακούσει τίποτα, πέρασε την Ιερά Οδό χωρίς να κοιτάξει σχεδόν. Από θαύμα δεν τον χτύπησε κανένα αυτοκίνητο. Πριν καν προλάβει να το καταλάβει είχε φτάσει στο σπίτι του, ενώ το μυαλό του είχε ήδη αρχίσει να σκέφτεται πως να εκδικηθεί τον παλιοπούστη που έπαιξε με τα συναισθήματά του...

Ήθελε να πληρώσει, να πληρώσει για όλα όσα του έκανε και αυτός αλλά και όλοι οι άλλοι που είχε γνωρίσει τα τελευταία 3 χρόνια [...] Ο ήλιος άρχισε να ενοχλεί τα μάτια του, είχε ανέβει εντελώς πλέον. Νωρίς το πρωί ήταν, και ο Μίλτος έπεσε για ύπνο. Το σχέδιο ήταν έτοιμο.

Συνεχίζεται...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Your Song #3 - Ως το φως των αστεριών!

"I will be chasing a starlight until the end of my life" ... πόσο μου αρέσει αυτός ο στίχος; Με γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία, σε μέρες που είναι απολύτως αναγκαία.

Το τραγουδάκι μας για αυτή την εβδομάδα ανήκει στους Muse, αγαπημένο μας συγκρότημα, πολύ ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό ανάμεσα σε χιλιάδες ροκ μπάντες. Πάντα με στίχους για να ξέρουμε ακριβώς τι ακούμε. Αφιερωμένο σε όλους σας :)

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Ερώτηση παγίδα

Ειναι απίθανο ο οποιοσδήποτε έχει/είχε/θα έχει καποια στιγμη "σχέση" να μην εχει βρεθεί στην περίεργη θέση να απαντήσει σε κάποια από αυτές που ονομάζω "ερωτήσεις - παγίδα".
Συνήθως αναφέρονται σε ερωτικά ή αισθηματικά πράγματα αν και μπορούν να εμφανιστούν και με εντελώς άσχετο περιεχόμενο.
Το χαρακτηριστικό τους είναι ότι λειτουργούν πιεστικά για το "εγώ" του προσώπου που πρέπει να απαντήσει με δεδομένο ότι η απάντηση ειναι τις περισσότερες φορές προφανής.

Πχ:
- Με σκέφτεσαι?
- Με θέλεις?
- Με αγαπάς?
- Με ονειρεύεσαι?
- Σε ερεθίζω (οκ.. σε καυλώνω το λεμε αλλά τεσπα)?

Φυσικά η ερώτηση αν είναι κομματι ευρύτερης συζήτησης μπορεί και να μην ειναι "παγίδα" αλλά αν κριθεί αυτοτελώς τότε ναι, είναι παγίδα.

Αν απαντήσεις ΝΑΙ τότε εσύ έχεις χάσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού/θετικής εντύπωσης/αυθορμητης σκέψης ενώ και ο ερωτών δεν έχει σίγουρη "επιβεβαίωση" (που είναι το πιθανότερο κίνητρο της ερώτησης) ακριβώς επειδή είναι κάπως "στημένη" η ερώτηση.

Αν απαντήσεις ΟΧΙ* σε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απο αυτές τις ερωτήσεις απλά... καίγεσαι και σε κλαίνε οι ρέγγες.

Το κακό είναι οτι πολλές φορές τέτοιου τύπου εξομολογήσεις ("σε θέλω", "σ'αγαπώ" κλπ) θέλεις να τις κάνεις at your own time αλλά αυτό δεν ταιριάζει πάντα με το timing της ανάγκης του αλλου να τις ακούσει.

Ετσι λοιπόν προκύπτει κάποιου τύπου συμβιβασμός ανάμεσα στο τι διαλέγεις να πεις και τι κρατάς για τον εαυτό σου γιατι - διάολε - θες να έχεις να πεις και κάτι που οταν το πεις να αξίζει και για να αξίζει πρέπει να το πεις σε ανύποπτο χρόνο.

Η προβλεψιμότητα σκοτώνει τη σχέση :)


*Οποιαδήποτε περιφραστική απάντηση που δεν περιέχει σαφή κατάφαση μπορεί να μην μετράει ως ΟΧΙ, αλλά ότι ανάβει το φιτίλι το ανάβει και εκει να ελπίζεις να ειναι βραδύκαυστο!

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Recap of the week


Και επειδή την Τρίτη με έπιασε ένα ψυχοπλάκωμα, νιώθω ότι έχω αφήσει μια essance κλάψας, που πρέπει να την διορθώσω! Στο κάτω κάτω έχει τόσο καλό καιρό, που κοιτάς από το παράθυρο και θες να αφήσεις ότι κάνεις για να πας για καφεδάκι! Η κακή διάθεση είναι το τελευταίο πράγμα που κολλάει με αυτό το σκηνικό!


Πέρασα μάθημα:
Βγήκε το πρώτο από τα μαθήματα που έδωσα, αν και δεν είναι πολλά, αλλά το πέρασα και μάλιστα με καλό βαθμό. Περιμένουμε και τα επόμενα μπας και μας μείνει μια μικρή γλύκα από την εξεταστική overall.

Φίλος @ Athens:
Χθες το βραδάκι, μίλησα με έναν φίλο μου, ο οποίος ανέβηκε Αθήνα να μου κάνει έκπληξη. Ευτυχώς που δεν ήρθε να μείνει από χθες σε μένα γιατί εγώ ήμουν με το amore και θα μας έπιανε μάλλον σε λάθος στιγμή!

Φίλη 4 coffee:
Για αύριο έχω κανονίσει να πάω για καφέ με μια αγαπημένη φίλη που έχω να την δω εβδομάδες και μου έχει λείψει. Είναι ωραίο να έχεις ανθρώπους που να σε θυμούνται από μόνοι τους συχνά πυκνά, ειδικά αν αυτό που σας συνέδεε έχει πια τελειώσει (στην προκειμένη εννοώ την σχολή).

Έρωτας:
Εχθές πέρασα μια πολύ όμορφη μέρα με τον έρωτά μου, ειδικά αφού κέρδισε και η ομάδα μετά μπορέσαμε να δούμε την ταινία μας ήσυχοι, χωρίς άγχη και στενοχώριες!


Μπορεί να μην είναι κάτι ιδιαίτερο, να μην έγινε κανένα κοσμοϊστορικό γεγονός, αλλά λίγο λίγο οι απλές ομορφιές της καθημερινότητας είναι ικανές να σε ανεβάσουν αρκετά!
Καλό ΣΚ σε όλους μας!

Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010

Απωλεσθείσα Ελπίδα

*Προειδοποίηση: Αν είσαι στα χάι σου και έχεις κέφι μην το διαβάσεις, άστο για άλλη στιγμή*

--------------------------------

Πέρασαν αρκετά χρόνια ώστε να έχω μια πιο σαφή εικόνα για το ποιος είμαι, που βαδίζω, που θέλω να φτάσω και πως θα το πετύχω αυτό.

Πριν από μερικά χρόνια, ήμουν ακόμα μαθητής, και ήξερα πως μετά το σχολείο αρχίζει η ζωή για μένα. Ήταν τα πρώτα χρόνια που άρχιζα να θέτω τους δικούς μου προσωπικούς στόχους, που άρχισα να 'χω κρίση, επιλογή και άποψη για κάποια θέματα. Σαν παιδί και εγώ, είχα ζήσει σε ένα παραμύθι, ότι έχω την δύναμη στα χέρια μου, ότι η επίτευξη των στόχων μου ήταν καθαρά θέμα των δικών μου προσπαθειών και κόπων. Πίστευα στην αλήθεια, στην αμεροληψία των δημοσιογράφων, στην δύναμη του λαού που εκλέγει τις κυβερνήσεις, στον όρκο των πολιτικών. Όντας ονειροπόλος, πίστευα ότι μπορούσα να αλλάξω τον κόσμο, ότι μπορώ να τον διαμορφώσω όπως επιθυμώ: να αλλάξω αυτά που δεν μου αρέσουν, και να αγγίξω τα ουράνια.

Τώρα είμαι 21, τα πράγματα δείχνουν να είναι πολύ πιο διαφορετικά από τότε. Δεν μπορώ να πείσω κανέναν ότι έκανα λάθος σε αυτά που ήξερα, ο καθένας έχει την δική του κρίση και είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του. Τα δικά μου βιώματα μάλλον με απογοήτευσαν πάντως σε σχέση με το τότε.

Η χώρα στην οποία πίστευα, την οποία επενούσα σαν σωστός πατριώτης, βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής. Ο ελληνικός λαός μάλλον σπατάλησε μια Κυριακή για να πάει να ψηφίσει, καθώς οι βουλευτές μας δεν διοικούν την χώρα. Η επιτήρηση και ο έλεγχος της Ε.Ε. είναι η νέα πραγματικότητα. Μείωση του ελλείμματος είναι ο στόχος μου είπαν, και αυτό πρέπει να το κάνει σύσσωμος ο ελληνικός λαός. Οι χρονιές που πέρασαν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν σαν μια σκάλα που κατεβαίναμε καθημερινά. Ο πολιτισμός που επιδείξαμε στους ξένους μπήκε στο μπαούλο, οι κοινωνικές ανισότητες που λύθηκαν ως δια μαγείας, ξαναήρθαν στο προσκήνιο και όχι μόνο... Τα οικονομικά του κάθε πολίτη μένανε στάσιμα στην καλύτερη. Δεν είδα κανέναν να πλουτίζει, δεν είδα κανένα τολμηρό επιχειρηματικό άνοιγμα... μια αδράνεια και μόνο. Και φτάνουμε στο 2010 να ακούμε - εμμέσως - ότι καλά περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, τώρα επιβάλλεται να κόψουμε τις πολυτέλειες; Άκουσα καλά; Για ποιες πολυτέλειες μιλάμε; Υπήρχαν περιπτώσεις που συνάνθρωποί μας στερούνταν τα αυτονόητα...

Εκεί που τα χρήματα δεν επαρκούσαν για τα βασικά, ξαφνικά πρέπει να εξοικονομήσουμε σαν κράτος, για μια πολυτέλεια την οποία δεν ζήσαμε ποτέ. Την ζήσανε κάποιοι άλλοι προφανώς, αλλά δεν είναι αυτό το ζητούμενό μου.

Έχω φτάσει να ντρέπομαι για την χώρα την οποία θαύμαζα. Την χώρα που ήταν ελεύθερη λιγότερο από 200 χρόνια, αλλά είχε καταφέρει να κάνει τόσα και να φτάσει σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο, να μπορεί να συναγωνιστεί τις σύγχρονες ευρωπαϊκές πολιτείες. Και λέω ντρέπομαι γιατί αυτή η χώρα μου στέρησε τα όνειρα που είχα άλλοτε. Είναι κρίμα να βλέπεις έναν νέο άνθρωπο να μην έχει φιλοδοξίες, αλλά μόνο απαισιοδοξία για το αύριο. Πόσο μάλλον αυτός ο άνθρωπος να είναι το είδωλό του καθρέφτη σου...

Τα όνειρά και οι εφιάλτες μου έχουν αναμειχθεί πλέον. Έχουν όλα αντικατασταθεί από αμφιβολίες και αβεβαιότητα. Δεν ξέρω τι θα μου ξημερώσει αύριο... δεν ξέρω για ποιο μερίδιο που δεν χάρηκα θα πρέπει να πληρώσω... Σύντομα θα τελειώσω από την σχολή που φοιτώ και δεν με φοβίζει το αν θα βρω δουλειά... Το πιθανότερο είναι να βρω και μάλιστα σύντομα. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι δεν θα σεβαστεί κανείς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπειά μου, γιατί αγαπητοί αναγνώστες, όταν αμείβεσαι για 450 - 500 ευρώ, τότε μάλλον η καλύτερη λέξη να υποκαταστήσεις την αμοιβή είναι κοροϊδία. Τα standards που είχα άλλοτε για ένα σπίτι και μια οικονομική άνεση, έχουν αντικατασταθεί απλά από το να είμαι σε κατάσταση να πληρώνω τα δάνεια και τις τράπεζες για να μην καταλήξω στην φυλακή.

Αυτό που με σκοτώνει και με ωθεί στο να γράψω αυτό το άρθρο, είναι ότι δεν έχω την παραμικρή ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει άμεσα. Δεν μου αφήνουν περιθώριο να ελπίζω ότι υπάρχει διέξοδος. Δεν μπορώ να διακρίνω το όραμά τους. Και να μειωθεί δηλαδή το έλλειμμα της Ελλάδας μετά τι; Θα αυξηθούν πάλι οι μισθοί; Θα μειωθούν τα κόστη; Θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας; Τι... ;

Κάτι μέσα μου δεν με αφήνει να πιστέψω ότι ο δρόμος που έχουμε πάρει είναι μονόδρομος, από την άλλη βλέπω ότι ο εφιάλτης μου σιγά σιγά παίρνει σάρκα και οστά. Η προσευχή μπορεί να μην είναι αρκετή, δεν μου 'χει μείνει όμως τίποτε άλλο.

Το τραγούδι γράφτηκε πολύ πιο παλιά, για τώρα όμως μου ταιριάζει γάντι.
Farewell


Your Song #2 - A moment, a love

Ακόμα ένα από τα τραγούδια που αγαπώ, αν και το ανακάλυψα πρόσφατα το βρίσκω εκπληκτικό! Το άκουσα πρώτη φορά την Παρασκευή που παρακολούθησα τον τελικό του X-Factor, και -δεν απορώ γιατί- το παιδί που το τραγούδισε δεν μου έκανε καμία μα καμία εντύπωση. Ψέμματα, στην αρχή ήταν αρκετά παράφωνος, ώστε να μου δημιουργήσει την ανάγκη να θέλω να κλείσω τα αφτιά μου, ή έστω να αλλάξω κανάλι...

Την επομένη, βλέποντας ταινία στο σπίτι μιας φίλης, 500 days with Summer, άκουσα σε κάποια σκηνή αυτό το τραγούδι, το οποίο ήταν σαν να το ήξερα... λίγες στιγμές αργότερα συνδίασα ότι αυτό το κομμάτι ήταν εκείνο που προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να ερμηνεύσει ο Σταύρος.

Το βρήκα λοιπόν και το μοιράζομαι με εσάς, πάντα με στίχους για να ξέρουμε τι ακούμε :D



Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010

mimi

Τιμή και δόξα στο Muppet Show!


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Stories of your gl-in-g* - Coming out


Η Μαρία και ο Στέφανος ήταν φίλοι από παιδιά, όλη τους η ζωή είχε μια κοινή πορεία... Μαζί στο σχολείο, μαζί στις δυσκολίες, μαζί στις πανελλήνιες, μαζί και στην Αθήνα. Ο ένας στήριζε τον άλλον στα χαστούκια της ζωής, ενώ είχαν μάθει να απολαμβάνουν μαζί τα δώρα της.

Στο Booze λοιπόν, όπου συνήθιζαν να πίνουν τον απογευματινό τους καφέ, η Μαρία με την Στέλλα - συμφοιτήτριά τους - είχαν πιάσει την ψιλοκουβέντα για έναν συμφοιτητή τους που τους φαινόταν ό,τι ήταν γκέι. Ο Στέφανος δεν συμμετείχε ιδιαίτερα, δεν ήθελε να ανοιχτεί ακόμα, και από την άλλη τον ενοχλούσε αυτό το κουτσομπολιό. Ποιος ξέρει; Ίσως στις συζητήσεις των 2 κοριτσιών, να συμπεριλαμβανόταν καμιά φορά και ο ίδιος, καθώς δεν τους είχε παρουσιάσει ποτέ κάποια κοπέλα μετά το γυμνάσιο...

Την ίδια στιγμή, στους καναπέδες καθόταν ένα όμορφο παιδί γύρω στα 28, ο οποίος κάρφωνε συνεχώς τον Στέφανο στα μάτια. Ο δεύτερος όμως δεν είχε πάρει χαμπάρι, μέχρι που σηκώθηκε να πάει στο μπάνιο, μόνο τότε κατάλαβε ότι κάποιος τον κοίταζε επίμονα. Το προσπέρασε σα να μη συνέβη τίποτα... "Έχω κάτι παράξενο;" "Λες να είναι γκέι;" σκεφτόταν. Λίγο πιο μετά, με το που άνοιξε την πόρτα της τουαλέτας, για να πάει πίσω στο τραπέζι, έπεσε πάνω του.

Σ: Χίλια συγνώμη! Δεν το ήθελα!!
Η: Δεν πειράζει, σιγά! Εγώ φταίω που πήγα να μπω έτσι απότομα... Με λένε Ηλία, εσένα;
Σ: Στέφανο... Με συγχωρείς αλλά έχω αφήσει τις φίλες μου μόνες τους.
Η: Μη φεύγεις έτσι! Σε παρατηρώ εδώ και 20 λεπτά, μου αρέσεις πολύ και θα 'θελα να σε γνωρίσω καλύτερα.

Στο μεταξύ η Μαρία είχε σηκωθεί να πάει να βρει τον Στέφανο, είχαν αργήσει και έπρεπε να πάνε σπίτι να ετοιμαστούν για ένα πάρτυ. Μπαίνοντας όμως στο μπάνιο είδε τα δύο παιδιά να μιλάνε, και κοντοστάθηκε να ακούσει.

Σ: Κοίτα, δεν βγαίνω στο Γκάζι, οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα... Πρέπει να φύγω, θα με περιμένουν!
Η: Θέλω να σε ξαναδώ, που μπορώ να σε βρω;
Σ: Θα ξανασυναντηθούμε... ίσως με ξαναδείς εδώ, έρχομαι συχνά.
Η: Τι κάνεις το βράδυ;
Σ: Έχω κανονίσει... sorry.
Η: Γράψε το τηλέφωνό μου, στείλε μου όταν νιώσεις έτοιμος.

Η Μαρία, μην γνωρίζοντας τι να κάνει, πήγε πίσω στο τραπέζι. Ήταν ο Στέφανος γκέι; Αν ναι, γιατί δεν της το 'χε πει, λες να μην την έβλεπε και αυτός σαν κολλητή του και την φοβότανε; Γιατί να μην την εμπιστεύεται αρκετά; Κι αν έφταιγε η στάση της ίδιας; Τι έπρεπε να κάνει;

Η επόμενη μέρα βρήκε τα 2 παιδιά πάλι στο Booze να προσπαθούν να διώξουν τον πονοκέφαλο της χθεσινής μέθης... Η Μαρία την προηγούμενη ήταν κάπως αποστασιοποιημένη, προσπαθούσε να σκεφτεί τις κατάλληλες κινήσεις για να μάθει. Εντελώς αψυχολόγητα εξέφρασε την επιθυμία της να πάει στο S-cape το βράδυ, ο Στέφανος κάγκελο...

Σ: Τι να κάνεις εσύ εκεί;
Μ: Ε... να! Δεν ξέρω κανέναν γκέι. Θα ήθελα να δω πως περνάνε. Άσε που οι γκέι είναι οι ωραιότεροι άντρες!! Έλα μαζί, θα περάσουμε γαμάτα ρε!
Σ: Όχι, δεν ξέρω τι γίνεται σε αυτά τα μαγαζιά...
Μ: Σαν τι να γίνεται; Στο κάτω κάτω θα είμαστε μαζί, τι φοβάσαι δηλαδή, μήπως στην πέσουνε;; χαχα!
Σ: Δεν ξέρω... θα δούμε.

Ο Στέφανος το είχε λάβει το μήνυμα, ήξερε ότι η Μαρία κάτι υποψιαζόταν και θεώρησε εν μέρη ενθαρρυντικά όσα του είχε πει. Πιθανότατα ήταν η ώρα να αποκαλυφθεί. Δεν το έκανε όμως, φοβισμένος για τον ίδιο του τον εαυτό του αποφάσισε να χαθεί για λίγο καιρό, με την ελπίδα ότι θα ξεχαστεί το θέμα, και αν όχι, για να κρυφτεί πίσω από μια δικαιολογία... όπως έκανε πάντα στην ζωή του.
Η Μαρία, απογοητευμένη από τον Στέφανο, αλλά κυρίως από τον ίδιο της τον εαυτό, φοβήθηκε πως θα τον έχανε για πάντα, κατάλαβε πως έπρεπε να τον αφήσει να ανοιχτεί εκείνος όποτε ένιωθε έτοιμος, αντί
να τον πιέσει. Πλέον ο Στέφανος δεν σήκωνε το τηλέφωνο, δεν απαντούσε στα μηνύματα. Όταν χτύπαγε το θυροτηλέφωνο παρίστανε πως δεν βρίσκεται σπίτι, και για αρκετό καιρό δεν έμπαινε καν στο msn.

Δύο εβδομάδες, η Μαρία λαμβάνει ένα sms από τον Στέφανο:
"Θέλω να μιλήσουμε, έλα στο σπίτι μου στις 7"

Ήταν η στιγμή που ο Στέφανος αποφάσισε να κάνει το coming out και να εμπιστευτεί τον μόνο άνθρωπο που ήταν δίπλα του σε όλη του την ζωή. Έτσι λοιπόν, μετά από ατελείωτες ώρες σκέψης, και αφού έγραψε και ξανάγραψε αυτά που ήθελε να πει αποφάσισε να μιλήσει στην Μαρία:

"Μαρία μου... μπορεί να το έχεις σκεφτεί, μπορεί να το ξέρεις, αλλά όπως και να 'χει... είμαι γκέι. Το ξέρω χρόνια, πέρασε καιρός από τότε που ξεκίνησε όλο αυτό για εμένα. Δεν είναι εύκολο, ξέρεις ότι οι δικοί μου είναι αρκετά συντηρητικοί, και για χρόνια αρκετά πάλευα με τον ίδιο μου τον εαυτό. Πλέον εγώ το έχω αποδεχτεί, αλλά δεν ένιωσα έτοιμος ποτέ να στο πω. Ίσως γιατί φοβόμουν μη σε χάσω, γιατί είσαι ότι πολυτιμότερο έχω, ίσως γιατί είμαι κότα όπως λες. Δεν υπήρξα απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, και αυτό ήταν πάντα κάτι που με σκότωνε. Δεν άντεχα ποτέ να σου λέω ψέμματα ότι μου αρέσει κάποια από τη σχολή, και πάντα ένιωθα ότι στην ζωή μου εσύ μου έδινες τα πάντα, εγώ όμως κρατούσα ένα κομμάτι του εαυτού μου για μένα. Νομίζω ότι ήρθε η ώρα να στο πω, και να σε ευχαριστήσω για όλες τις στιγμές που ήσουν δίπλα μου. Δεν ξέρω πως θα το πάρεις, αλλά ξέρω ότι πλέον θα έχω την συνείδησή μου καθαρή, ότι για μία φορά στη ζωή μου ήμουν εντάξει απέναντί σου."

Η Μαρία αγκάλιασε τον Στέφανο, από τότε δεν αποχωρίστηκε ποτέ ο ένας τον άλλον, το coming out τελικά ήταν το πιο σωστό πράγμα που έκανε στην ζωή του. Μέχρι σήμερα, οι 2 τους ήταν σαν αδέρφια, η ζωή τους άλλαξε κατά πολύ προς το καλύτερο και ο Στέφανος κατάλαβε πλέον πως οι άνθρωποι που τον αγαπούν, τον αγαπούν γι' αυτό που είναι. Η ομοφυλοφιλία του είναι και αυτό μέρος που διαμόρφωσε τον χαρακτήρα του και τον έκανε τον άνθρωπο που αγάπησε η Μαρία.

Λίγα χρόνια μετά, αυτά τα 2 παιδιά βρίσκονται ακόμα στην Αθήνα, μένουν μαζί και μολονότι τα ονόματα και τα μέρη είναι διαφορετικά, η ιστορία τους είναι αληθινή.

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Λακέρδα, Φτώχεια και Φιλότιμο


Τρεις οι λέξεις που συνθέτουν τον τίτλο:

Λακέρδα: Ο παστός (διατηρημένος σε άλμη) τόννος και η παστή παλαμίδα, αυτά που οι αρχαίοι ονόμαζαν θύννας (< ο θύννος, θηλ. θύννα), οι Ρωμαίοι τα έλεγαν lacertae.

Φτώχεια:
η έλλειψη βασικών αγαθών.

Φιλότιμο: αξιοπρέπεια, τιμή, περηφάνια.

Οι τρεις εβδομάδες πριν την αρχή της Σαρακοστής ονομάζονται Προφωνή, Κρεατινή και της Τυροφάγου. Στο μέσο της Κρεατινής εβδομάδας βρίσκεται η Τσικνοπέμπτη, κατά την οποία παραδοσιακά καταναλώνεται μεγάλη ποσότητα κρέατος, εν είδει προετοιμασίας για τη νηστεία της Σαρακοστής (και καλά).

Έσπευσαν λοιπόν, σύσσωμοι οι Έλληνες να το κάψουν ένεκα της εθνικής αυτής εορτής. Ξέρουμε να εκτιμάμε αυτά που μας έχουν δωθεί, και σαν φιλότιμοι άνθρωποι που είμαστε, τρέξαμε όλοι μας να τιμήσουμε την σημασία αυτής της ημέρας ( Τι είπαμε γιορτάζουμε; ε; ε;; ).
Φάγαμε, ήπιαμε, διασκεδάσαμε και δώστου οι χοροί και τα γαρύφαλλα.. γιατί σε μερικές μέρες ξεκινάνε τα πάθη του Κυρίου και όλοι μαζί θα συμπορευθούμε

Που κολλάει η λακέρδα και η φτώχεια θα μου πείτε τώρα... Δεν είναι δύσκολο φίλοι και φίλες. Ο κος Πρωθυπουργός, χορεύει στον ρυθμό των Ευρωπαίων και συνεχίζει να φορολογεί, να παγώνει μισθούς, να μειώνει συντάξεις και γενικά, κάνει ότι μπορεί ο άνθρωπος για να μας κάνει φτωχότερους. Οι απολαβές όλων μας μειώνονται, κανείς δεν νοιάζεται για την αισχροκέρδια, καθώς όλοι βάζουμε το λιθαράκι μας για να την τιμήσουμε...

ΑΛΛΆ! Είμαστε φιλότιμοι άνθρωποι... δεν γίνεται να μην γιορτάσουμε αυτή την ύψιστη ημέρα της ανθρωπότητας.. θα βγούμε και έχει ο Θεός... (η σύνταξη της γιαγιάς καλά κρατεί εξ' άλλου). Η τραγικότητα της κατάστασης φαίνεται αν παρατηρήσεις λίγο την πραγματικότητα γύρω σου, που ο κόσμος κουνάει την ουρά του για ένα ξερό κομμάτι ψωμί, και ακόμα και αν δεν έχει να αγοράσει ούτε φτερούγα, βρίσκει τρόπο να την βρει με ούζα και μεζέ (φτωχικά - φτωχικά) και φυσικά λακέρδα.

Αλλά δεν βαριέσαι;; Σήμερα είναι Τσικνοπέμπτη!
"Κυρ-Μήτσο! γράφτα βερεσέ, γιορτάζουμε σήμερα!"

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Μαλβίνα Hostess


Πέρασαν ήδη αρκετά χρόνια από τότε που έφυγε, για πάντα όμως θα είναι στις καρδιές μας. Η Μαλβίνα Κάραλη ( Μαρία - Ελένη Σακκά ), γεννήθηκε σαν σήμερα το 1952 στον Πειραιά (καταγωγή: Ψαρά Χίου) και αποτέλεσε ένα σύμβολο για την ελληνική τηλεόραση και την ελληνική πραγματικότητα.

Σπούδασε κυβερνητική στο Παρίσι, ενώ εργάστηκε σε εφημερίδες (Απογευματινή, Ελευθεροτυπία), και περιοδικά (Επίκαιρα, Γυναίκα, 01 κ.α.).
Αρκετοί από εμάς την γνωρίσαμε μέσα από την μικρή οθόνη, σε εκπομπές της όπως Μαλβίνα Live (ΣΚΑΙ) και Μαλβίνα Hostess (Mega). Ο χαρακτήρας των εκπομπών της ήταν επικριτικός, σατυρικός ενώ αφορούσε την πολιτική ζωή και τα πρόσωπά της.
Έκανε 3 γάμους, και απέκτησε 3 παιδιά, έφυγε τον Ιούνιο του 2002 μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

Ήταν μια γυναίκα που αγαπούσε την ομορφιά, την απλότητα και την Αθήνα, ενώ σιχαινόταν την κριτική, πράγμα αρκετά οξύμωρο καθώς οι τηλεοπτικές της εμφανίσεις είχαν να κάνουν κυρίως με κριτική.
Όπως είχε δηλώσει και η ίδια, ο μεγαλύτερος της έρωτας, ήταν ο ίδιος ο έρωτας:

"Εγώ τον έρωτα τον αντιλαμβάνομαι σαν την πιο φοβερή χειραψία προς τη ζωή. Και ξέρω πως αν μου πάρεις τον έρωτα από μέσα μου θα μου πάρεις τη ζωή μαζί. Θα με στριμώξεις και θα με ταπεινώσεις άγρια με αυτό τον τρόπο."

Για μένα, αυτή η άγνωστη γυναίκα ήταν μια φωνή ειλικρίνειας, μέσα σε αυτή την χώρα της σιωπής, αν και πολλοί προσπάθησαν να την φιμώσουν, αυτή έβρισκε πάντα την διέξοδο να έρθει σε επαφή με τον κόσμο που την αγάπαγε. Σε συνέντευξή της δήλωσε τα παρακάτω:

"Χεσμένους τους έχω όλους. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε αυτό το διασαλευμένο χώρο ήξερα πάντα από ποιόν έπεφτε τηλέφωνο στο γραφείο του διευθυντή μου για να κοπώ. Κι όλα αυτά τα τελευταία χρόνια γίνεται ένα φοβερό ριπλέυ κάτω από ένα διαφορετικό ονοματεπώνυμο. Μακάρι η ταπείνωση της ολοσχερούς λησμονιάς να βρει όλους αυτούς στην ώρα τους. Όλοι όσοι μίσησαν και καταδίκασαν έναν Στρίντμπερκ στην τρέλα έχουν ξεχαστεί στην αιώνια λήθη. Τους ξέχεσε η Ιστορία. Εξάλλου σε μια χώρα και μια κοινωνία που τα χαρτιά είναι έτσι μοιρασμένα ώστε όλοι οι μέτριοι αυτού του κόσμου να κάθονται δίπλα σε έναν Διονύσιο Σολωμό κι έναν Άρη Βελουχιώτη δεν έχεις και πολλά να ελπίζεις. Εγώ πάντως δώρο τους έκανα: έναν δημοσιογράφο λιγότερο."

Θα σε θυμόμαστε για πάντα από τα βάθη της καρδιάς μας, κρίμα που αυτό που δεν πέτυχαν οι προσπάθειες όλων των πολιτικών, το πέτυχε τελικά η μοίρα. Το βίντεο ακολουθεί για να σε θυμόμαστε όπως θα 'ήθελες, με χαρά, συνείδηση και πάντα αισιοδοξία

Στην αγαπημένη μου τηλεοπτική περσόνα



Ο Δρόμος από την Κύπρο στην Ιθάκη!

Τι κι αν δεν τον ξέρουμε καθόλου; Τι κι αν υπάρχει ήδη μια προσωπογραφία που τον περιγράφει; Το καλό του blogging είναι ότι όλοι μπορούν να 'χουν άποψη για τα πάντα, έτσι και εγώ λοιπόν, βασισμένος στην δημοσίευση του φίλου GeminiCius θα δώσω την δική μου εκδοχή για τον Ιθάκη-Man, όπως τον έχω ψυχολογήσει εγώ.

Ανήκει στην δική μου γενιά... τέλος 80's με αρχές 90's... γύρω στα 20 όπως λέει και η προηγούμενη εκδοχή. Κυπραίος, όπως δηλώνει και με πολλά όνειρα και φιλοδοξίες...

Εγώ θα πρωτοτυπίσω και θα κάνω αναφορά όχι μόνο για το πιθανό του μέλλον, αλλά και στο παρελθόν του.

Γεννήθηκε λοιπόν σε μια χώρα με υψηλό βιωτικό επίπεδο -που δεν κάνει δικό της X-Factor βέβαια- αρκετά προβλήματα όμως, καθώς εν έτη 2010, η χώρα του έχει ακόμα νωπές τις μνήμες μιας εισβολής από τους γείτονες Τούρκους. Μεγάλωσε λοιπόν σε ένα έντονα πολιτικοποιημένο περιβάλλον, χωρίς βέβαια να λείπει αγάπη από τον περίγυρό του. Μια χώρα που πάντα τον έκανε να νιώθει διαφορετικός, μεγαλώνοντας σε έναν ψευτο-απελευθερωμένο κόσμο, ο ίδιος είχε όμορφα σχολικά χρόνια, χωρίς να βιώσει τον σκληρό ρατσισμό που δέχονται άλλοι μαθητές που είναι διαφορετικοί. Όλα αυτά όμως, είχαν και το τίμημά τους... ποτέ δεν ένιωσε ελεύθερος όσο θα 'θελε. Σύμφωνα με την αυτο-εντύπωσή του, ένιωθε ότι υπήρχαν 2 Ιθάκη-man, αυτό που βλέπει ο κόσμος, και αυτό που ένιωθε μέσα του. Αυτό τον οδήγησε στο να μιλάει πολύ συχνά με τον εαυτό του, και να προσπαθεί να ταυτίσει τους 2 εκ διαμέτρου διαφορετικούς κόσμους.

Τα χρόνια περνάνε όμως, και σιγά σιγά παίρνει τη ζωή του στα χέρια του, μαθαίνει να σέβεται την διαφορετικότητά του να την κάνει πλεονέκτημα. Μαθαίνει να σέβεται τα πάντα γύρω του και να καταλήγει να γίνεται ένας άνθρωπος μοναδικός. Στο παρόν του έχει καταφέρει να συγκλίνουν οι 2 κόσμοι του περισσότερο, δεν έχει πετύχει όμως την ταύτιση που επιθυμεί. -γι' αυτό βλέπουμε και μερικά κατάλειπα στο blog του -

Για το μέλλον του θέλει να ταξιδέψει, να γνωρίσει τον κόσμο και να συγκεντρώσει διαφορετικές εικόνες, να γίνει - γι' αυτόν - καλύτερος άνθρωπος, να συνηθίσει οτιδήποτε τον ξενίζει. Στο άμεσο μέλλον βλέπει τον εαυτό του σε μια μεγάλη πόλη της Δυτικής Ευρώπης - όχι σε Αμερικάνικη ! - να ζει σε ένα πανέμορφα διακοσμημένο loft - κατά τι δική του γνώμη δηλαδή, εγώ όπως το βλέπω το κάνω και λίγο κιτς! Οι κόσμοι του έχουν πλέον ταυτιστεί, και πλέον νιώθει καλύτερα από ποτέ: νιώθει υπερήφανος και όχι κατώτερος γι' αυτό που είναι - , οι φίλοι του ξέρουν γι' αυτόν και τον έχουν αποδεχτεί όπως είναι, καθώς κάποιοι από αυτούς είναι str8. -κακές παρέες πρέπει να πω-

Η ζωή του περιλαμβάνει αρκετή δουλειά, δεν παραπονιέται όμως γι' αυτό, καθώς κάνει αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχει χρόνος για έντονο φλερτ με όμορφα αγόρια, αναζητόντας αυτόν που θα χαρίσει την καρδιά του, πάντα υπάρχει χρόνος να δει τους φίλους του και να πιεί μια μπύρα μαζί τους. Τα σαββατόβραδα περιλαμβάνουν clubbing συνήθως, ή ταινίες σε σπίτια δικών του ανθρώπων. Οι Κυριακές είναι αφιερωμένες στους φίλους, για καφέδες, φαγητό και κους-κους με τους ανθρώπους που είναι ακόμα μια οικογένεια γι' αυτόν. Μέσα στην εβδομάδα πάντα βρίσκει λίγο χρόνο μετά την δουλειά να χαζέψει στις βιτρίνες και έτσι καταλήγει πάντα χωρίς ευρώ στο τέλος του μήνα. Αυτό όμως δεν τον στενοχωρεί, καθώς βγάζει αρκετά ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του με το παραπάνω. -να δω όταν συνταξιοδοτηθείς τι θα κάνεις!!-

Το μακρινότερο μέλλον δεν θα προσπαθήσω το προβλέψω, θα το αφήσω να το πλάσεις εσύ στο μυαλό σου, ακριβώς όπως επιθυμείς εσύ, βασισμένο σε αυτά που σκέφτηκα εγώ, ή αν δεν ταυτίζονται, με τις δικές σου απόκρυφες σκέψεις.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω ότι καθώς έγραφα ένιωσα ότι το παρελθόν που σου έδωσα μάλλον θα ταίριαζε το ίδιο καλά και σε εμένα. Επίσης, το κείμενο είναι εμπλουτισμένο και με μια δόση humor (πχ. το κιτς loft) , μην τα πάρεις στραβά!! Παρόλα αυτά θα θελα να με βαθμολογήσεις κατά πόσο σε πέτυχα!

PS: Το κείμενο έχει γραφτεί εδώ και 2 μέρες, απλά περίμενα αντίδραση στο ποστ του GeminiCious για να μην το ανεβάσω στην περίπτωση που είχε κράξιμο! χεχεχεχε

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

My Special Songs

Το ετικετοποιώ λοιπόν, και κατά καιρούς θα ανεβάζω τα δικά μου special songs, πάντα με στίχους για να ξέρουμε ακριβώς και τι ακούμε!
Τα σχόλια ευπρόσδεκτα, όπως πάντα!

Για σήμερα έχουμε David Bowie, Space Oddity: